មេរៀនទី ២១
ម៉ាថាយ ១៨
សេចក្ដីផ្ដើម
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ នូវគោលការណ៍ដែលនឹងជួយពួកគេដឹកនាំសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ បន្ទាប់ពីការយាងឡើងទៅស្ថានសួគ៌របស់ទ្រង់ ។ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានប្រទានរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីអ្នកបម្រើ ដែលគ្មានចិត្តមេត្តាដោយមានបន្ទូលតបទៅនឹងសំណួររបស់ពេត្រុសអំពីការអភ័យទោស ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
ម៉ាថាយ ១៨:១-២០
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់នូវគោលការណ៍ដែលនឹងជួយពួកគេឲ្យដឹកនាំសាសនាចក្រ
សូមសរសេរទង្វើខុសឆ្គងខាងក្រោមនេះនៅលើក្ដារខៀន ៖ ការកុហក ការមានគេលួចរបស់អ្វីមួយ ការមានមិត្តម្នាក់ក្បត់ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សដាក់ពិន្ទុដល់ទង្វើខុសឆ្គងនីមួយៗពីលេខ ១ ដល់លេខ ១០ ដោយលេខ ១ គឺសម្រាប់រឿងដែលងាយអភ័យទោសឲ្យ ហើយលេខ ១០ គឺរឿងពិបាកអភ័យទោសឲ្យបំផុត ។ សូមអញ្ជើញសិស្សស្ម័គ្រចិត្តពីរបីនាក់ឲ្យប្រាប់ពីរបៀបដែលពួកគេដាក់ពិន្ទុដល់ទង្វើខុសឆ្គងនីមួយៗ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសញ្ជឹងគិតពីហេតុផល ដែលយើងគួរអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃ សូម្បីតែពេលវាពិបាកធ្វើក៏ដោយ ។
នៅពេលសិស្សសិក្សា ម៉ាថាយ ១៨ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យរកមើលសេចក្ដីពិត ដែលអាចជួយពួកគេឲ្យយល់ដឹងពីហេតុផលដែលយើងគួរអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃ ។
សូមសង្ខេប ម៉ាថាយ ១៨:១–១៤ ដោយពន្យល់ថា ព្រះយេស៊ូវបានណែនាំពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យបន្ទាបខ្លួន ហើយក្លាយដូចជាក្មេងតូច ។ ទ្រង់ក៏បានពន្យល់ផងដែរថាអស់អ្នកដែល ធ្វើឲ្យកុមារតូចៗ « រវាតចិត្ត » ដឹកនាំឲ្យពួកគេវង្វេង ឬបណ្ដាលឲ្យពួកគេស្ទាក់ស្ទើរក្នុងសេចក្ដីជំនឿ នឹងទទួលនូវការកាត់សេចក្ដីរបស់ព្រះ ( សូមមើល ខទី ៦–៧ ) ។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានទូន្មានពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យដកចេញពីជីវិតរបស់គេ នូវរឿងដែលជំទាស់នឹងពួកគេ ឬដែលអាចធ្វើឲ្យពួកគេរវាតចិត្ត ( សូមមើល ខទី ៩ ) ។ ( កំណត់ចំណាំ ៖ ការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះមាននៅក្នុង ម៉ាថាយ ១៨:១-១៤ នឹងត្រូវបានពិភាក្សាយ៉ាងស៊ីជម្រៅនៅក្នុងមេរៀនសម្រាប់ ម៉ាកុស ៩និង លូកា ១៥ ) ។
សូមពន្យល់ថា បន្ទាប់ពីព្រះអង្គសង្គ្រោះបានទូន្មានពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យដកចេញពីជីវិតរបស់គេ នូវរឿងដែលអាចធ្វើឲ្យពួកគេរវាតចិត្ត នោះទ្រង់បានប្រាប់ពួកគេពីអ្វីដែលមនុស្សម្នាក់គួរធ្វើប្រសិនបើមាននរណាម្នាក់ធ្វើខុស ឬធ្វើបាបទាស់នឹងគាត់ ។ ទ្រង់ក៏បានបង្រៀនដល់ពួកសាវកពីគោលការណ៍នៃវិន័យរបស់សាសនាចក្រផងដែរ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន ម៉ាថាយ ១៨:១៥ ឲ្យឮៗ ហើយសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលអ្វី ដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យធ្វើ ប្រសិនបើនរណាម្នាក់ធ្វើខុសនឹងពួកគេ ។
-
តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះ នៅក្នុងខគម្ពីរនេះស្ដីពីអ្វីដែលយើងគួរធ្វើប្រសិនបើនរណាម្នាក់ធ្វើខុសនឹងយើង ?
