មេរៀនទី ១០២
រ៉ូម ១២-១៦
សេចក្តីផ្ដើម
ប៉ុលបានបង្រៀនសមាជិកសាសនាចក្រនៅរ៉ូម ឲ្យចាត់ទុករូបកាយរបស់ពួកគេជាយញ្ញបូជារស់ថ្វាយព្រះ ហើយគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ ។ ប៉ុលក៏បានបង្រៀនពួកបរិសុទ្ធផងដែរពីរបៀបលើកកម្ពស់ឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្ត នៅពេលការខ្វែងគំនិតគ្នាបានកើតឡើង ដោយសារតែចំណង់ចំណូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន ។ នៅពេលបញ្ចប់សំបុត្រនេះ ប៉ុលបានព្រមានដល់ជនដែលចង់ធ្វើការបោកបញ្ឆោត ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
រ៉ូម ១២-១៣
ប៉ុលបង្រៀនសមាជិកសាសនាចក្រឲ្យចាត់ទុករូបកាយរបស់ពួកគេ ជាយញ្ញបូជារស់ថ្វាយព្រះ ហើយឲ្យគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ ។
ចូរយកធុងទឹកពីរដែលមានរាងខុសគ្នា និងពែងទឹកមួយមកថ្នាក់រៀន ។ ចូរដាក់បង្ហាញទឹក និងធុងមួយ ។
-
ប្រសិនបើខ្ញុំចាក់ទឹកចូលទៅក្នុងធុងនេះ តើរាងរបស់ទឹកនេះនឹងផ្លាស់ប្ដូរយ៉ាងដូចម្ដេច ? ( វានឹងមានរាងទៅតាមរាងនៃធុងនោះ ) ។
ចូរចាក់ទឹកចូលទៅក្នុងធុងនោះ ។ បន្ទាប់មក ចូរចាក់ទឹកចូលទៅក្នុងធុងទីពីរ ហើយចង្អុលបង្ហាញពីរបៀបដែលទឹកនោះមានរាងទៅតាមរាងនៃធុងនោះ ។
សូមពន្យល់ថា នៅក្នុងការបង្ហាញនេះ ទឹកតំណាងឲ្យមនុស្ស ហើយធុងតំណាងឲ្យជំនឿ និងទម្លាប់ខុសៗគ្នានៅក្នុងលោកិយ ។
-
តើគ្រោះថ្នាក់អ្វីខ្លះដែលអាចកើតចេញពីការអនុលោមទៅតាមជំនឿ និងទម្លាប់ខាងលោកិយជាបន្តបន្ទាប់នោះ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន រ៉ូម ១២:១-២ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលថា ប៉ុលបានដាស់តឿនឲ្យពួកបរិសុទ្ធនៅរ៉ូមធ្វើអ្វីខ្លះ ។
-
តើប៉ុលបានដាស់តឿនឲ្យពួកបរិសុទ្ធនៅរ៉ូមធ្វើអ្វីខ្លះ ?
សូមពន្យល់ថា នៅក្នុងទទូចអង្វរឲ្យសមាជិកសាសនាចក្រឲ្យថ្វាយរូបកាយរបស់ពួកគេជា « យញ្ញបូជារស់ » ( ខទី ១) ប៉ុលកំពុងតែប្រៀបធៀបទៅនឹងទម្លាប់នៃការបូជាយញ្ញសត្វនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ។ សត្វទាំងនេះគឺជាដង្វាយថ្វាយដល់ព្រះ ។
-
តើអ្នកគិតថា ប៉ុលបានមានន័យយ៉ាងណា នៅពេលលោកបានសរសេរថា « ឲ្យបានថ្វាយរូបកាយទុកជាយញ្ញបូជារស់ … ដល់ព្រះ » ? ( ខទី ១ ) ។ ( សមាជិកសាសនាចក្រត្រូវថ្វាយខ្លួនទាំងស្រុងដល់ព្រះ ដោយការលះបង់បំណងប្រាថ្នាដែលមានបាប ) ។
-
យោងតាមការដាស់តឿនរបស់ប៉ុលនៅក្នុង ខទី ១–២ តើព្រះរំពឹងចង់បានអ្វីពីយើង ? ( សូមជួយសិស្សឲ្យស្គាល់ពីសេចក្ដីពិតដូចតទៅនេះ ៖ ព្រះរំពឹងឲ្យយើងលះបង់ជីវិតរបស់យើងថ្វាយទ្រង់ ហើយកុំអនុលោមតាមពិភពលោក ។ សូមសរសេរសេចក្ដីពិតនេះនៅលើក្ដារខៀន ) ។
