មេរៀនទី ១១០
កូរិនថូសទី១ ១៣–១៤
សេចក្តីផ្ដើម
ប៉ុលបានបង្រៀនអំពីសារៈសំខាន់នៃសេចក្តីសប្បុរស ។ លោកបានទូន្មានពួកបរិសុទ្ធនៅកូរិនថូសឲ្យទទួលបាន ហើយស្វែងរកសេចក្ដីសប្បុរស ព្រមទាំងអំណោយទានខាងវិញ្ញាណផ្សេងទៀត ។ ប៉ុលបានបង្រៀនថា អំណោយទាននៃការចេះព្យាករគឺធំជាងអំណោយទានខាងភាសា ហើយវាត្រូវបានប្រទានឲ្យដល់សមាជិកសាសនាចក្រ ដើម្បីពួកគេអាចពង្រឹងមនុស្សដទៃទៀតខាងវិញ្ញាណ ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
កូរិនថូសទី១ ១៣
ប៉ុលបង្រៀនអំពីសារៈសំខាន់នៃការមានសេចក្តីសប្បុរស
ពីមុនថ្នាក់ចាប់ផ្ដើម សូមសរសេរសាច់រឿងខាងក្រោមនេះនៅលើ ក្ដារខៀនឬចម្លងវាចែកដល់សិស្ស ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានសាច់រឿងនីមួយៗឲ្យឮៗ ហើយសូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ពិចារណាថា នៅក្នុងចំណោមឃ្លាទាំងនេះ តើឃ្លាណាមួយប្រាប់អំពីពួកគេ ។
-
ជាញឹកញាប់អ្នកមិនចូលចិត្ត ហើយអាក់អន់ចិត្តដោយសារឥរិយាបថរបស់បង ឬប្អូនម្នាក់ ។
-
មិត្តរួមថ្នាក់ម្នាក់ប្រើពាក្យមិនល្អដាក់អ្នក ដូច្នេះវាធ្វើឲ្យអ្នកចង់និយាយពាក្យអាក្រក់តបទៅវិញ ។
-
អ្នកមានចិត្តច្រណែនចំពោះទេពកោសល្យ និងភាពជោគជ័យរបស់មិត្តម្នាក់ ។
-
ពេលខ្លះអ្នកឃើញថា ការនិយាយដើមគេ និងការនិយាយអាក្រក់អំពីមនុស្សដទៃជារឿងដ៏ងាយស្រួលនៅក្នុងកូរ៉ុមបព្វជិតភាព ឬថ្នាក់យុវនារីរបស់អ្នក ។
-
តើមានលទ្ធផលអាក្រក់អ្វីខ្លះ ដែលអាចកើតចេញពីការមានលក្ខណៈ និងឥរិយាបថទាំងនេះ ?
នៅពេលសិស្សសិក្សា កូរិនថូសទី ១ ១៣ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យរកមើលសេចក្ដីពិត ដែលអាចជួយពួកគេឲ្យចៀសវាងពីលក្ខណៈ និងឥរិយាបថដែលអាចរំខានដល់សុភមង្គលផ្ទាល់ខ្លួន និងទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងមនុស្សដទៃទៀត ។
សូមរំឭកសិស្សថា ពួកបរិសុទ្ធនៅកូរិនថូសកំពុងតែមានឥរិយាបថតាមរបៀបណាមួយ ដែលបានដឹកនាំពួកគេទៅរកការឈ្លោះប្រកែកគ្នា និងការបែកបាក់នៅក្នុងសាសនាចក្រ ។ នៅក្នុងសំបុត្ររបស់លោក ប៉ុលបានបង្រៀនថា អំណោយទានខាងវិញ្ញាណត្រូវបានប្រទានមកដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់មនុស្សទាំងអស់ ហើយជួយសមាជិកសាសនាចក្រឲ្យបម្រើ ហើយពង្រឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ។ ប៉ុលបានទូន្មានពួកបរិសុទ្ធទាំងនោះឲ្យខំប្រឹងស្វែងរកដោយចិត្តស្មោះនូវ « អំណោយទានយ៉ាងវិសេស » ( សូមមើល កូរិនថូសទី១ ១២:៧–៣១ ) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន កូរិនថូសទី១ ១៣:១–៣ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលលក្ខណៈ និងអំណោយទានមួយនៃព្រះវិញ្ញាណដែលប៉ុលបានសរសើរយ៉ាងខ្លាំង ។
-
តើចរិកលក្ខណៈ និងអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណអ្វីទៅដែលប៉ុលបានសរសើរយ៉ាងខ្លាំង ? ( សេចក្ដីសប្បុរស ) ។
សូមពន្យល់ថា « សេចក្តីសប្បុរសគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ខ្ពស់បំផុត ឧត្តុង្គឧត្ដមបំផុត ជាប្រភេទនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ខ្លាំងបំផុត មិនត្រឹមតែការមានការចាប់ចិត្តប៉ុណ្ណោះនោះទេ » ( សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សប្បុរស » ) ។
-
តើប៉ុលបានពិពណ៌នាពីជនដែលមានអំណោយទានខាងវិញ្ញាណផ្សេងទៀត ប៉ុន្តែខ្វះសេចក្ដីសប្បុរសយ៉ាងដូចម្ដេចដែរ ?