សូមសង្ខេប ម៉ាថាយ ១៨:១៦–១៧ ដោយពន្យល់ថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រាប់ពួកសាវករបស់ទ្រង់ថា ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់បដិសេធមិនទទួលស្គាល់កំហុសរបស់ខ្លួន ហើយមិនសារភាពពីអំពើបាបរបស់ខ្លួន ហើយមានសាក្សីពីរ ឬច្រើននាក់បានថ្លែងទាស់នឹងគាត់ បុគ្គលនោះនឹងត្រូវកាត់ចេញពីសាសនាចក្រ ។ អ្នកក៏គួរពន្យល់ផងដែរថា អ្នកដែលធ្វើជាអធិបតីលើក្រុមប្រឹក្សាវិន័យរបស់សាសនាចក្រ ជាកន្លែងដែលការសម្រេចចិត្តនានាបែបនេះតែងត្រូវបានធ្វើឡើង ដោយការស្វែងយល់ពីព្រះទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ថា តើបុគ្គលម្នាក់គួរត្រូវកាត់ចេញពីសាសនាចក្រ ឬកាត់កាលចេញដែរឬអត់ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអាន ម៉ាថាយ ១៨:១៨-២០ ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យផ្ទៀងតាមរកមើលថា តើសិទ្ធិអំណាចអ្វីដែលពួកសាវកបានទទួល ។
-
តើសិទ្ធិអំណាចអ្វីដែលពួកគេសាវកបានទទួល ? ( សូមពន្យល់ថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រទានកូនសោបព្វជិតភាពដល់ពួកសាវក ដោយប្រទានសិទ្ធិអំណាចដល់ពួកគេ ដើម្បីធ្វើពិធីបរិសុទ្ធនៃការផ្សារភ្ជាប់ ហើយធ្វើការសម្រេចចិត្តទាក់ទងនឹងសាសនាចក្រ រួមបញ្ចូលថាតើអ្នកមានបាបម្នាក់អាចបន្តធ្វើជាសមាជិក ដោយស្ថិតនៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ពេត្រុស [ សូមមើល ម៉ាថាយ ១៦:១៩ ] ) ។
-
តើព្រះអម្ចាស់បានសន្យាអ្វីខ្លះ ដល់ពួកសាវករបស់ទ្រង់នៅក្នុង ខទី ១៩–២០ ? ( អ្នកគួរផ្ដល់យោបល់ឲ្យសិស្សគូសចំណាំការសន្យានោះនៅក្នុង ខទី ២០) ។
ម៉ាថាយ ១៨:២១-៣៥ ។
ព្រះអម្ចាស់ប្រទានរឿងប្រៀបប្រដូចស្ដីពីអ្នកបម្រើដែលគ្មានចិត្តមេត្តា
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អានដំណើររឿងខាងក្រោមឲ្យឮៗ ដែលលើកឡើងដោយប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន អំពីគ្រួសារមួយដែលមានទារកអាយុពីរខែបានស្លាប់ ៖
« ឪពុកជាជាងធ្វើទូរ ក៏បានធ្វើក្ដារមឈូសដ៏ស្អាតមួយសម្រាប់ដាក់សពកូនសំណព្វរបស់គាត់ ។ ថ្ងៃនៃពិធីបុណ្យសពគឺស្រងេះស្រងោចណាស់ ដែលបង្ហាញអំពីភាពសោកសៅដែលពួកគេមានក្នុងការបាត់បង់កូនរបស់ពួកគេ ។ នៅពេលគ្រួសារនោះ បានដើរទៅដល់សាលាប្រជុំ រួមជាមួយឪពុកជាអ្នកលីក្ដារមឈូសតូចនោះ នោះមានមនុស្សតែបន្ដិចមកចូលរួម ។ តែ ទ្វារសាលាប្រជុំជាប់សោរ ។ ប៊ីស្សពដ៏រវល់នោះ បានភ្លេចអំពីពិធីបុណ្យសព ។ គាត់ពុំអាចទាក់ទងទៅប៊ីស្សពម្នាក់នោះបានសោះ ។ ដោយមិនដឹងថាត្រូវធ្វើយ៉ាងណា នោះឪពុករូបនោះ បានលើកក្ដាមឈូសកូនដាក់លើដៃគាត់លីទៅផ្ទះវិញជាមួយនឹងគ្រួសារគាត់ ទាំងដើរកាត់ភ្លៀងទទឹកខ្លួនជោគ »( « Hidden Wedges » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០២ ទំព័រ ១៩ ) ។