សូមពន្យល់ថា នៅក្នុង រ៉ូម ១២–១៣ ប៉ុលបានបង្រៀន សមាជិកសាសនាចក្រអំពីគោលការណ៍ជាច្រើនដែលនឹងជួយពួកគេឲ្យលះបង់ជីវិតរបស់ពួកគេថ្វាយព្រះ ហើយមិនអនុលោមតាមពិភពលោកនោះឡើយ ។ ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យស្គាល់ពីគោលការណ៍ទាំងនេះមួយចំនួន សូមចែកសិស្សជាក្រុមដែលមានគ្នាបីនាក់ ។ ចូរផ្តល់ដល់សិស្សម្នាក់ៗនូវក្រដាសមួយសន្លឹកដែលមាន សេចក្ដីណែនាំ ខាងក្រោមនេះនៅផ្នែកខាងលើ ។ ( ពីមុនថ្នាក់ចាប់ផ្ដើម សូមគូសរង្វង់លើសេចក្ដីយោងបទគម្ពីរមួយ នៅក្នុងសេចក្ដីយោងទាំងបីនៅលើក្រដាសនីមួយៗ ។ ចូរធ្វើឲ្យប្រាកដថា សិស្សម្នាក់ៗនៅក្នុងក្រុមនីមួយៗទទួលបានក្រដាសមួយសន្លឹក ដែលមានសេចក្ដីយោងបទគម្ពីរមួយ ដែលបានគូសរង្វង់ ហើយខុសៗពីគ្នា ) ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី សៀវភៅសិក្សាសម្រាប់គ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា—មេរៀនទី ១០២
-
អានបទគម្ពីរដែលបានគូសរង្វង់នៅផ្នែកខាងលើនៃក្រដាសនេះ ។
-
ជ្រើសយកការបង្រៀនមួយរបស់ប៉ុលនៅក្នុងបទគម្ពីរដែលអ្នកអាន ហើយសរសេរវានៅក្នុងចន្លោះខាងក្រោម ។ ចូរសរសេរពីរបៀបដែល ការរស់នៅតាមការបង្រៀននេះអាចជួយយើងឲ្យលះបង់ជីវិតរបស់យើងថ្វាយព្រះ ហើយមិនអនុលោមតាមពិភពលោកនេះ ។ ( ប្រសិនបើអ្នកពុំមែនជាមនុស្សដំបូងដែលបានទទួលក្រដាសនេះទេ អ្នកអាចបន្ថែមគំនិតរបស់អ្នកទៅលើអ្វីដែលពីមុនអ្នកបានសរសេរនៅខាងក្រោម ឬអ្នកអាចសរសេរអំពីការបង្រៀនមួយទៀតនៅក្នុងខគម្ពីរដែលបានគូសរង្វង់រួចនោះ ) ។
© ឆ្នំា ២០១៥ ដោយ Intellectual Reserve, Inc. រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង ។
សូមពន្យល់សិស្សថា ពួកគេនឹងមានពេលបីនាទី ដើម្បីធ្វើសកម្មភាពនេះតាមការណែនាំនៅលើក្រដាសរបស់ពួកគេ ។ លុះអស់ពេលបីនាទីហើយ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យហុចក្រដាសរបស់ខ្លួនទៅសិស្សម្នាក់ទៀតនៅក្នុងក្រុមរបស់ពួកគេ ។ សូមធ្វើសកម្មភាពម្ដងទៀត ដើម្បីឲ្យសិស្សម្នាក់ៗអាន ហើយបញ្ចេញមតិយោបល់ដល់បទគម្ពីរទាំងបីនោះ ។ ចូរប្រាកដថា សិស្សទទួលបានក្រដាសដើមរបស់ពួកគេត្រឡប់មកវិញ ។
ចូរទុកពេលឲ្យសិស្ស ដើម្បីពិនិត្យឡើងវិញនូវមតិយោបលនៅលើក្រដាសរបស់ពួកគេ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យប្រាប់ពីអ្វីមួយ ដែលពួកគេបានរៀនពីរបៀបដែលពួកគេអាចលះបង់ជីវិតរបស់ពួកគេថ្វាយព្រះ ហើយមិនអនុលោមតាមពិភពលោកនេះ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន រ៉ូម ១៣:១៤ ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលថាប៉ុលបានទូន្មានពួកបរិសុទ្ធឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះ ។
-
តើអ្នកគិតថា ប៉ុលចង់មានន័យដូចម្ដេចដោយពោលឡើងថា « ត្រូវប្រដាប់ខ្លួន ដោយព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទវិញ » ?
