សេចក្ដីផ្ដើមនៃសំបុត្រទូទៅទីមួយរបស់ពេត្រុស
ហេតុអ្វីត្រូវសិក្សាគម្ពីរនេះ ?
បាវចនាមួយដែលបានរកឃើញនៅក្នុងសំបុត្រទីមួយរបស់ពេត្រុសគឺថា តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះអាចស៊ូទ្រាំដោយស្មោះត្រង់ ហើយអាចឆ្លើយតបចំពោះការរងទុក្ខ និងការបៀតបៀន ។ គ្រប់ជំពូកនៅក្នុងពេត្រុសទី ១ ថ្លែងអំពីការសាកល្បង និងការរងទុក្ខ ហើយពេត្រុសបានបង្រៀនថា ការស៊ូទ្រាំនឹងការសាកល្បងដោយអត់ធ្មត់គឺ « វិសេសជាង… មាស » ហើយនឹងជួយពួកអ្នកជឿឲ្យទទួលបាន « សេចក្ដីសង្គ្រោះដល់ព្រលឹង [ របស់ពួកគេ ] » ( ពេត្រុសទី១ ១:៧, ៩ ) ។ ពេត្រុសក៏បានរំឭកពួកបរិសុទ្ធផងដែរអំពីអត្តសញ្ញាណរបស់ពួកគេក្នុងនាមជា « ពូជជ្រើសរើស ជាពួកសង្ឃហ្លួង ជាសាសន៍បរិសុទ្ធ ជារាស្ត្រដ៏ជាកេរ្តិ៍អាករនៃព្រះ » ( ពេត្រុសទី១ ២:៩ ) ។ តាមរយៈការសិក្សាពាក្យទូន្មានដែលប៉ុលបានផ្ដល់ឲ្យនៅក្នុងសំបុត្រនេះ នោះសិស្សអាចទទួលបាននូវសេចក្ដីសង្ឃឹម ការលើកទឹកចិត្ត និងកម្លាំងដែលអាចជួយពួកគេជាមួយនឹងការប្រឈមនានាដែលពួកគេនឹងជួប ។
តើនរណាជាអ្នកសរសេរគម្ពីរនេះ ?
អ្នកសរសេរសំបុត្រនេះគឺជា « ពេត្រុស ជាសាវ័កនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » ( ពេត្រុសទី១ ១:១ ) ។ « ពីដើមគេស្គាល់ពេត្រុសថាជាស៊ីម្មាន ឬស៊ីម៉ូន ( ពេត្រុសទី២ ១:១ ) គឺជាអ្នកនេសាទពីស្រុកបេតសៃដា រស់នៅក្រុង កាពើណិមជាមួយនឹងប្រពន្ធលោក ។ … ពេត្រុសត្រូវបានហៅជាមួយនឹង អនទ្រេ ជាប្អូនប្រុសឲ្យធ្វើជាសិស្សនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( ម៉ាថាយ ៤:១៨–២២, ម៉ាកុស ១:១៦–១៨, លូកា៥:១–១១ ) ។ …
« … ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានរើសតាំង [ ពេត្រុស ] ឲ្យកាន់កូនសោទាំងឡាយនៃនគរនៅលើផែនដី ( ម៉ាថាយ ១៦:១៣–១៨ ) ។ …
« ពេត្រុសជាមេសាវកនៅសម័យលោក » ( សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « ពេត្រុស » scriptures.lds.org ) ។
ការសរសេររបស់ពេត្រុសបង្ហាញពីការរីកចម្រើនរបស់លោកចេញពីអ្នកនេសាទសាមញ្ញម្នាក់ទៅជាសាវកដ៏អស្ចារ្យមួយរូប ។
តើនៅពេលណា និង នៅកន្លែងណាដែលគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរ ?
ពេត្រុសទំនងជាសរសេរសំបុត្រទីមួយរបស់លោកនៅចន្លោះ គ.ស. ៦២ និង ៦៤ ។ លោកបានសរសេរពីក្រុង « បាប៊ីឡូន » ( ពេត្រុសទី១ ៥:១៣ ) ប្រហែលជានិមិត្តសញ្ញាមួយអំពីរ៉ូម ។
វាត្រូវបានគេទទួលយកជាទូទៅថា ពេត្រុសបានស្លាប់នៅក្នុងរជ្ជកាលនៃស្ដេចរ៉ូមឈ្មោះ ណេរូ—ទំនងជាក្រោយ គ.ស. ៦៤ កាលស្ដេចណេរូបានចាប់ផ្ដើមបៀតបៀនដល់ពួកគ្រីស្ទាន ( សូមមើល Bible Dictionary « Peter, Epistles of » ) ។
តើគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរឡើងសម្រាប់នរណា ហើយតើហេតុអ្វីដែរ ?