-
ប្រសិនបើអ្នកជាសមាជិកម្នាក់ក្នុងគ្រួសារនោះ តើអ្នកមានអារម្មណ៍បែបណាកាលប៊ីស្សមិនបានមកពិធីបុណ្យសពនោះ ?
-
ហេតុអ្វីវាពិបាកនឹងអភ័យទោសឲ្យប៊ីស្សពរូបនោះ ?
សូមពន្យល់ថា បន្ទាប់ពីព្រះអង្គសង្គ្រោះបានណែនាំដល់ពួកសាវករបស់ទ្រង់ ពេត្រុសបានទូលសួរព្រះអម្ចាស់នូវសំណួរមួយអំពីការអភ័យទោស ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអាន ម៉ាថាយ ១៨:២១ ឲ្យឮៗ ហើយសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលសំណួររបស់ពេត្រុស ។
-
តើពេត្រុសបានទូលសួរអ្វីខ្លះដល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ?
សូមពន្យល់ថា ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាមួយចំនួននៅជំនាន់ពេត្រុសបានបង្រៀនថា បុគ្គលម្នាក់មិនត្រូវអភ័យទោសដល់មនុស្សម្នាក់ទៀតឲ្យលើសពីបីដងទេ ។ ដោយទូសសួរព្រះអម្ចាស់ថាតើគាត់គួរអភ័យទោសដល់មនុស្សម្នាក់ដល់ទៅប្រាំពីរដង ពេត្រុសប្រហែលជាគិតថាគាត់គឺជាមនុស្សដែលមានចិត្តសប្បុរសហើយ ( សូមមើល ប្រ៊ូស អ័រ ម៉ាក់ខន់ឃី វ៉ុលទី ៤ [ ឆ្នាំ ១៩៧៩–៨១ ] ៣:៩១ ) ។ សូមអញ្ជើញសិស្សអាន ម៉ាថាយ ១៨:២២ ដោយស្ងៀមស្ងាត់ ហើយរកមើលចម្លើយតបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះទៅពេត្រុស ។
-
តើព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលថា យើងគួរអភ័យទោសដល់ជនដែលធ្វើឲ្យយើងរវាតចិត្ត ឬធ្វើបាបទាស់នឹងយើងដល់ទៅប៉ុន្មានដង ? ( សូមពន្យល់ថា « ប្រាំពីរចិតសិបដង » គឺជាការលើកឡើងមួយថា យើងមិនគួរកំណត់ថាយើងគួរអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃទៀតប៉ុន្មានដងនោះទេ ) ។
-
តើយើងអាចរៀនការពិតអ្វីខ្លះពីព្រះអង្គសង្គ្រោះស្ដីពីការអភ័យទោសដល់មនុស្សដទៃ ? ( សិស្សអាចនឹងប្រើពាក្យខុសៗគ្នា ប៉ុន្តែត្រូវប្រាកដថាពួកគេស្គាល់ពីសេចក្ដីពិតខាងក្រោមនេះ ៖ ព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់យើងឲ្យអភ័យទោសដល់ជនដែលធ្វើឲ្យយើងរវាតចិត្ត ឬធ្វើបាបទាស់នឹងយើង ) ។
-
តើការអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃមានន័យដូចម្តេច ? ( សូមពន្យល់ថា ការអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃគឺការប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សដែលធ្វើឲ្យយើងរវាតចិត្ត ឬធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយមានអារម្មណ៍ល្អចំពោះគាត់ [ សូមមើលសេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « អភ័យទោស » scriptures.lds.org, គ. និង ស. ៦៤:៩–១១ ] ។ ការអភ័យទោសពុំមែនមានន័យថា យើងបន្តអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកដទៃធ្វើទុក្ខទោសយើង ឬថាអ្នកធ្វើខុសមិនគួរធ្វើឲ្យទទួលខុសត្រូវសម្រាប់ទង្វើរបស់ខ្លួនតាមច្បាប់ ឬដោយប្រការណាមួយឡើយ ) ។
សូមពន្យល់ថា បន្ទាប់ពីឆ្លើយនឹងសំណួររបស់ពេត្រុស ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់នូវរឿងប្រៀបប្រដូចមួយ ដែលអាចជួយយើងឲ្យយល់ពីហេតុផលដែលយើងគួរអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃ ។
សូមបំបែកសិស្សជាគូ ហើយអញ្ជើញដៃគូនីមួយៗអាន ម៉ាថាយ ១៨:២៣–៣៥ រួមគ្នារកមើលហេតុផលដែលយើងគួរអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃ ។ ក្រោយពីទុកពេលឲ្យគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យប្រាប់ពីអ្វីដែលពួកគេបានរៀន ។
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់ដឹងកាន់តែស៊ីជម្រៅពីរឿងប្រៀបប្រដូចនេះ សូមសរសេរពាក្យខាងក្រោមនៅលើ ក្ដារខៀន ៖
|
ស្ដេច |
បាវបម្រើ |
គូកន |
-
តើបាវនោះជំពាក់ប្រាក់ស្ដេចប៉ុន្មាន ? ( សូមសរសេរ បានជំពាក់ប្រាក់២កោដិ នៅក្រោមពាក្យ អ្នកបម្រើ )
សូមពន្យល់ថា នៅក្នុងជំនាន់ព្រះយេស៊ូវ « ២ កោដិស្មើនឹង ១០០,០០០,០០០ កាក់ [ រូបិយប័ណ្ណរ៉ូម ] ។ មួយកាក់គឺជាប្រាក់កម្រៃធម្មតាក្នុងមួយថ្ងៃសម្រាប់កម្មករទូទៅ » ( Jay A. Parry and Donald W. Parry Understanding the Parables of Jesus Christ [ ឆ្នាំ២០០៦ ] ទំព័រ ៩៥ ) ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សគណនា ចំនួនឆ្នាំដែលកម្មករត្រូវធ្វើការដើម្បីសងបំណុលនេះអស់ដោយចែក ១០០,០០០,០០០ កាក់ នឹង ៣៦៥ ថ្ងៃ (១០០,០០០,០០០/៣៦៥=២៧៣,៩៧៣ ) ។ សូមសរសេរ ២៧៣,៩៧៣ ឆ្នាំ នៅលើក្ដារខៀនក្រោម បានជំពាក់ស្ដេច ២ កោដិ ។
-
តើអ្នកបម្រើផ្សេងទៀតបានជំពាក់ប្រាក់អ្នកបម្រើនោះប៉ុន្មាន ? ( សូមសរសេរ បានជំពាក់ ប្រាក់ ២០ រៀល នៅក្រោមពាក្យ គូកន ) ។
សូមពន្យល់ថា ២០ រៀលស្មើនឹង ១០០កាក់ ។ ដូច្នេះហើយគូកននោះបានជំពាក់បាវបម្រើនោះ ប្រមាណប្រាក់កម្រៃធ្វើការ ១០០ថ្ងៃ ឬក្បែរនឹងមួយភាគបីនៃប្រាក់ប្រចាំឆ្នាំរបស់ខ្លួន ។ សូមសរសេរ ១០០ថ្ងៃ នៅលើក្ដារខៀនក្រោម បានជំពាក់បាវនោះ ២០រៀល ។
-
ហេតុអ្វីអ្នកគិតថា ស្ដេចមានបន្ទូលហៅបាវបម្រើនោះថាជាមនុស្សទុច្ចរិតដោយសារគាត់មិនបានអភ័យទោសដល់គូកនខ្លួនសម្រាប់បំណុលនេះ ?