-
តើការបង្រៀនដែលយើងបានសិក្សានៅក្នុង រ៉ូម ១២–១៣ ជួយយើងឲ្យប្រែក្លាយដូចជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានយ៉ាងដូចម្ដេច ? ( បន្ទាប់ពីសិស្សឆ្លើយហើយ សូមកែសម្រួលសេចក្ដីពិតដែលបានសរសេរនៅលើក្ដារខៀនកាលពីមុន ដើម្បីឲ្យវាមានសេចក្ដីដូចខាងក្រោមនេះ ៖ ប្រសិនបើយើងលះបង់ជីវិតរបស់យើងថ្វាយព្រះ ហើយមិនអនុលោមតាមពិភពលោកនេះ នោះយើងអាចប្រែក្លាយកាន់តែដូចជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ) ។
-
តើព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺជាគំរូមួយនៃការលះបង់ជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ថ្វាយព្រះ ហើយមិនអនុលោមតាមពិភពលោកនេះយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
តើយើងអាចមិនអនុលោមតាមបទដ្ឋានរបស់ពិភពលោកតាមរបៀបណា ? ( អ្នកគួរផ្ដល់ជាឧទាហរណ៍ជាក់លាក់មួយចំនួនដូចជា ការប្រតិបត្តិថ្ងៃឈប់សម្រាក ម៉ូដសំលៀកបំពាក់ ឬប្រហែលជាលើកឡើងពីបញ្ហាខាងវប្បធម៌ ឬសង្គមដែលផ្ទុយនឹងគោលការណ៍នានានៃដំណឹងល្អ ) ។
ចូរសុំឲ្យសិស្សគិតពីមនុស្សម្នាក់ដែលពួកគេស្គាល់ ហើយបុគ្គលនោះបានខិតខំលះបង់ជីវិតរបស់ខ្លួនថ្វាយព្រះ ហើយមិនអនុលោមតាមពិភពលោកនេះទេ ។
-
តើអ្នកបានគិតអំពីនរណាដែរ ? ហេតុអ្វី ?
-
តើបុគ្គលម្នាក់នេះបានក្លាយកាន់តែដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះតាមរបៀបណា ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសរសេរនៅក្នុងកំណត់ហេតុសិក្សាព្រះគម្ពីរ ឬ សៀវភៅកត់ត្រាក្នុងថ្នាក់របស់ពួកគេពីវិធីមួយ ដែលពួកគេអាចលះបង់ជីវិតរបស់ពួកគេថ្វាយដល់ព្រះ ហើយមិនអនុលោមតាមពិភពលោកនេះ ។ សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យអនុវត្តតាមអ្វីដែលពួកគេបានសរសេរ ។
រ៉ូម ១៤:១-១៥:៣
ប៉ុលទូន្មានដល់សមាជិកសាសនាចក្រឲ្យចៀសវាងពីការទាស់ទែងគ្នានៅក្នុងបញ្ហាចំណង់ចំណូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន
សូមឲ្យសិស្សលើកដៃឡើង ប្រសិនបើពួកគេចង់ឆ្លើយថា បាទ/ច៎ាសចំពោះសំណួរខាងក្រោមនេះ ។ អ្នកអាចកែប្រែសំណួរមួយចំនួនទាំងនេះ ដើម្បីឲ្យវាឆ្លុះបញ្ចាំងកាន់តែប្រសើរពីវប្បធម៌ដែលអ្នករស់នៅ ។ ប្រសិនបើអ្នកធ្វើដូច្នោះ សូមជ្រើសយកឧទាហរណ៍ដែលសំខាន់ចំពោះការជ្រើសរើសផ្ទាល់ខ្លួន ប៉ុន្តែមិនសំខាន់ចំពោះការគោរពប្រតិបត្តិ ដើម្បីបញ្ជាក់អត្ថន័យច្បាស់លាស់ពីព្រះបញ្ញត្តិ ។ ចម្លើយចំពោះសំណួរទាំងអស់នេះគួរតែជាចម្លើយបាទ/ច៎ាស ។
-
តើវាជាជម្រើស សមហេតុ ផលឬទេ កាលដែលពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយម្នាក់ (១) អនុវត្តតាមរបបអាហារបួស ? (២) ហូបសូកូឡា ? (៣) ស្លៀកពាក់ខោខ្លីនៅទីសាធារណៈ ? (៤) ប្រើបច្ចេកវិទ្យានៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ? (៥) ចូលរួបអបអរថ្ងៃបុណ្យទិវាជាតិ ដែលទាក់ទងនឹងសាសនា ឬប្រពៃណីដែល ជា វប្បធម៌ដទៃ ?