ពេត្រុសសរសេរសំបុត្រនេះទៅសមាជិកសាសនាចក្រដែលរស់នៅខេត្តទាំងប្រាំនៃក្រុងរ៉ូម នៅអាស៊ីតូចដែលមានទីតាំងនៅប្រទេសតួគីនាសម័យបច្ចុប្បន្ន ( សូមមើល ពេត្រុសទី១ ១:១ ) ។ ពេត្រុសចាត់ទុកពួកអ្នកអានរបស់លោកជា « អ្នករើសតាំង » នៃព្រះ ( ពេត្រុសទី១ ១:២ ) ។ លោកបានសរសេរសំបុត្រនេះឡើងដើម្បីពង្រឹង ហើយលើកទឹកចិត្តពួកបរិសុទ្ធនៅក្នុង« ការសាកលសេចក្ដីជំនឿ [ របស់ពួកគេ ] » ( ពេត្រុសទី ១ ១:៧ ) ហើយរៀបចំខ្លួនពួកគេ « ដោយភ្លើងដ៏ក្តៅក្រហាយ » ( ពេត្រុសទី១ ៤:១២ ) ។ សារលិខិតរបស់ពេត្រុសក៏បានបង្រៀនពួកគេ អំពីរបៀបឆ្លើយតបនឹងការបៀតបៀនផងដែរ ( សូមមើល ពេត្រុសទី ១ ២:១៩–២៣, ៣:១៤–១៥, ៤:១៣ ) ។
ការទូន្មានរបស់ពេត្រុសគឺចំពេលល្អណាស់ ដោយសារសមាជិកសាសនាចក្រហៀបនឹងចូលទៅក្នុងគ្រាមួយដែលមានការបៀតបៀនដ៏ខ្លាំង ។ រហូតប្រមាណជា គ.ស. ៦៤ គឺប្រហែលជាពេលដែលពេត្រុសបានសរសេរសំបុត្រនេះ នោះរដ្ឋាភិបាលរ៉ូមបានអធ្យាស្រ័យដល់ពួកគ្រីស្ទានទាំងអស់ ។ ក្នុងខែកក្កដា នាឆ្នាំនោះ មានភ្លើងបានឆេះបំផ្លាញក្រុងរ៉ូមស្ទើរតែទាំងស្រុង ហើយមានពាក្យចចាមអារាមថាស្ដេចណេរ៉ូបានចេញបង្គាប់ឲ្យដុតភ្លើងនោះឡើង ។ ដើម្បីបំបែរដានពីការស្ដីបន្ទោសចំពោះគ្រោះមហន្តរាយនេះ មានពួកមន្ត្រីរ៉ូមមួយចំនួនបានចោទប្រកាន់ទៅពួកគ្រីស្ទានចំពោះការធ្វើឲ្យមានភ្លើងនេះឆេះឡើង ។ ការណ៍នេះបាននាំទៅដល់ការបៀតបៀនយ៉ាងខ្លាំងទៅលើពួកគ្រីស្ទាននៅក្នុងអាណាចក្ររ៉ូមទាំងមូល ។ ពេត្រុសបានចង្អុលបង្ហាញថា នៅពេលពួកបរិសុទ្ធ « រងទុក្ខដោយព្រោះជាពួកគ្រីស្ទាន » ( ពេត្រុសទី១ ៤:១៦ ) នោះពួកគេអាចមានអំណរដោយដឹងថា ពួកគេកំពុងដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល ពេត្រុសទី១ ២:១៩–២៣, ៣:១៥–១៨, ៤:១២–១៩ ) ។
តើមានលក្ខណៈពិសេសអ្វីខ្លះនៅក្នុងគម្ពីរនេះ ?