ចូរសួរសិស្សថាក្នុងចំណោមអ្នកទាំងបីក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចនេះតើតួអង្គនីមួយៗតំណាងឲ្យនរណា ។ ក្រោយពីពួកគេឆ្លើយតបហើយ សូមសរសេរតំណាងដែលមានដូចខាងក្រោមនៅលើក្តារខៀន ៖ ស្ដេច=ព្រះវរបិតាសួគ៌, បាវបម្រើ=យើង, គូកន=ជនដែលធ្វើឲ្យយើងរវាតចិត្ត ។
-
តើអ្នកគិតថាគោលការណ៍អ្វីខ្លះដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះកំពុងព្យាយាមបង្រៀនដល់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ស្ដីពីហេតុផលដែលយើងគួរអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃ ? ( សិស្សគួររកឃើញគោលការណ៍មួយដែលស្រដៀងគ្នានឹងគោលការណ៍ខាងក្រោម ៖ ប្រសិនបើយើងចង់ឲ្យព្រះអភ័យទោសដល់យើង នោះយើងត្រូវតែមានឆន្ទៈនឹងអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃ ។ សូមសរសេរគោលការណ៍នេះនៅលើក្ដារខៀន ) ។
-
តើមនុស្សម្នាក់អាចធ្វើអ្វីខ្លះ ប្រសិនបើគាត់កំពុងមានចិត្តស្មុគស្មាញក្នុងការអភ័យទោសដល់មនុស្សម្នាក់ទៀត ?
ដើម្បីជួយសិស្សស្គាល់នូវអ្វីដែលយើងអាចធ្វើ ដើម្បីមានឲ្យកាន់តែឆន្ទៈអភ័យទោសកាន់តែច្រើន សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានសេចក្ដីថ្លែងដូចខាងក្រោម ដោយប្រធាន ជែមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ត នៃគណៈប្រធានទីមួយ ។ ប្រសិនបើអាចធ្វើបាន សូមចែកក្រដាសឯកសារដល់សិស្សម្នាក់ៗ ។
« យើងត្រូវដឹងហើយទទួលស្គាល់នូវកំហឹងទាំងឡាយក្នុងដួងចិត្ត ។ វាត្រូវការការបន្ទាបខ្លួន ដើម្បីធ្វើបែបនេះ ប៉ុន្តែបើសិនយើងនឹងលុត ជង្គង់ចុះ ហើយសុំព្រះវរបិតាសួគ៌ប្រទានអារម្មណ៍ នៃការអភ័យទោស នោះ ទ្រង់នឹងជួយយើង ។ ព្រះអម្ចាស់តម្រូវយើងទាំងអស់គ្នាឲ្យ ‹ អត់ទោសដល់មនុស្ស ទាំងអស់ ›[ គ. និង ស. ៦៤:១០ ] សម្រាប់សេចក្ដីល្អរបស់យើងផ្ទាល់ដោយសារ ‹ ការស្អប់ពន្យឺតដល់ការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ › [ Orson F. Whitney Gospel Themes ( ឆ្នាំ ១៩១៤ ) ទំព័រ ១៤៤ ] ។ លើកលែងតែយើងកំចាត់ចោលនូវការស្អប់ និងភាពល្វីងជូរចត់ចេញពី ខ្លួនយើង ទើបព្រះអម្ចាស់អាចដាក់ការលួងលោម ចូលក្នុងដួងចិត្តរបស់ យើងបាន ។ …