សូមពន្យល់ថា កាលឥរិយាបថមួយចំនួនបានតម្រូវឲ្យមាន ឬបានហាមឃាត់យ៉ាងច្បាស់ដោយបទបញ្ញត្តិមកពីព្រះ នោះឥរិយាបថផ្សេងទៀតធ្វើឡើងដោយសំអាងទៅលើចំណូលចិត្ត ឬការវិនិច្ឆ័យរបស់សមាជិកសាសនាចក្រម្នាក់ៗ ។ បញ្ហាទាំងនេះអាចរួមបញ្ចូលទាំងការជ្រើសរើសមួយចំនួន ដូចជាការកម្សាន្ត សម្លៀកបំពាក់ របបអាហារ ការប្រតិបត្តិថ្ងៃឈប់សម្រាក និងវិន័យរបស់ឪពុកម្ដាយសម្រាប់កូនចៅ ។ ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានបទដ្ឋាន និងព្រះបញ្ញត្តិដើម្បីដឹកនាំការជ្រើសរើសរបស់យើងនៅក្នុងបញ្ហាទាំងនេះមួយចំនួន ដូចជាការស្លៀកពាក់ខោជើងខ្លីដែលសមរម្យ ប៉ុន្តែការសម្រេចចិត្តមួយចំនួនអាស្រ័យលើការវិនិច្ឆ័យផ្ទាល់ខ្លួន ។ ពេលខ្លះសមាជិកអាចធ្វើការសម្រេចចិត្តបែបនេះ ដោយផ្អែកលើការបំផុសគំនិតសម្រាប់ស្ថានភាព ឬសេចក្ដីត្រូវការជាក់លាក់ ។
នៅពេលសិស្សសិក្សា រ៉ូម ១៤:១–១៥:៣ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យរកមើលសេចក្ដីពិត ដែលប៉ុលបង្រៀនអំពីរបៀបដែលយើងគួរដោះស្រាយបញ្ហាតាមចំណូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួននៅក្នុងសាសនាចក្រ ។
សូមសង្ខេប រ៉ូម ១៤:១–៥ ដោយពន្យល់ថា បញ្ហាមួយនៃចំណូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន ដែលសមាជិកសាសនាចក្រនៅក្នុងជំនាន់របស់ប៉ុលបានជួបប្រទះ គឺជារបបអាហាររបស់មនុស្សម្នាក់ ។ មនុស្ស្ខ្លះមិនបានធ្វើតាមកម្រិតនៃរបបអាហារនោះទេ ។ មនុស្សផ្សេងទៀតបានតមសាច់ ហើយបរិភោគតែបន្លែប៉ុណ្ណោះ ជាការបន្តមួយនៃច្បាប់របបអាហារនៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេ ទោះជាការរឹតបន្តឹងទាំងនេះមិនបានតម្រូវឲ្យធ្វើទៀតក៏ដោយ ។ បន្ថែមពីលើនេះទៀត មានសមាជិកសាសនាចក្រមួយចំនួនបានជ្រើសបន្តប្រតិបត្តិតាមប្រពៃណី ទម្លាប់ និងទិវាបុណ្យជាតិពួកយូដា ។
-
តើអ្នកគិតថា វានឹងមានបញ្ហាអ្វីដែលអាចកើតឡើងនៅក្នុងសាសនាចក្រ កាលសមាជិកធ្វើការសម្រេចចិត្តផ្សេងៗគ្នានៅក្នុងបញ្ហាទាំងនេះ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សអាន រ៉ូម ១៤:៣ ដោយស្ងាត់ស្ងៀមរកមើលថា តើចំណង់ចំណូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួននៅក្នុងរបបអាហារអាចដឹកនាំសមាជិកសាសនាចក្រមួយចំនួនឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះ ។
-
តើសមាជិកសាសនាចក្រកំពុងប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាអ្វីខ្លះ ? ( សមាជិកសាសនាចក្រមួយចំនួនកំពុងតែស្អប់ ហើយវិនិច្ឆ័យសមាជិកផ្សេងទៀត ដែលមានការជ្រើសរើសខុសពីពួកគេ ) ។
-
ហេតុអ្វីអ្នកគិតថា រឿងនេះនឹងកើតឡើង ?
