សេចក្ដីផ្ដើមអំពីសំបុត្រទីពីររបស់ប៉ុលដល់ពួកកូរិនថូស

ហេតុអ្វីត្រូវសិក្សាគម្ពីរនេះ ?

សំបុត្រទីពីររបស់ប៉ុលដល់ពួកកូរិនថូស បង្ហាញពីបាវចនារបស់ខ្លួនស្ដីពីការលួងលោមនៅកណ្ដាលនៃទុក្ខព្រួយ កម្លាំងនៅកណ្ដាលនៃភាពទន់ខ្សោយ ( តួយ៉ាងដូចជាប៉ុលខ្លួនឯងផ្ទាល់ ) និងការស្គាល់គ្រូបង្រៀនពិត និងគ្រូបង្រៀនក្លែងក្លាយ ។ គំរូ និងការបង្រៀនរបស់ប៉ុលដែលបានកត់ត្រានៅក្នុងកូរិនថូទី ២ អាចបំផុសគំនិតសិស្សឲ្យបន្តមានភក្ដីភាព ហើយស្មោះត្រង់ចំពោះសេចក្ដីសញ្ញាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ដែលពួកគេបានធ្វើជាមួយនឹងព្រះ ជាព្រះវរបិតាដ៏អស់កល្បជានិច្ច មិនថាស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈ ឬផលវិបាកបែបណានោះទេ ។

តើនរណាជាអ្នកសរសេរគម្ពីរនេះ ?

ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រទីពីរទៅពួកកូរិនថូស ( សូមមើល កូរិនថូសទី ២ ១:១ ) ។

តើនៅពេលណា និង នៅកន្លែងណាដែលគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរ ?

មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីប៉ុលបានសរសេរកូរិនថូសទី ១ មានកុប្បកម្មមួយកើតឡើងនៅអេភេសូរទាស់នឹងការបង្រៀនរបស់លោក ( សូមមើល កិច្ចការ ១៩:២៣–៤១ ) ហើយលោកបានចេញទៅម៉ាសេដូន ( សូមមើល កិច្ចការ ២០:១, កូរិនថូសទី ២ ២:១៣, ៧:៥ ) ។ លោកទំនងជាសរសេរកូរិនថូសទី ២ កាលលោកស្នាក់នៅម៉ាសេដូន ប្រមាណជា គ.ស. ៥៥-៥៧( សូមមើល សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សំបុត្ររបស់ប៉ុល » scriptures.lds.org ) ។

តើគម្ពីរនេះត្រូវបាននិពន្ធឡើងសម្រាប់នរណា ហើយតើហេតុអ្វី ?

គម្ពីរកូរិនថូសទី ២ ត្រូវបានសរសេរទៅសមាជិកសាសនាចក្រនៅក្រុងកូរិនថូស ។ កាលប៉ុលស្នាក់នៅម៉ាសេដូនក្នុងដំណើរបេសកកម្មលើកទីបីរបស់លោក ទីតុសបាននាំដំណឹងល្អមកប្រាប់លោកថា សំបុត្រមួយច្បាប់មុនដែលលោកបានផ្ញើទៅ ត្រូវបានពួកបរិសុទ្ធនៅទីនោះទទួលយ៉ាងរីករាយ ( សូមមើល កូរិនថូសទី ២ ៧:៦–១៣ ) ។ សាខាកូរិនថូសកំពុងមានការរីកចម្រើន ប៉ុន្តែប៉ុលក៏បានដឹងថា មានពួកគ្រូបង្រៀនក្លែងក្លាយនៅទីនោះ ដែលកំពុងតែបង្ខូចដល់គោលលទ្ធិបរិសុទ្ធរបស់ព្រះគ្រីស្ទផងដែរ ។ បន្ទាប់ពីដំណើរទស្សនកិច្ចលើកដំបូងរបស់ប៉ុលទៅក្រុងកូរិនថូស ហើយប្រហែលជាវាជាដំណើរលើកទីពីរ ( កូរិនថូសទី ២ ១:១៥–១៦ ) កាលប៉ុលបានស្ដីបន្ទោសដល់ពួកបរិសុទ្ធ ( សូមមើល កូរិនថូសទី ២ ២:១, ១២:២១ ) ពួកគ្រូគង្វាលមកពីក្រុងយេរូសាឡិមបានមកក្រុងកូរិនថូស ហើយបានចាប់ផ្ដើមបង្រៀនពួកបរិសុទ្ធថា ពួកគេត្រូវតែសម្របខ្លួនទៅនឹងទំនៀមទម្លាប់របស់សាសន៍យូដា ដែលផ្ទុយនឹងការបង្រៀនរបស់ប៉ុល ។ ភាគច្រើននៅក្នុងកូរិនថូសទី ២ លើកឡើងពីបញ្ហានានាដែលបានបង្កើតឡើងដោយពួកគ្រូបង្រៀនក្លែងក្លាយទាំងនេះ ។