« … ពេលសោកនាដកម្ម សង្គ្រប់ មកលើយើង យើងមិនគួរ ឆ្លើយតបដោយការស្វែងរកការសងសឹកផ្ទាល់ខ្លួននោះទេ ប៉ុន្តែគួរទុកឲ្យយុត្តិធម៌តបតនឹងវា ហើយបំភ្លេចវាចោលទៅ ។ វាមិនងាយស្រួលនឹងបំភ្លេចវាចោល ហើយកំចាត់ចេញពីដួងចិត្តរបស់យើង ពីការអន់ចិត្តដែល កំពុងតែកញ្រ្ចូលឡើងនោះទេ ។ ព្រះអង្គសង្រ្គោះបានប្រទានដល់យើងទាំងអស់គ្នា នូវសេចក្ដីសុខសាន្ត ដ៏ មានតម្លៃតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែវាអាចមានដល់យើង ពេលដែលយើងមានឆន្ទៈលះបង់នូវអារម្មណ៍អវិជ្ជមាន នៃកំហឹងគំនុំឬ ការសងសឹកប៉ុណ្ណោះ ។ សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាដែលអត់ទោសដល់ ‹ ពួកអ្នកដែលបំពានដល់ យើង › [ ការបកប្រែ ដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ម៉ាថាយ៦:១៣ ] សូម្បីតែពួកអ្នក ដែលបានប្រព្រឹត្តឧក្រិដ្ឋកម្មដ៏ធ្ងន់ធ្ងរក្ដី ដង្វាយធួននាំមកនូវរង្វាស់នៃ សេចក្ដីសុខសាន្ត និង ការលួងលោម » ( James E. Faust « The Healing Power of Forgiveness » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៧ ទំព័រ ៦៩ ) ។
-
តើប្រធាន ហ្វោស បានប្រាប់យើងឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះ ដែលនឹងជួយយើងឲ្យអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃ ?
-
យោងតាមប្រធាន ហ្វោស តើមានអ្វីអាចកើតឡើងនៅពេលយើងអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃ ?
ចូររំឭកសិស្សអំពីដំណើររឿងរបស់ប្រធាន ម៉នសុន ដែលបានចែកចាយកាលពីដើមមេរៀននេះ ហើយសុំឲ្យសិស្សម្នាក់អានសេចក្ដីសន្និដ្ឋាននៃដំណើររឿងនោះ ៖
« ប្រសិនបើគ្រួសារនោះមានចរិតមិនសូវសមរម្យ ពួកគេអាចនឹងបន្ទោសប៊ីស្សព និងបញ្ចេញនូវអារម្មណ៍ដ៏ឈឺចាប់នោះ ។ តែពេលដែលប៊ីស្សព បានដឹងពីសោកនាដកម្មនេះ គាត់បានទៅជួបនឹងគ្រួសារនោះ ហើយបានសុំអភ័យទោស ។ ដោយឃើញពីការឈឺចាប់នៅលើទឹកមុខ ឪពុកនោះបានទទួលយកការសុំអភ័យទោស ទាំងទឹកភ្នែក រួចហើយអ្នកទាំងពីរ បានឱបគ្នាដោយអារម្មណ៍នៃការយោគយល់គ្នា » ( « Hidden Wedges » Ensign ខែឧសភា ឆ្នាំ ២០០២ ទំព័រ ១៩ ) ។
-
តើព្រះអម្ចាស់ធ្លាប់ជួយអ្នកឲ្យអភ័យទោសដល់មនុស្សម្នាក់ ដែលបានធ្វើបាបទាស់នឹងអ្នក ឬធ្វើឲ្យអ្នករវាតចិត្តបានដោយរបៀបណា ?