សូមពន្យល់ថា ឃ្លា « លង្ហិនដែលឮខ្ទរ » និង « ឈឹងដែលឮទ្រហឹង » នៅក្នុង ខទី ១ សំដៅទៅលើឧបករណ៍ដែលបន្លឺសំឡេងឮ ។ នៅក្នុងបរិបទនៃ ខទី ១ ឃ្លាទាំងនេះអាចផ្តល់ជានិយមន័យទៅលើពាក្យសម្ដីដែលគ្មានខ្លឹមសារ ពេលដែលអ្នកនិយាយពុំបានបន្លឺវាចាឡើងចេញមកពីសេចក្ដីសប្បុរស ។
-
ហេតុអ្វីអ្នកគិតថា យើងពុំជាអ្វីសោះដោយគ្មានសេចក្ដីសប្បុរស ?
-
តើមនុស្សម្នាក់អាចលះបង់រាល់ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់របស់ខ្លួន ដើម្បីផ្ដល់អាហារដល់អ្នកក្រីក្រ ឬស្ម័គ្រចិត្តស្លាប់ដើម្បីសេចក្ដីពិត ប៉ុន្តែនៅតែគ្មានសេចក្ដីសប្បុរសបានដោយរបៀបណា ? ( សូមពន្យល់ថា សេចក្ដីសប្បុរសគឺលើសពីការមានចិត្តទូលាយ និងការស្លាប់ដើម្បីសេចក្ដីពិតទៅទៀត ) ។
សូមចម្លងតារាងខាងក្រោមដាក់លើ ក្ដារខៀន ៖
|
សេចក្ដីសប្បុរជាអ្វី ឬមានសកម្មភាពបែបណា |
សេចក្ដីសប្បុរសពុំមែនជាអ្វី ឬពុំមានសកម្មភាពបែបណា |
|---|---|
សូមពន្យល់ថា ប៉ុលបានពិពណ៌នាអំពីគុណសម្បត្តិ និងបុគ្គលិកលក្ខណៈនៃសេចក្ដីសប្បុរស ដើម្បីជួយពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយឲ្យយល់ពីអំណោយទាននេះកាន់តែប្រសើរ ។ សូមចែកសិស្សជាគូ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យអាន កូរិនថូសទី១ ១៣:៤–៨ ជាមួយនឹងដៃគូរបស់ពួកគេ ហើយរកមើលការពិពណ៌នារបស់ប៉ុលអំពីសេចក្ដីសប្បុរស ។
បន្ទាប់ពីផ្ដល់ពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមឲ្យសិស្សឡើងមកក្ដារខៀន ហើយសរសេរការពិពណ៌នារបស់ប៉ុលអំពីសេចក្ដី សប្បុរសនៅក្រោមក្បាលរឿងត្រឹមត្រូវនៅលើតារាង ។ ប្រសិនបើចាំបាច់ សូមជួយសិស្សឲ្យយល់ពីការពិពណ៌នានីមួយៗ ។
-
តើនរណាទៅដែលសក្តិសមនឹងពិពណ៌នា នៃចរិតលក្ខណៈនៃសេចក្ដីសប្បុរសទាំងអស់នេះ ? ( ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ) ។
សូមរំឭកសិស្សថា ព្យាការីមរមនបានបង្រៀនថា « សេចក្តីសប្បុរស គឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ » ( មរ៉ូណៃ ៧:៤៧ ) ។ សូមពន្យល់ថា សេចក្តីសប្បុរសអាចពិពណ៌នាបានជារបៀបពីរសំខាន់ៗ ៖ (១) សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទចំពោះយើង និង (២) សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះមនុស្សដទៃឲ្យដូចជាព្រះគ្រីស្ទ ។ សូមឲ្យសិស្សជ្រើសយកការពិពណ៌នាពីរបីអំពីសេចក្ដីសប្បុរសចេញពីតារាងនៅលើក្ដារខៀន ហើយពន្យល់ទៅសិស្សក្នុងថ្នាក់អំពីរបៀបដែលវាពិពណ៌នាយ៉ាងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
-
តើអ្នកគិតថាឃ្លា « សេចក្តីស្រឡាញ់មិនដែលផុតឡើយ » នៅក្នុង ខទី ៨ មានន័យដូចម្ដេច ?
សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនេះឮៗដោយអែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖
« សេចក្ដីសប្បុរសពិត … ត្រូវបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ និងយ៉ាងបរិសុទ្ធនៅក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពិតប្រាកដ ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត និងដ៏ធួនរបស់ព្រះគ្រីស្ទសម្រាប់យើង ។ … វាគឺជាសេចក្ដីសប្បុរសនោះ—ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធរបស់ទ្រង់មានសម្រាប់យើង—បើគ្មានវាទេ យើងនឹងគ្មានជាអ្វីទាំងអស់ គ្មានសង្ឃឹមទាំងអស់ ជាបុរស និងស្ត្រីដែលវេទនាបំផុត ។ …
« ជីវិតនឹងមាននូវការភ័យខ្លាច និងការបរាជ័យ ។ ពេលខ្លះរឿងទាំងឡាយនឹងជួបភាព បរាជ័យ ។ ពេលខ្លះមនុស្សធ្វើឲ្យយើងបរាជ័យ ឬសេដ្ឋកិច្ច ឬអាជីវកម្ម ឬក៏រដ្ឋាភិបាលធ្វើឲ្យយើងបរាជ័យ ។ ប៉ុន្តែរឿងមួយក្នុងជីវិតនេះ ឬក្នុងភាពអស់កល្បជានិច្ចដែលនឹង ពុំ ធ្វើឲ្យយើងបរាជ័យ—គឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ » ( Christ and the New Covenant [ ឆ្នាំ ១៩៩៧ ] ទំព័រ ៣៣៧ ) ។
-
តើវាអាចមានប្រយោជន៍យ៉ាងណាដែរ ដោយចងចាំថាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទនឹងពុំផុតរលត់ឡើយនោះ ?
-
ដោយផ្អែកទៅលើអ្វីដែលយើងបានរៀននៅក្នុង កូរិនថូសទី១ ១៣:៤–៨ តើមានអ្វីកើតឡើងចំពោះយើង នៅពេលយើងមានអំណោយទាននៃសេចក្ដីសប្បុរស ? ( សិស្សអាចនឹងស្គាល់សេចក្ដីពិតខុសៗគ្នា ប៉ុន្តែសូមបញ្ជាក់ឲ្យច្បាស់ថា នៅពេលយើងស្វែងរកដើម្បីទទួលបានអំណោយទានខាងវិញ្ញាណនៃសេចក្ដីសប្បុរស នោះយើងកាន់តែប្រែក្លាយដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ សូមសរសេរសេចក្ដីពិតនេះនៅលើក្ដារខៀន ) ។
សូមសង្ខេប កូរិនថូសទី ១ ១៣:៩–១២ ដោយពន្យល់ថា ប៉ុលបានបង្រៀនអំពីហេតុផល ដែលអំណោយទានខាងវិញ្ញាណនៃចំណេះដឹង និងការព្យាករនឹងរលាយបាត់នៅទីបំផុត ។ ប៉ុលបានសង្កេតឃើញថា ចំណេះដឹងដែលមាននៅក្នុងជីវិតនេះគ្មានភាពពេញលេញទេ ហើយថាយើងនឹងទទួលបានចំណេះដឹងដ៏ល្អឥតខ្ចោះមួយនៅក្នុងភាពអស់កល្បជានិច្ច ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន កូរិនថូសទី១ ១៣:១៣ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលអំណោយទានបីនៃព្រះវិញ្ញាណដែលប៉ុលបានបង្រៀនថានឹង មាន ដែលមានន័យថាទ្រាំទ្រ ឬ បន្តមានជានិច្ច ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យរៀបរាប់អំពីអ្វីដែលពួកគេរកឃើញ ។
-
តើប៉ុលបានបង្រៀនថា អំណោយទានខាងវិញ្ញាណដែលធំជាងគេគឺជាអ្វី ? ( សិស្សគួររកឃើញសេចក្ដីពិតដូចតទៅនេះ ៖ សេចក្តីសប្បុរសគឺជាអំណោយនៃព្រះវិញ្ញាណដ៏អស្ចារ្យបំផុត ។ សូមសរសេរសេចក្ដីពិតនេះនៅលើក្ដារខៀន ) ។
-
តើសេចក្ដីជំនឿ សេចក្ដីសង្ឃឹម និងសេចក្ដីសប្បុរសមានទំនាក់ទំនងអ្វីនឹងគ្នា ? ( សេចក្ដីជំនឿដឹកនាំទៅរកសេចក្ដីសង្ឃឹម ហើយសេចក្ដីសង្ឃឹមដឹកនាំទៅរកសេចក្ដីសប្បុរស ) ។
-
ដោយផ្អែកលើអ្វីដែលយើងបានរៀននៅក្នុង កូរិនថូសទី១ ១៣ ហេតុអ្វីអ្នកគិតថា សេចក្ដីសប្បុរសគឺជាអំណោយទានដ៏ធំជាងគេនៃព្រះវិញ្ញាណ ?