សំបុត្ររបស់ប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ពីជនដែលប្រាថ្នាចង់រៀនពីពាក្យសម្ដីរបស់លោកបន្ថែមទៀត ( សូមមើល កូរិនថូសទី ២ ១–៩ ) និងជនដែលទើសទាល់ក្នុងការទទួលយកការបង្រៀនរបស់លោក ( សូមមើល កូរិនថូសទី ២ ១០–១៣ ) ។ ជាទូទៅ អត្ថបទនៅក្នុងកូរិនថូសទី ២ បើកសម្ដែងនូវគោលបំណងមួយចំនួនអំពីសំបុត្រនេះ ៖

ដើម្បីបង្ហាញអំណរគុណ ហើយពង្រឹងដល់ពួកបរិសុទ្ធដែលចូលចិត្តសំបុត្ររបស់លោកកាលពីលើកមុន
ដើម្បីព្រមានពីគ្រូបង្រៀនក្លែងក្លាយ ដែលបានបង្ខូចដល់គោលលទ្ធិរបស់ព្រះគ្រីស្ទ
ដើម្បីការពារកិត្តិនាមផ្ទាល់ និងសិទ្ធិអំណាចរបស់លោកក្នុងនាមជាសាវករបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល កូរិនថូសទី ២ ១០–១៣ )
ដើម្បីលើកទឹកចិត្តពួកបរិសុទ្ធនៅក្រុងកូរិនថូស ឲ្យថ្វាយដង្វាយជាប្រាក់ដោយចិត្តសប្បុរសទៅដល់ពួកបរិសុទ្ធ នៅក្រុងយេរូសាឡិមដែលកំពុងខ្វះខាត ( សូមមើល កូរិនថូសទី ២ ៨–៩ )

តើនៅក្នុងគម្ពីរនេះមានលក្ខណៈពិសេសអ្វីខ្លះ ?

កាលដែលសំបុត្រជាច្រើនរបស់ប៉ុលផ្ដោតលើគោលលទ្ធិ ភាគច្រើននៃសំបុត្រនេះគូសបញ្ជាក់ពីទំនាក់ទំនងរបស់ប៉ុលជាមួយពួកបរិសុទ្ធនៅកូរិនថូស ព្រមទាំងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់លោក និងកង្វល់របស់លោកចំពោះពួកគេ ។ ប៉ុន្តែប៉ុលបានមានជំហរយ៉ាងមុតមាំជំទាស់នឹងការទិតៀននៅក្នុងកូរិនថូសទី ២ ទាំងមូល យើងមើលឃើញលោកគឺជាថ្នាក់ដឹកនាំបព្វជិតភាពមួយរូបដ៏ទន់ភ្លន់ ដែលចេះយកចិត្តទុកដាក់ពីសុភមង្គល និងសុខុមាលភាពរបស់ពួកបរិសុទ្ធ ។ ប៉ុលក៏បានចែកចាយព័ត៌មានលម្អិតមួយចំនួនអំពីជីវប្រវត្តិរបស់លោក ហើយបានសរសេរពី « បន្លាមួយចាត់មកក្នុងសាច់ឈាមខ្ញុំ » ( កូរិនថូសទី ២ ១២:៧ ) ។