-
តើអ្វីទៅដែលធ្លាប់ជួយអ្នកឲ្យអភ័យទោសអ្នកដទៃ ? ( សូមពិចារណាអញ្ជើញសិស្សឲ្យឆ្លើយសំណួរនេះ ក្នុងសៀវភៅកំណត់ចំណាំក្នុងថ្នាក់ ឬសៀវភៅកំណត់ត្រាការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ ) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសញ្ជឹងគិតពីមនុស្ស ដែលពួកគេអាចនឹងមិនព្រមផ្តល់នូវការអភ័យទោសឲ្យ ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យអធិស្ឋានសូមឲ្យមានបំណងប្រាថ្នាមួយ ដើម្បីអភ័យទោស និងសមត្ថភាពបំភ្លេចការឈឺចាប់ និងកំហឹងដើម្បីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអាចជួយពួកគេឲ្យមានអារម្មណ៍សុខសាន្ត និងការលួងលោមចិត្តតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។
សេចក្តីពន្យល់ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
ម៉ាថាយ ១៨:២០ ។ « កន្លែងណាដែលមាន ២ ឬ ៣ អ្នក ប្រជុំជាមួយគ្នា ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ »
ប្រធាន ប៊យដ៍ ឃេ ផាកកឺ ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀនថា ការសន្យា នៃការប្រជុំជាមួយគ្នានៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺពាក់ព័ន្ធចំពោះយើង កាលការប្រមូលផ្ដុំនានាមានអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចត្រឹមត្រូវធ្វើជាអធិបតី ៖
« ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលប្រាប់យើងថា ដ្បិតកន្លែងណាដែលមាន ២ ឬ ៣ អ្នក ប្រជុំជាមួយគ្នា ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះខ្ញុំក៏នៅកណ្តាលចំណោមអ្នកទាំងនោះដែរ ។ (ម៉ាថាយ ១៨:២០សូមមើលផងដែរ គ. និង ស. ៦:៣២ ) ។
« មាននូវសុវត្ថិភាពក្នុងការរៀនសូត្រគោលលទ្ធិ នៅក្នុងការប្រមូលផ្ដុំដែលគ្រប់គ្រងដោយអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចត្រឹមត្រូវ » ( « Reverence Invites Revelation » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩១ ទំព័រ ២១ ) ។
ម៉ាថាយ ១៨:២១–២២ ។ « ប្រាំពីរចិតសិបដង »
« ចម្លើយ ‘ប្រាំពីរចិតសិបដង’ ( បរិមាណលើស មានន័យថា គ្មានទីបញ្ចប់ ) គឺសម្រាប់ជនដែលធ្វើបាបទាស់នឹងយើង ប៉ុន្តែប្រែចិត្ត ។ ហើយចំពោះជនដែលធ្វើបាបចំពោះយើង ហើយមិនព្រមប្រែចិត្ត បីដងដំបូងយើងនៅតែមានកាតព្វកិច្ចដើម្បីអភ័យទោស ប៉ុន្តែលើកទីបួន ទីបន្ទាល់ទាស់នឹងអ្នកធ្វើបាបនោះត្រូវនាំយកទៅចំពោះព្រះអម្ចាស់ ។ ប្រសិនបើមានការប្រែចិត្តពិត ហើយមានសំណងកើតឡើង នោះការអភ័យទោសគឺតម្រូវឲ្យមាន ប៉ុន្តែប្រសិនបើគ្មានការប្រែចិត្តទេ អ្នកធ្វើបាបនោះនឹងត្រូវប្រគល់ឲ្យព្រះកាត់សេចក្ដី ។ រាល់សេចក្ដីណែនាំបន្ថែមនេះមាននៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨:៣៩–៤៨ក្រឹត្យវិន័យនៃការអភ័យទោស » ( D. Kelly Ogden and Andrew C. Skinner Verse by Verse: The Four Gospels [ ឆ្នាំ ២០០៦ ] ទំព័រ ៣៧១–៧២ ) ។