សូមសរសេរសេចក្ដីយោងព្រះគម្ពីរដូចខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ រ៉ូម ១៤:១០–១៣, ១៥, ២១ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សបីបួននាក់ឲ្យប្ដូរវេនគ្នាអានខគម្ពីរទាំងនេះឮៗ ។ ចូរសុំសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យផ្ទៀងតាម រកមើលថា ប៉ុលបានបង្រៀនសមាជិកសាសនាចក្រមិនឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះ នៅក្នុងបញ្ហានៃចំណូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួននេះ ។ បន្ទាប់ពីសិស្សម្នាក់បានអាន ខទី ១៥ រួចហើយ សូមពន្យល់ថា ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ សម្រាប់ខគម្ពីរនេះបានចែកថា « ប៉ុន្តែ បើអ្នកធ្វើឲ្យបងប្អូនអ្នកព្រួយចិត្ត ដោយព្រោះម្ហូបចំណីអ្វី នោះអ្នកប្រព្រឹត្តមិនមែនដោយស្រឡាញ់ទៀតទេ ប្រសិនបើអ្នកបរិភោគវា ហេតុដូច្នេះហើយ កុំធ្វើឲ្យអ្នកណាដែលព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសត្រូវវិនាស ដោយសារម្ហូបរបស់អ្នកឡើយ »។
-
ដោយផ្អែកទៅលើអ្វីដែលប៉ុលបានបង្រៀននៅក្នុង ខទី ១៣ តើយើងអាចរៀនពីសេចក្ដីពិតអ្វីខ្លះ អំពីអ្វីដែលយើងមិនគួរធ្វើនៅក្នុងបញ្ហានានា ដែលបានមិនបានចែងជាក់លាក់នៅក្នុងព្រះបញ្ញត្តិ ? ( ចម្លើយរបស់សិស្សគួរឆ្លុះបញ្ចាំងពីសេចក្ដីពិតដូចខាងក្រោម ៖ នៅក្នុងបញ្ហានានាដែលបានមិនបានចែងជាក់លាក់នៅក្នុងព្រះបញ្ញត្តិ នោះយើងមិនត្រូវវិនិច្ឆ័យការជ្រើសរើសរបស់មនុស្សដទៃឡើយ ) ។
-
ហេតុអ្វីវាជាបញ្ហាមួយ នៅពេលសមាជិកសាសនាចក្រមើលងាយ ឬដាក់ទោសដល់សមាជិកសាសនាចក្រផ្សេងទៀតដែលធ្វើការជ្រើសរើសផ្សេងគ្នា នៅក្នុងកត្តាទាំងឡាយដែលព្រះបញ្ញត្តិមិនបានតម្រូវ ឬហាមឃាត់មិនឲ្យមានឥរិយាបថជាក់លាក់មួយនោះ ?