នៅក្នុងបទពិសោធន៍ដ៏ពិសិដ្ឋមួយ ដែលបានកត់ត្រានៅក្នុង កូរិនថូសទី ២ ១២:២–៤ ប៉ុលបានពិពណ៌នាខ្លួនឯងថាជា « មនុស្សម្នាក់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ » ដែល « បានលើកឡើងទៅស្ថានសួគ៌នៅជាន់ទីបី » ជាកន្លែងដែលលោកបានឃើញ ហើយបានស្ដាប់ឮរឿងដែលមិនអាចប្រាប់បាន ។ ការនិមិត្តនេះ រួមជាមួយនឹងសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងគោលលទ្ធិរបស់លោកកាលពីមុនស្ដីពីភាពខុសគ្នានៅក្នុងសិរីល្អនៃរូបកាយដែលបានរស់ឡើងវិញ ( សូមមើល កូរិនថូសទី ១ ១៥:៣៥–៤៤ ) អាចត្រូវបានមើលឃើញថាមានភាពស្រដៀងគ្នាមួយក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបទៅនឹងការនិមិត្ត ដែលបានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៧៦ ។

គម្រោង

កូរិនថូសទី ២ ១–៥ ប៉ុលថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះលួងលោមកូនចៅរបស់ទ្រង់ នៅក្នុងគ្រប់ការឈឺចាប់ខ្លោចផ្សារបស់ពួកគេ ។ លោកសំណូមពរឲ្យពួកបរិសុទ្ធចេះស្រឡាញ់គ្នា ហើយអត់ទោសឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ។ ដំណឹងល្អ និងកិច្ចការនៃព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះអម្ចាស់មានសិរីល្អជាងអក្សរនៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេទៅទៀត ។ ប៉ុលលើកទឹកចិត្តពួកអ្នកអានរបស់លោក នៅក្នុងគ្រាលំបាករបស់ពួកគេ ហើយរំឭកពួកគេពីលក្ខណៈដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសិរីល្អរបស់ព្រះ ។ លោកបានជួយពួកអ្នកអានឲ្យយល់ពីសេចក្ដីត្រូវការរបស់ពួកគេ ដើម្បីស្រុះស្រួលនឹងព្រះតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។

កូរិនថូសទី ២ ៦–១៣ ខណៈពេលកំពុងប្រឈមមុខនឹងការទិតៀន និងការជំទាស់ពីពួកគ្រូបង្រៀនក្លែងក្លាយ ប៉ុលការពារសេចក្ដីស្មោះរបស់លោកក្នុងនាមជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយអញ្ជើញពួកអ្នកអានរបស់លោកឲ្យញែកខ្លួនចេញពីលោកិយ ។ លោកបង្រៀនអំពី « សេចក្ដីព្រួយ » ( សូមមើល កូរិនថូសទី២ ៧:១០ ) ។ ប៉ុលថ្លែងអំណរគុណដល់ពួកបរិសុទ្ធនៅក្រុងកូរិនថូសចំពោះការបរិច្ចាគរបស់ពួកគេដល់ជនក្រីក្រនៅក្រុងយេរូសាឡិម ហើយលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យបន្តផ្ដល់ឲ្យដោយចិត្តសប្បុរស ។ លោកថ្លែងយ៉ាងមុតមាំទាស់នឹង « សាវកក្លែងក្លាយ » ( កូរិនថូសទី២ ១១:១៣ ) ។ ប៉ុលទទួលសិរីល្អនៅក្នុងព្រះអម្ចាស់ ហើយចែកចាយសេចក្តីលម្អិតខាងជីវប្រវត្តិពីសេចក្តីឈឺចាប់ និងសេចក្ដីជំនឿរបស់លោកទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ លោកសរសេរនូវការនិមិត្តរបស់លោកអំពីស្ថានសួគ៌ទីបី ។ ប៉ុលអញ្ជើញពួកបរិសុទ្ធឲ្យពិនិត្យមើលខ្លួនឯង ហើយបង្ហាញខ្លួនឯងថាស្មោះត្រង់ ។