នៅកណ្ដាលនៃទុក្ខវេទនា និងការបៀតបៀននេះដែលពួកបរិសុទ្ធបានជួបនៅសម័យរបស់លោក ពេត្រុសបានដាស់តឿនពួកគេឲ្យងាកទៅរកគ្នាដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងភាពទន់ភ្លន់ ( សូមមើល ពេត្រុសទី១ ១:២២, ៣:៨–៩ ) ។ លើសពីនេះទៀត យើងបានអាននៅក្នុង ពេត្រុសទី១ ៥ ថា ពេត្រុសបានពន្យល់អំពីរបៀបដែលថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រគួរពង្រឹងដល់ក្រុមជំនុំរបស់ខ្លួន ។
សំបុត្រនេះប្រហែលជាមាននូវសេចក្ដីយោងដ៏ច្បាស់លាស់បំផុតពីព្រះគម្ពីរប៊ីបទៅនឹងពិភពវិញ្ញាណ និងកិច្ចការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះដែលមាននៅទីនោះ ។ ពេត្រុសបានលើកឡើងដោយសង្ខេបថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានយាងទៅពិភពវិញ្ញាណ ដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អដល់វិញ្ញាណទាំងឡាយដែលខ្វះការគោរពប្រតិបត្តិ ដែលធ្លាប់បានរស់នៅក្នុងសម័យរបស់ណូអេ ( សូមមើល ពេត្រុសទី១ ៣:១៨–២០ ) ។ លោកបានបន្ថែមថា ដំណឹងល្អត្រូវបានប្រកាសដល់មនុស្សស្លាប់ ដើម្បីឲ្យពួកគេមានឱកាសទទួលបានការកាត់សេចក្ដីក្នុងលក្ខខណ្ឌស្មើគ្នានឹងពួកមនុស្សដែលមានជីវិតដែរ ( សូមមើល ពេត្រុសទី១ ៤:៥–៦ ) ។ នៅក្នុងគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រារបស់យើង ប្រធាន យ៉ូសែប អេហ្វ ស្ម៊ីធ កាលលោកកំពុងសញ្ជឹងគិតអំពីអត្ថន័យនៃ ពេត្រុសទី១ ៣:១៨–២០ និង ពេត្រុសទី១ ៤:៦ នោះលោកបានទទួលវិវរណៈមួយដែលបញ្ជាក់ពីគោលលទ្ធិទាក់ទងនឹងពិភពវិញ្ញាណ ( សូមមើល គ. និង ស. ១៣៨ ) ។
គម្រោង
ពេត្រុសទី១ ១:១–២:១០ ពេត្រុសសរសេរពីអ្វីដែលពួកបរិសុទ្ធត្រូវការ ដើម្បីរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីទទួលបានរង្វាន់ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ ការសន្យានៃសេចក្ដីសង្គ្រោះអាចកើតមានឡើង តាមរយៈព្រះលោហិតនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ពួកបរិសុទ្ធគឺជា «ពូជជ្រើសរើស ជាពួកសង្ឃហ្លួង ជាសាសន៍បរិសុទ្ធ ជារាស្ត្រដ៏ជាកេរអាករនៃព្រះ » ( ពេត្រុសទី១ ២:៩ ) ដែលបានទទួលសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះ ។
ពេត្រុសទី១ ២:១១–៣:១២ ពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទស្វែងរកឲ្យកិត្តិយសដល់មនុស្សទាំងអស់ ហើយធ្វើតាមមន្ត្រីស៊ីវិល និងច្បាប់ ។ ពេត្រុសលើកឡើងពីក្រុមជាក់លាក់នៃពួកបរិសុទ្ធ ៖ ជនសេរី ពួកបាវបម្រើ ពួកភរិយា និងពួកស្វាមី ។
ពេត្រុសទី១ ៣:១៣–៥:១៤ នៅពេលការបៀតបៀនធ្វើឲ្យពួកបរិសុទ្ធរងទុក្ខ នោះពួកគេត្រូវចងចាំដល់គំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលបានរងទុក្ខ ហើយដែលបន្ទាប់មកបានទទួលការលើកតម្កើង ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រកាសដំណឹងល្អដល់មនុស្សស្លាប់ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចទទួលបានការកាត់សេចក្ដីដ៏យុត្តិធម៌មួយ ។ ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅក្នុងការមើលថែដល់ហ្វូងកូនចៀមរបស់ព្រះ ។ ពួកបរិសុទ្ធត្រូវបន្ទាបខ្លួន ហើយទុកការព្រួយបារម្ភរបស់ពួកគេលើព្រះ ។