ចូរចង្អុលបង្ហាញទៅឃ្លា « ធ្វើឲ្យជំពប់ដួល ឬរវាតចិត្តចេញ » នៅក្នុង ខទី ១៣ ។ សូមពន្យល់ថា ឃ្លានេះសំដៅទៅលើការធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀតជំពប់ដួល ឬរវាតចិត្តខាងវិញ្ញាណចេញពីការខិតខំរបស់ពួកគេដើម្បីជឿលើព្រះគ្រីស្ទ ហើយរស់នៅតាមដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ។
-
តើការបរិភោគអាហារជាក់លាក់របស់សមាជិកសាសនាចក្រអាចធ្វើឲ្យមនុស្សដទៃទៀតជំពប់ដួល ឬរវាតចិត្តចេញបានយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
តើប៉ុលបានទូន្មានសមាជិកសាសនាចក្រឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះ ប្រសិនបើការជ្រើសរើសរបបអាហាររបស់ពួកគេផ្ទាល់អាចបំផ្លាញដល់មនុស្សម្នាក់ទៀតខាងវិញ្ញាណនោះ ? ( ប៉ុលបានប្រឹក្សាដល់ពួកបរិសុទ្ធឲ្យពិចារណាពីផលនៃទម្លាប់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេទៅលើមនុស្សដទៃ ហើយយល់ព្រមលះបង់ទង្វើដែលអាចធ្វើឲ្យមនុស្សដទៃទៀតជំពប់ដួលខាងវិញ្ញាណ ) ។
-
តើយើងអាចរៀនសេចក្ដីពិតអ្វីខ្លះ មកពីការណែនាំរបស់ប៉ុលស្ដីពីទង្វើរបស់យើងនៅក្នុងបញ្ហា ដែលបានចែងយ៉ាងជាក់លាក់នៅក្នុងព្រះបញ្ញត្តិ ? ( សូមជួយសិស្សឲ្យស្គាល់សេចក្ដីពិតដូចតទៅនេះ ៖ នៅក្នុងបញ្ហានានាដែលមិនបានចែងជាក់លាក់នៅក្នុងព្រះបញ្ញត្តិ យើងត្រូវពិចារណាថា តើការជ្រើសរើសរបស់យើងជះឥទ្ធិពលលើមនុស្សដទៃទៀតយ៉ាងដូចម្ដេច ។ កំណត់ចំណាំ ៖ សេចក្តីពិតស្រដៀងគ្នាមួយនឹងលើកឡើងយកមកពិភាក្សាយ៉ាងស៊ីជម្រៅនៅក្នុងកូរិនថូសទី ១ ៨ ) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន រ៉ូម ១៤:១៩ ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលថាប៉ុលបានទូន្មានឲ្យសមាជិកសាសនាចក្របន្តធ្វើអ្វីខ្លះ ។
-
តើការធ្វើតាមពាក្យទូន្មានរបស់ប៉ុលស្ដីពីបញ្ហានៃចំណូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន អាចជះឥទ្ធិពលដល់សេចក្ដីសុខសាន្ត និងការស្អាងឡើងដែលសមាជិកសាសនាចក្របានដកពិសោធន៍រួមគ្នាយ៉ាងដូចម្ដេចដែរ ?
សូមរំឭកសិស្សពីបញ្ហានៃចំណង់ចំណូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន ដែលបានសរសេរកាលពីដើម ។ សូមឲ្យសិស្សពិពណ៌នាពីរបៀបដែលសមាជិកសាសនាចក្រ អាចធ្វើតាមពាក្យទូន្មានរបស់ប៉ុលនៅក្នុងបញ្ហានានាដូចជាបញ្ហាទាំងនេះ ។
រ៉ូម ១៥:៤-១៦:២៧
ប៉ុលបញ្ចប់សំបុត្ររបស់លោកដល់ពួករ៉ូម
សូមពន្យល់ថា នៅពេលប៉ុលហៀបនឹងបញ្ចប់សំបុត្ររបស់លោក នោះលោកបានផ្ដល់ពាក្យទូន្មានបន្ថែមទៀតដល់ពួកសមាជិកសាសនាចក្រនៅក្រុងរ៉ូម ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន រ៉ូម ១៥:៤ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលថា ប៉ុលបានបង្រៀនថា ហេតុអ្វីបានជាបទគម្ពីរត្រូវបានសរសេរឡើង ។
-
តើយើងអាចរៀនសេចក្ដីពិតអ្វីខ្លះនៅក្នុងខទី ៤ ហេតុផលដែលបទគម្ពីរត្រូវបានសរសេរឡើង ? ( ចម្លើយរបស់សិស្សគួរឆ្លុះបញ្ចាំងពីសេចក្ដីពិតដូចខាងក្រោម ៖ ព្រះគម្ពីរត្រូវបានសរសេរឡើងដើម្បីបង្រៀនយើង ហើយផ្ដល់សេចក្ដីសង្ឃឹមដល់យើង ) ។