សូមចង្អុលបង្ហាញអំពីការទូន្មានរបស់ប៉ុលនៅក្នុង កូរិនថូសទី ១ ១៤:១ ឲ្យ« ដេញតាម សេចក្ដីសប្បុរស » ។
-
តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បី « ដេញតាម » ឬទទួលបានអំណោយទាននៃសេចក្ដីសប្បុរស ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអាន មរ៉ូណៃ ៧:៤៨ ឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលថាមរមនបានបង្រៀនប្រជាជនលោកឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីទទួលបានអំណោយទាននៃសេចក្ដីសប្បុរស ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យរៀបរាប់អំពីអ្វីដែលពួកគេរកឃើញ ។
-
តើការមានសេចក្ដីសប្បុរសអាចកែលម្អទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយគ្រួសារ មិត្តភក្ដិ និងមនុស្សមានឋានៈប្រហាក់ប្រហែលនឹងយើងបានយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
តើអ្នកអាចពិពណ៌នាអំពីគ្រាមួយ ដែលអ្នកបានមើលឃើញសេចក្ដីសប្បុរសនៅក្នុងរបៀបមួយដែលមនុស្សម្នាក់បានប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នក ឬមនុស្សដទៃបានទេ ? ( សូមគិតពីការចែកចាយនូវបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនអ្នក ) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសរសេររៀបរាប់ពីសេចក្ដីសប្បុរសដែលពួកគេគិតថា វាពិបាកបំផុតសម្រាប់ពួកគេដើម្បីធ្វើតាម និងពីហេតុផលនៅលើក្រដាសមួយសន្លឹក ។ សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យសរសេរគោលដៅមួយទាក់ទងនឹងកិច្ចការ ដែលពួកគេនឹងធ្វើដើម្បីបន្តស្វែងរក ដើម្បីទទួលបានសេចក្ដីសប្បុរសដែលធំជាង ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យដាក់វានៅត្រង់កន្លែង ដែលពួកគេអាចមើលឃើញជារឿយៗ ហើយត្រូវបានរំឭកអំពីគោលដៅរបស់ពួកគេនោះ ។
កូរិនថូសទី១ ១៤
ប៉ុលបង្រៀនថា អំណោយទាននៃការព្យាករគឺធំជាងអំណោយទានខាងភាសា
សូមយកវត្ថុដែលអាចសង់ជាប៉មមួយ ដូចជា ដុំផ្គុំមានរាងជាជ្រុង ប្រអប់ ប័ណ្ណ ឬសៀវភៅមកថ្នាក់រៀន ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យប្រើវត្ថុដែលអ្នកបានយកមក ដើម្បីសង់ជាប៉មមួយឲ្យខ្ពស់តាមដែលអាចធ្វើទៅបានក្នុងរយៈពេលមួយនាទី ។ បន្ទាប់មក សូមអញ្ជើញសិស្សនោះឲ្យទៅអង្គុយវិញ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់អាន កូរិនថូសទី១ ១៤:១–៣ ដោយស្ងាត់ស្ងៀមរកមើលពាក្យនៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ ដែលទាក់ទងនឹងការបង្ហាញអំពីការសងសង់ប៉មមួយ ។
-
នៅក្នុង ខទី ៣ តើពាក្យអ្វីទៅដែលទាក់ទងនឹងការសង់ប៉មមួយ ? ( ការស្អាងចិត្ត ។ ប្រសិនបើចាំបាច់ សូមពន្យល់ថា ស្អាងចិត្ត មានន័យថា « ការសង់ឡើង » ដូចជាការពង្រឹង ឬការកែលម្អខាងវិញ្ញាណ ) ។
នៅពេលសិស្សសិក្សា កូរិនថូសទី ១ ១៤ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យរកមើលគោលការណ៍មួយ ដែលនឹងជួយពួកគេស្គាល់ថាពួកគេអាចស្អាងមនុស្សដទៃបានតាមរបៀបណា ។
សូមពន្យល់ថា ប៉ុលបានប្រាប់សមាជិកសាសនាចក្រនៅកូរិនថូសដែលកំពុងមានបទពិសោធន៍ពីអំណោយទានខាងភាសា ឬសមត្ថភាពដើម្បីនិយាយភាសាផ្សេងទៀត ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន កូរិនថូសទី១ ១៤:១–៣ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលថា ប៉ុលបានទូន្មានឲ្យពួកបរិសុទ្ធឲ្យស្វែងរកអំណោយទានខាងវិញ្ញាណអ្វីជំនួសវិញ ។
-
តើប៉ុលបានទូន្មានឲ្យពួកបរិសុទ្ធឲ្យមានបំណងប្រាថ្នា ហើយស្វែងរកអំណោយទានខាងវិញ្ញាណអ្វីជំនួសវិញ ?