ចូរកត់សម្គាល់ថាឃ្លា « អ្នកមិនត្រូវអត់ទោស » នៅក្នុងគោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៩៨:៤៤មានន័យថា អ្នកប្រព្រឹត្តខុសដែលមិនព្រមប្រែចិត្តគួរទទួលខុសត្រូវយ៉ាងពេញលេញចំពោះទង្វើខ្លួន ។ វាពុំមែនមានន័យថា យើងគួរដកយកការអភ័យទោស ឬបន្តចងគំនុំគំគួនចំពោះពួកគេ ( សូមមើល Doctrine and Covenants and Church History Seminary Teacher Manual [ Church Educational System manual ឆ្នាំ ២០១៣ ] ទំព័រ ៣៤៩ ) ។
ម៉ាថាយ ១៨:២២ ។ ការអភ័យទោស និងវិន័យសាសនាចក្រ
អែលឌើរ ប្រ៊ូស អ័រ ម៉ាក់ខន់ឃី នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានបង្រៀនពីរបៀបដែលម៉ាថាយ ១៨:២២ លើកឡើងពីស្ថានភាពដែលទាក់ទងនឹងវិន័យសាសនាចក្រ ៖
« គ្មានការកំណត់ថា បងប្អូនប្រុសគួរអភ័យទោសដល់គ្នាប៉ុន្មានដងឡើយចំពោះកំហុសផ្ទាល់ខ្លួន ដោយផ្អែកលើស្ថានភាពនៃការប្រែចិត្តពិតឡើយ ។ ប៉ុន្តែការណ៍នេះពុំមែនចង់មានន័យថា សាសនាចក្រនឹងបន្តអភ័យទោស ហើយរាប់អានដោយគ្មានទីបញ្ចប់ ដល់សមាជិកដែលមានកំហុសរបស់ខ្លួននោះទេ ។ មានឧទាហរណ៍នានាដែលពួកអ្នកធ្វើបាបត្រូវបានបណ្ដេញចេញពីនគរមិនថាពួកគេមានការសោកស្ដាយចំពោះទង្វើទុច្ចរិតរបស់ខ្លួនដល់កម្រិតណានោះទេ » ( វ៉ុលទី ៣ [ ឆ្នាំ១៩៦៥–៧៣ ] ១:៤២៣ ) ។
ម៉ាថាយ ១៨:២៣-៣០ ។ ព្រះអម្ចាស់បានបញ្ជាយើងឲ្យអភ័យទោសដល់ជនដែលធ្វើខុសនឹងយើង
អែលឌើរ រីឆាត ជី ស្កត ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានជួយយើងឲ្យយល់អំពីរបៀបដែលយើងមានពរដោយសារការអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃ ៖
« ការអភ័យទោសផ្សះផ្សារស្នាមរបួសដ៏ឈឺចាប់ខ្លោចផ្សារ ពីព្រោះវាអនុញ្ញាតឲ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់នៃព្រះសម្អាតចេញពីដួងចិត្ត និងគំនិតស្អប់ខ្ពើមរបស់អ្នក ។ វាលាងសម្អាតសតិសម្បជញ្ញៈរបស់អ្នកចេញពីបំណងប្រាថ្នាចង់សងសឹក ។ វាបង្កើតទីកន្លែងសម្រាប់ការសម្អាត ការព្យាបាល ហើយនិងការស្ដារឡើងវិញរបស់ព្រះអម្ចាស់ »( « Healing the Tragic Scars of Abuse » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៩២ ទំព័រ ៣៣ ) ។
ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ ក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ បានបង្រៀនអំពីការអភ័យទោសដូចតទៅនេះ ៖
« សូមចាំថា ស្ថានសួគ៌គឺមានពោរពេញទៅដោយអស់អ្នកដែលមានចរិតលក្ខណៈស្រដៀងគ្នានេះ ៖ ពួកគេត្រូវបានអភ័យទោសឲ្យ ។ ហើយពួកគេអភ័យទោស » ( « The Merciful Obtain Mercy » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១២ ទំព័រ ៧៧ ) ។