សូមពន្យល់ថា បន្ទាប់មកប៉ុលបានបង្ហាញសេចក្ដីពិតនេះដោយដកស្រង់បទគម្ពីរមួយចំនួនចេញពីព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ដើម្បីអះអាងជាថ្មីដល់ពួកបរិសុទ្ធថា កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយសាសនានៅក្នុងចំណោមពួកសាសន៍ដទៃ គឺស្របតាមផែនការរបស់ព្រះ ( សូមមើល រ៉ូម ១៥:៩–១២ ) ។
សូមសង្ខេបផ្នែកបន្តទៀតនៃ រ៉ូម ១៥–១៦ ដោយពន្យល់ថា ប៉ុលបានបញ្ចប់សំបុត្ររបស់លោក ដោយពិពណ៌នាអំពីការខិតខំរបស់លោកដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អ ។ លោកក៏បានព្រមានដល់ជនដែលបណ្ដាលឲ្យមានការបែកបាក់គ្នា បង្រៀនគោលលទ្ធិក្លែងក្លាយ ហើយខិតខំបោកបញ្ឆោតមនុស្សដទៃទៀត ( សូមមើល រ៉ូម ១៦:១៧–១៨ ) ។
សូមបញ្ចប់មេរៀនដោយថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិត ដែលបានពិភាក្សានៅក្នុងមេរៀននេះ ។
សេចក្តីពន្យល់ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
រ៉ូម ១២:១ ។ « ថ្វាយរូបកាយទុកជាយញ្ញបូជារស់ »
ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀនអំពីប្រភេទនៃយញ្ញបូជាដែលយើងអាចថ្វាយដល់ព្រះ ៖
« យើងនៅតែបានបង្គាប់ឲ្យធ្វើយញ្ញបូជា ប៉ុន្តែពុំមែនដោយការបង្ហូរឈាមសត្វនោះទេ ។ ស្មារតីដ៏ខ្ពស់បំផុតនៃការបូជារបស់យើងអាចសម្រេចទៅបាន នៅពេលយើងធ្វើឲ្យខ្លួនយើងកាន់តែពិសិដ្ឋ ឬបរិសុទ្ធ ។ យើងធ្វើកិច្ចការនេះដោយគោរពប្រតិបត្តិតាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ព្រះ ។ ដូច្នេះហើយ ក្រឹត្យវិន័យនៃការគោរពប្រតិបត្តិ និងការបូជាគឺជាការរួមបញ្ចូលគ្នាដែលមិនអាចអត់បាន ។ … នៅពេលប្រព្រឹត្តទៅតាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងនេះ និងព្រះបញ្ញត្តិផ្សេងទៀត ផលផ្លែដ៏ល្អអស្ចារ្យនឹងកើតមានចំពោះយើង ។ យើងមានវិន័យ ! យើងក្លាយជាពួកសិស្ស ! យើងប្រែខ្លួនកាន់តែពិសិដ្ឋ ហើយបរិសុទ្ធ—ដូចជាព្រះអម្ចាស់របស់យើង ! » ( « Lessons from Eve » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៨៧ ទំព័រ ៨៨ ) ។
រ៉ូម ១៣:១-៧ ។ « ចុះចូលនឹងរាជការ »
ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ សម្រាប់ រ៉ូម ១៣:១–៧ បង្ហាញថា ពាក្យពេចន៍របស់ប៉ុលនៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះមិនត្រឹមតែអនុវត្តចំពោះការធ្វើតាមអជ្ញាធររដ្ឋប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ចំពោះពួកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅរបស់សាសនាចក្រផងដែរ ។ ឧទាហរណ៍ នៅក្នុងការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ រ៉ូម ១៣:១ ព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានបន្ថែមពាក្យ « នៅក្នុងសាសនាចក្រ » ៖ « គ្មានអំណាចណាទេ នៅក្នុងសាសនាចក្រ លើកលែងតែមកពីព្រះ » ។
នៅក្នុងការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ រ៉ូម ១៣:៤ ពាក្យ « ដាវ » បានប្ដូរទៅជាពាក្យ« កាំភ្លើង » វិញ ។ ហើយនៅក្នុងការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ រ៉ូម ១៣:៦ ពាក្យ « ពន្ធ » ( អាករ ) បានផ្ដូរទៅជា « ការថ្វាយរបស់អ្នក » ។