សូមពន្យល់ថា « ការព្យាករមួយរួមមានពាក្យពេចន៍ ឬ ការសរសេរបំផុសគំនិតដ៏ទេវភាព ដែលមនុស្សម្នាក់ទទួលបានតាមរយៈវិវរណៈមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវ គឺជាវិញ្ញាណនៃការព្យាករណ៍ ( វិវរណៈ ១៩:១០ ) ។ នៅពេលមនុស្សម្នាក់ព្យាករ គាត់និយាយ ឬ សរសេរអ្វីដែលព្រះចង់ឲ្យគាត់ដឹង សម្រាប់ការណ៍ល្អផ្ទាល់ខ្លួន ឬការណ៍ល្អសម្រាប់អ្នកដទៃ » ( សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « ព្យាករ, ការព្យាករ » scriptures.lds.org ) ។
សូមសរសេរឃ្លាខាងក្រោមនេះនៅលើក្ដារខៀន ៖ ការព្យាករ = ការបង្រៀន និងការថ្លែងទីបន្ទាល់តាមរយៈការបំផុសគំនិត
-
យោងតាម ខទី ៣ តើការបង្រៀន និងការថ្លែងទីបន្ទាល់តាមរយៈការបំផុសគំនិតអាចជួយយើង ឲ្យផ្តល់ពរដល់មនុស្សដទៃបានយ៉ាងដូចម្ដេច ? ( ដោយប្រើពាក្យសម្ដីផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ សិស្សគប្បីស្គាល់នូវគោលការណ៍មួយស្រដៀងគ្នាដូចតទៅនេះ ៖ នៅពេលយើងបង្រៀន ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់ប្រកបដោយការបំផុសគំនិត នោះយើងអាចជួយស្អាង ហើយលួងលោមដល់មនុស្សដទៃបាន ) ។
-
តើអ្នកធ្លាប់ត្រូវបានស្អាង ហើយលួងលោមដោយការបង្រៀន និងទីបន្ទាល់ដ៏បំផុសគំនិតនៃមនុស្សម្នាក់ទៀតតាមរបៀបណា ?
សូមសង្ខេប កូរិនថូសទី ១ ១៤:៤–៣០ ដោយពន្យល់ថា ប៉ុលបានដាស់តឿនពួកបរិសុទ្ធនៅកូរិនថូសអំពីអំណោយទានខាងភាសា ។ ប៉ុលបានព្រមានថា ប្រសិនបើវាមិនបានប្រើក្នុងផ្លូវត្រឹមត្រូវទេនោះ អំណោយទានខាងភាសានឹងបរាជ័យក្នុងការស្អាងសាសនាចក្រ ហើយនឹងបំបែកសមាជិកចេញពីការស្វែងរកអំណោយទានខាងវិញ្ញាណដ៏មានប្រយោជន៍កាន់តែខ្លាំង ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន កូរិនថូសទី១ ១៤:៣១, ៣៣, ៤០ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលថា ពាក្យទូន្មានអ្វីទៅដែលប៉ុលបានឲ្យដល់ពួកបរិសុទ្ធអំពីការព្យាករ ។
-
តើពាក្យទូន្មានអ្វីខ្លះ ដែលប៉ុលបានផ្តល់ឲ្យពួកបរិសុទ្ធអំពីការព្យាករ ? ( មនុស្សទាំងអស់ ទាំងស្រីទាំងប្រុស ប្រហែលជាអាចព្យាករ ឬបង្រៀន ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់ ។ ការណ៍នេះគួរធ្វើឡើងតាមលំដាប់លំដោយ ម្នាក់ម្តងៗ ) ។
-
តើយើងអាចរៀនសេចក្ដីពិតអ្វីខ្លះអំពីសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ មកពីខគម្ពីរទាំងនេះ ? ( ដោយប្រើពាក្យសម្ដីផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ សិស្សគប្បីស្គាល់នូវគោលការណ៍មួយស្រដៀងគ្នាដូចតទៅនេះ ៖ នៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងត្រូវធ្វើឡើងតាមលំដាប់លំដោយ ) ។
-
ហេតុអ្វីអ្នកគិតថា វាសំខាន់ដែលរឿងទាំងអស់នៅក្នុងសាសនាចក្រត្រូវធ្វើឡើងតាមលំដាប់លំដោយត្រឹមត្រូវ ?