ពាក្យទូន្មានរបស់ប៉ុលឲ្យ « ចុះចូលនឹងរាជការ » ( រ៉ូម ១៣:១ ) ឆ្លុះបញ្ចាំងពីគោលការណ៍នៃមាត្រានៃសេចក្ដីជំនឿទីដប់ពីរ ៖ « យើងខ្ញុំជឿចំពោះការនៅក្រោមអំណាចស្ដេច ប្រធានាធិបតី អ្នកគ្រប់គ្រង និង ចៅក្រមទាំងឡាយក្នុងការគោរពប្រតិបត្តិ និងការគាំទ្រច្បាប់ » ។ ដោយពិពណ៌នាពីអជ្ញាធររដ្ឋថា « ព្រះបានតាំង » និង « ជាភ្នាក់ងាររបស់ព្រះ » ( រ៉ូម ១៣:១, ៦ ) ប៉ុលបានទទួលស្គាល់ថា អស់អ្នកដែលបានកាន់តួនាទីនៃអំណាច គួរតែទទួលខុសត្រូវចំពោះព្រះ ហើយពួកគេកាន់អំណាចតាមតែព្រះអនុញ្ញាតប៉ុណ្ណោះ ( សូមមើល យ៉ូហាន ១៩:១១ ) ។ ប៉ុលបានរំឭកដល់ពួកបរិសុទ្ធផងដែរថា ដោយនាំយកមកនូវកិច្ចការល្អៗនានា នោះពួកគេពុំចាំបាច់ខ្លាចនូវអំណាចរបស់ពួកអ្នកដឹកនាំ ដែលពួកគេត្រូវចុះចូលឡើយ ។ ផ្ទុយទៅវិញ តាមរយៈ « ការប្រព្រឹត្តល្អ » នោះពួកបរិសុទ្ធនឹងទទួលបានការសរសើរពីពួកអ្នកដឹកនាំទាំងនោះ ( សូមមើលរ៉ូម ១៣:២-៤ ) ។
រ៉ូម ១៤:១-១៥:៣ ។ បញ្ហាដែលព្រះបញ្ញត្តិជាក់លាក់ មិនបានលើកឡើង
អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានថ្លែងថា ជាជាងរៀនអំពីច្បាប់ជាក់លាក់នៅក្នុងបញ្ហាមួយចំនួន នោះថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រ និងពួកគ្រូបង្រៀនត្រូវបង្រៀនពីគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អ ។ បន្ទាប់មក លោកបានថ្លែងដូចតទៅនេះ ៖
« ពួកគ្រូបង្រៀន … ជាទូទៅគួរលះបង់នូវការបង្រៀនពីច្បាប់ ឬ ការអនុវត្តជាក់លាក់នានា ។ ឧទាហរណ៍ ពួកគេមិនត្រូវបង្រៀនច្បាប់ណាមួយដើម្បីកំណត់ថា អ្វីទៅជាការបង់ដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ពេញលេញឡើយ ហើយពួកគេមិនត្រូវផ្ដល់ជាបញ្ជីនៃ រឿងដែលត្រូវធ្វើ និង រឿងដែលមិនត្រូវធ្វើ សម្រាប់ការរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកឲ្យបរិសុទ្ធនោះឡើយ ។ នៅពេលគ្រូបង្រៀនម្នាក់បានបង្រៀនគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍ទាំងឡាយ ដែល បានបញ្ចូលគ្នាពីព្រះគម្ពីរ និងពីព្យាការីដែលនៅរស់ ដូច្នេះការអនុវត្ត ឬច្បាប់ជាក់លាក់ ជាទូទៅគឺជាការទទួលខុសត្រូវរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងក្រុមគ្រួសារ » ( « Gospel Teaching » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩៩ ទំព័រ ៧៩ ) ។
ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ ក្នុងគណៈប្រធានទីមួយបានព្រមានអំពីគ្រោះថ្នាក់នៃការអនុញ្ញាតឲ្យការបរិយាយបស់បុគ្គលម្នាក់ អំពីគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អក្លាយជាការរំពឹងចង់បានរបស់មនុស្សដទៃ ៖
« ពេលខ្លះ ការបរិយាយដោយមានបំណងល្អនៃគោលការណ៍ដ៏ទេវភាព—ភាគច្រើនចេញមកពីប្រភពដែលខ្វះការបំផុសគំនិត—ធ្វើឲ្យបញ្ហាកាន់តែមានភាពស្មុគស្មាញ ដោយធ្វើឲ្យភាពបរិសុទ្ធនៃសេចក្ដីពិតដ៏ទេវភាពចុះខ្សោយដោយសារការបន្ថែមបន្ថយរបស់មនុស្ស ។ គំនិតល្អរបស់មនុស្សម្នាក់—អ្វីមួយដែលប្រហែលជាប្រយោជន៍ល្អសម្រាប់តែគាត់—បានចាក់ឫស ហើយក្លាយជាការរំពឹងចង់បានមួយ ។ ហើយបន្តិចម្ដងៗ គោលការណ៍ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចអាចបាត់បង់នៅក្នុងភាពស្មុគស្មាញនៃ ‹ គំនិតល្អ › នោះ » ( « The Love of God » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៩ ទំព័រ ២១ ) ។