សូមពន្យល់ថា ការសរសេររបស់ប៉ុលនៅក្នុង កូរិនថូសទី១ ១៤:៣៤–៣៥ ផ្ដល់ជាឧទាហរណ៍មួយអំពីរបៀប ដែលលោកបានដឹកនាំពួកបរិសុទ្ធនៅកូរិនថូសឲ្យរក្សាសណ្ដាប់ធ្នាប់នៅក្នុងសាសនាចក្រ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន កូរិនថូសទី១ ១៤:៣៤–៣៥ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលថាប៉ុលបានបង្រៀនអ្វីខ្លះដល់សមាជិកសាសនាចក្រនៅកូរិនថូស ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យរៀបរាប់អំពីអ្វីដែលពួកគេរកឃើញ ។
សូមពន្យល់ថា វាពិបាកដើម្បីយល់ពីចេតនានៅក្នុងការទូន្មានរបស់ប៉ុល ដោយសារលោកពុំបានហាមពួកស្ត្រីមិនឲ្យអធិស្ឋាន ឬនិយាយនៅក្នុងការប្រជុំសាសនាចក្រឲ្យច្បាស់នោះទេ ( សូមមើល កូរិនថូសទី ១ ១១:៥ ) ។ ការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ប្ដូរពាក្យ និយាយ នៅក្នុង ខទី ៣៤ និង ៣៥ ជាមួយនឹងពាក្យ ដឹកនាំ ។ ការផ្លាស់ប្ដូរពាក្យនេះបង្ហាញពីឱកាសថា ប៉ុលកំពុងព្យាយាមកែតម្រូវស្ថានភាពមួយដែលស្ត្រីនៅស្រុកកូរិនថូសមួយចំនួនខ្វះសណ្ដាប់ធ្នាប់នៅក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំ ឬស្វែងរកតំណែងដឹកនាំមិនត្រឹមត្រូវ ជាជាងគាំទ្រ ហើយធ្វើតាមថ្នាក់ដឹកនាំបព្វជិតភាព ( សូមមើល New Testament Student Manual [ Church Educational System manual ឆ្នាំ ២០១៤ ] ទំព័រ ៣៨០ ) ។
សូមបញ្ចប់មេរៀននេះដោយថ្លែងទីបន្ទាល់ពីសេចក្ដីពិតដែលបានបង្រៀននៅក្នុងកូរិនថូសទី១ ១៣–១៤ ។
សេចក្តីពន្យល់ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
កូរិនថូសទី១ ១៣:១–៣ ។ សេចក្តីសប្បុរសគឺលើសពីការមានចិត្តទូលាយ
អែលឌើរ ប៊្រុសូ ស៊ី ហាហ្វែន នៃពួកចិតសិបនាក់បានបង្រៀនអំពីសេចក្ដីសប្បុរសដូចតទៅនេះ ៖
«ការកាត់បន្ថយភាពមនុស្សធម៌អាចកើតឡើងបាន—សូម្បីតែ ‹ ពួកគ្រីស្ទាន › —ការបម្រើដោយគ្មានការអភិវឌ្ឍអាកប្បកិរិយាដូចជាព្រះគ្រីស្ទដែលជាផ្នែកមួយដ៏រឹងមាំនៃខ្លួនរបស់បងប្អូន ។ ប៉ុលបានយល់អំពីរឿងនេះ នៅពេលលោកបានព្រមានទាស់នឹងការផ្ដល់របស់របរល្អចាំបាច់ទាំងអស់របស់មនុស្សម្នាក់ទៅឲ្យជនក្រីក្រដោយគ្មានសេចក្ដីសប្បុរសពិត ។ … យើងអាចផ្ដល់ឲ្យដោយគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែយើងពុំអាចស្រឡាញ់ដោយគ្មានការផ្ដល់ឲ្យនោះទេ ។ ប្រសិនបើទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះមានភាពពេញលេញ នោះតាមរយៈផលផ្លែនៃទំនាក់ទំនងនោះ ទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងមនុស្សដទៃទៀតក៏មានភាពពេញលេញដែរ ។ បន្ទាប់មក យើងនឹងធ្វើកិច្ចការសប្បុរសចំពោះមនុស្សដទៃ ពុំមែនគ្រាន់តែដោយសារយើងគិតថា យើងគួរធ្វើវានោះទេ ប៉ុន្តែដោយសារដួងចិត្តពិតរបស់យើងវិញ » ( The Broken Heart: Applying the Atonement to Life’s Experiences [ ឆ្នាំ ១៩៨៩ ] ទំព័រ ១៩៦–៩៧ ) ។
កូរិនថូសទី១ ១៣:៤–៧ ។ សេចក្ដីសប្បុរស
ដូចដែលបានកត់ត្រានៅក្នុង កូរិនថូសទី១ ១៣:៤–៥ ប៉ុលបានពិពណ៌នាអំពីលក្ខណៈផ្សេងៗគ្នាអំពីសេចក្ដីសប្បុរស ឬនិយាយម្យ៉ាងទៀតគឺមនុស្សដែលមានសេចក្ដីសប្បុរសធ្វើកិច្ចការទាំងនោះ ហើយមាននូវបុគ្គលិកលក្ខណៈដែលលោកបានពិពណ៌នា ។ ឃ្លា « តែងតែអត់ធ្មត់ » រៀបរាប់អំពីមនុស្សម្នាក់ដែលស៊ូទ្រាំការសាកល្បងដោយអត់ធ្មត់ ។ « មិនចេះឈ្នានីស » រៀបរាប់អំពីមនុស្សម្នាក់ដែលពុំចេះច្រណែននឹងមនុស្សដទៃ ។ « មិនចេះអួតខ្លួន » រៀបរាប់អំពីមនុស្សម្នាក់ដែលមិនចេះអួតអាង ។ « មិនដែលមានចិត្តធំ » រៀបរាប់អំពីគុណសម្បត្តិនៃការរាបសា ។ « មិនដែលប្រព្រឹត្តបែបមិនគួរសម » រៀបរាប់អំពីមនុស្សម្នាក់ដែលមិនប្រើពាក្យសម្ដីគ្រោតគ្រាត ឬឥតគិតក្រែង ។ « មិនដែលរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន » ពិពណ៌នាអំពីគុណសម្បត្តិនៃការគិតដល់ព្រះ និងមនុស្សដទៃពីមុនគិតដល់ខ្លួនឯង ។ « មិនរហ័សខឹង » រៀបរាប់អំពីមនុស្សម្នាក់ដែលមិនងាយខឹង ។ « ជឿទាំងអស់ » រៀបរាប់អំពីមនុស្សម្នាក់ដែលទទួលយករាល់សេចក្តីពិត ។
កូរិនថូសទី ១ ១៣:៨ ។ អំណោទាននៃការព្យាករ ភាសា និងចំណេះដឹងនឹង « ឈប់ » ហើយ « បាត់ទៅ »
អែលឌើរ ប្រ៊ូស អ័រ ម៉ាក់ខន់ឃី ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានពន្យល់អំពីហេតុផលដែលអំណោយទាននៃការព្យាករ និងខាងភាសានៅទីបំផុតនឹងឈប់ និងហេតុផលដែលអំណោទាននៃចំណេះដឹងនឹងបាត់ទៅ ។
« តើអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណនឹងឈប់មែនឬ ? តើនឹងមានថ្ងៃមួយដែលពួកបរិសុទ្ធនឹងលែងមានអំណោយទាននៃការព្យាករ និងខាងភាសាមែនឬ ? ឬលែងមានអំណោយទាននៃចំណេះដឹង ? ពិតណាស់ តាមរបៀបនោះ អ្វីៗទាំងនេះនឹងត្រូវបានលេបត្របាក់ចូលទៅក្នុងអ្វីមួយដែលធំជាង ហើយនឹងលែងត្រូវការនៅក្នុងថ្ងៃដ៏ល្អឥតខ្ចោះនោះទៀតហើយ ។ នៅពេលពួកគេចេះភាសាទាំងអស់ គ្មាននរណានឹងអាចនិយាយភាសាមួយដែលពុំស្គាល់ឡើយ ។ នៅពេលពួកបរិសុទ្ធប្រែក្លាយជាព្រះ ហើយដឹងអ្វីៗទាំងអស់—អតីតកាល បច្ចុប្បន្នកាល និងអនាគតកាល—នោះនឹងលែងមាននូវការព្យាករសម្រាប់អនាគតទៀតហើយ » ( Doctrinal New Testament Commentary វ៉ុលទី ៣ [ ឆ្នាំ១៩៦៥–៧៣ ] ២:៣៨០ ) ។
កូរិនថូសទី១ ១៤:១ ។ « ចូរដេញតាម សេចក្ដីសប្បុរស »
អែលឌើរ រ៉ូបឺត ជេ វ៉េតថេន នៃពួកចិតសិបនាក់បានពន្យល់៖
« ដូចជាសេចក្ដីជំនឿដែរ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដូចជាព្រះគ្រីស្ទគឺជាអំណោយទានមួយនៃព្រះវិញ្ញាណ ដែលត្រូវបានប្រទានឲ្យនៅលើគោលការណ៍នៃសេចក្ដីសុចរិតផ្ទាល់ខ្លួន និងស្របតាមកម្រិតនៃការគោរពប្រតិបត្តិរបស់យើងចំពោះក្រឹត្យវិន័យដែលវាពឹងផ្អែកទៅលើ ។ ដូចជាសេចក្ដីជំនឿដែរ សេចក្ដីស្រឡាញ់ត្រូវតែមានការអនុវត្តដើម្បីរីកចម្រើន » ( « True Followers » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៩៩ ទំព័រ ៣០ ) ។
អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀន ៖
« សេចក្តីសប្បុរស ដែលជា ‹ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ › (មរ៉ូ. ៧:៤៧ ) ពុំមែនជា សកម្មភាព មួយទេ ប៉ុន្តែជា លក្ខខណ្ឌ ឬស្ថានភាពមួយរបស់មនុស្ស ។ សេចក្ដីសប្បុរសគឺទទួលបានតាមរយៈភាពជោគជ័យនៃទង្វើដែលបានមកពីការប្រែចិត្តជឿ ។ សេចក្ដីសប្បុរសគឺជាអ្វីមួយ ដែលមនុស្សម្នាក់អាចប្រែក្លាយទៅជា » ( « The Challenge to Become » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០០ ទំព័រ ៣៤ ) ។
កូរិនថូសទី១ ១៤:១–៣ ។ អំណោយទាននៃការព្យាករ
អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានពន្យល់អំពីភាពខុសគ្នារវាងសមាជិកសាសនាចក្រដែលមានអំណោយទាននៃការព្យាករ និងអស់អ្នកដែលត្រូវបានហៅឲ្យបម្រើនៅក្នុងតំណែងជាព្យាការី ៖
« តាមរបៀបដែលបានប្រើនៅក្នុងការនិយាយអំពីអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ ព្យាការីមួយរូបគឺជាបុគ្គលម្នាក់ដែលថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បង្រៀនបន្ទូលរបស់ព្រះ ហើយក្រើនរំឭកដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះ ។ នៅន័យខាងបទគម្ពីរ ការព្យាករមានន័យលើសពីការទស្សន៍ទាយអំពីអនាគតទៅទៀត ។ …
« វាជារឿងដ៏សំខាន់ដែលយើងត្រូវយល់ពីភាពខុសគ្នារវាងព្យាការី មួយរូប ដែលមាន អំណោយទានខាងវិញ្ញាណនៃការព្យាករ និង ព្យាការីដែលមាន តំណែងជាព្យាការី » ( « Spiritual Gifts »Ensign ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ១៩៨៦ ទំព័រ ៧១ ) ។
កូរិនថូសទី១ ១៤ ។ « ដ្បិត អ្នកណាដែលនិយាយភាសាដទៃ »
« ពួកសាវក និងមនុស្សដទៃទៀតចេះ‹ ភាសាដទៃ › នៅបុណ្យថ្ងៃទីហាសិប ( កិច្ចការ ២:៤–៨ ) ។ នៅពេលនេះ អំណោយទានខាងភាសាត្រូវបានបង្ហាញ តាមរយៈពួកអ្នកបម្រើរបស់ព្រះដែលកំពុងបង្រៀនដំណឹងល្អនៅក្នុងភាសាជាច្រើន ដែលពួកអ្នកស្ដាប់របស់ពួកគេយល់ ប៉ុន្តែអ្នកនិយាយមិនធ្លាប់ចេះ ( សូមមើលបទអត្ថាធិប្បាយសម្រាប់ កិច្ចការ ២:៥–១១ ) ។ ការសម្ដែងមួយទៀតអំពីអំណោយទានខាងភាសាកើតឡើង នៅពេលមនុស្សម្នាក់ត្រូវបានដឹកនាំចិត្តដោយព្រះវិញ្ញាណឲ្យនិយាយភាសាមួយ ដែលមិនដែលចេះសម្រាប់អ្នកនិយាយ ឬអ្នកដែលស្ដាប់ ( សូមមើល ប្រ៊ូស អ័រ ម៉ាក់ខន់ឃី Doctrinal New Testament Commentary ២:៣៨៣ ) » ( New Testament Student Manual [ Church Educational System manual ឆ្នាំ ២០១៤ ] ទំព័រ ៣៧៩ ) ។
សម្រាប់ព័ត៌មានបន្ថែមអំពីបម្រាមដ៏សំខាន់អំពីគោលបំណង និងការប្រើអំណោយទានខាងភាសា សូមមើល រ៉ូបឺត ឌី ហែល « Gifts of the Spirit » Ensign ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០០២ ទំព័រ ១៤–១៥ ។