មេរៀនទី ៣៥
ម៉ាកុស ២-៣
សេចក្ដីផ្ដើម
ព្រះយេស៊ូវបានអភ័យទោស និង បានព្យាបាលដល់មនុស្សខ្វិនម្នាក់ រួចហើយបានហៅម៉ាថាយឲ្យដើរតាមទ្រង់ ។ ទ្រង់បានបង្រៀនពួកអាចារ្យ និង ពួកផារ៉ាស៊ីអំពីថ្ងៃឈប់សម្រាក ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបន្ដព្យាបាលមនុស្សជាច្រើន បានបញ្ជូនពួកសាវករបស់ទ្រង់ទៅផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយព្រមានអំពីការនិយាយប្រមាថទាស់នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
ម៉ាកុស ២: ១-១២
ព្រះយេស៊ូវអភ័យទោស និង ព្យាបាលបុរសខ្វិនម្នាក់
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសញ្ជឹងស្រមៃថា មាននរណាម្នាក់ដែលពួកគេស្រឡាញ់កំពុងរងទុក្ខដោយសារឧបសគ្គខាងរូបកាយដែលគំរាមគំហែងដល់ជីវិត តម្រូវឲ្យមានការព្យាបាលជាពិសេស ។
-
តើនរណាដែលអ្នកនឹងបែរទៅរកជំនួយ ដើម្បីជួយដល់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នក ? ហេតុអ្វី ?
-
តើអ្នកនឹងស្ម័គ្រចិត្តធ្វើអ្វីខ្លះ ប្រសិនបើមានតែវេជ្ជបណ្ឌិតម្នាក់ដែលអាចជួយបាន ប៉ុន្តែវាមានការពិបាកណាស់ ដើម្បីនឹងណាត់ជួបជាមួយវេជ្ជបណ្ឌិតនោះ ?
សូមសង្ខេបម៉ាកុស ២:១-៤ដោយពន្យល់ថា នៅក្នុងភូមិនៃស្រុកកាពើណិម ក្នុងស្រុកកាលីឡេ នោះមានបុរសម្នាក់ « មានជំងឺស្លាប់ដៃជើង » (ខទី ៣) ដែលមានន័យថាគាត់ខ្វិន ។ មនុស្សបួននាក់ទៀតបានសែងបុរសនេះទៅផ្ទះដែលព្រះយេស៊ូវគង់នៅ ។ នៅពេលពួកគេបានឃើញថា ផ្ទះនោះមានមនុស្សច្រើនកុះករដែលពួកគេពុំអាចចូលទៅក្នុងបាន នោះពួកគេក៏បានបើកផ្នែកនៃដំបូលផ្ទះ ហើយបានសម្រូតបុរសខ្វិនមកនៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
ចូរសុំសិស្សម្នាក់អានម៉ាកុស ២:៥ឲ្យឮៗ ហើយអញ្ជើញសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលនូវអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់បុរសដែលខ្វិននោះ ។ សូមឲ្យសិស្សរាយការណ៍ពីអ្វីដែលពួកគេរកឃើញ ។
សូមឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ប្ដូរវេនគ្នាអានឮៗពី ម៉ាកុស ២:៦-១២ ។ ចូរសុំសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យផ្ទៀងតាម ហើយរកមើលអ្វីដែលបានកើតឡើងបន្ទាប់ទៀត។
-
យោងតាមខទី ៦-៧តើ « មានពួកអាចារ្យខ្លះ » បានឆ្លើយតបនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះយ៉ាងដូចម្ដេច ? ( ពួកគេបានខឹងដោយសារការប្រកាសរបស់ទ្រង់ចំពោះការអភ័យទោសនឹងអំពើបាបទាំងឡាយ ) ។
-
តើព្រះយេស៊ូវបានសួរដល់ពួកអាចារ្យអ្វីខ្លះ ?
-
តើព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្ហាញ និង បង្រៀនអ្វីខ្លះ តាមរយៈការព្យាបាលដល់បុរសនេះ ? ( បន្ទាប់ពីសិស្សឆ្លើយតប សូមជួយពួកគេឲ្យស្គាល់នូវសេចក្ដីពិតដូចខាងក្រោម ៖ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ មានព្រះចេស្ដាដើម្បីព្យាបាលយើងខាងវិញ្ញាណ និង ខាងសាច់ឈាម )។
សូមចង្អុលបង្ហាញថា នៅពេលពួកអាចារ្យបានមើលឃើញបុរសខ្វិនក្រោកឡើងពីគ្រែដើរទៅ នោះពួកគេបានទទួលភស្ដុតាងដែលពុំអាចបដិសេធបានថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមានព្រះចេស្ដាដើម្បីព្យាបាលអ្នកឈឺ ហើយពួកគេបានស្ដាប់ឮទ្រង់ថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ទ្រង់អាចអភ័យទោសអំពើបាបទាំងឡាយ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ វាពុំមាននូវការចង្អុលបង្ហាញថា បុរសទាំងនេះបានមករកព្រះយេស៊ូវបន្ទាប់ពីនោះ ហើយស្វែងរកនូវការអភ័យទោសចំពោះអំពើបាបផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេទេ ។
(កំណត់ចំណាំ ៖ ព្រឹត្តការណ៍ទាំងឡាយ បានកត់ត្រានៅក្នុងម៉ាកុស ២:១-១២នឹងត្រូវបានពិភាក្សាកាន់តែស៊ីជម្រៅនៅក្នុងមេរៀនសម្រាប់លូកា ៥) ។
ម៉ាកុស ២:១៣-២២
ព្រះយេស៊ូវហៅម៉ាថាយឲ្យទៅតាមទ្រង់ ហើយសោយអាហារជាមួយនឹងអ្នកយកពន្ធ និង មនុស្សមានបាប
សូមបំបែកសិស្សជាដៃគូ ហើយឲ្យក្រដាសមួយសន្លឹកដល់ដៃគូនីមួយៗ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យពិភាក្សាអំពីសំណួរដូចខាងក្រោមជាមួយនឹងដៃគូរបស់ពួកគេ ហើយឲ្យសរសេរចម្លើយរបស់ពួកគេនៅលើក្រដាស ។
-
តើមានមូលហេតុអ្វីខ្លះដែលបុគ្គលម្នាក់ៗប្រហែលជាមិនស្វែងរកការអភ័យទោសរបស់ព្រះអម្ចាស់ចំពោះអំពើបាបរបស់ពួកគេ ?
ចូរសុំឲ្យសិស្សពីរបីនាក់រៀបរាប់ពីចម្លើយរបស់ពួកគេ ដែលអាចនឹងមានបញ្ចូលនូវអ្វីដូចតទៅនេះ ៖ បុគ្គលខ្លះពុំចង់ឈប់មានអំពើបាបទេ ខ្លះទៀងពុំចង់ទទួលស្គាល់ ឬសារភាពអំពើបាបរបស់ពួកគេទេដោយសារតែភាពឆ្មើងឆ្មៃ ឬការខ្មាស់អៀន ឯអ្នកដទៃទៀតអាចនឹងសង្ឃឹមថាព្រះអម្ចាស់នឹងអភ័យទោសដល់ពួកគេទោះជាពួកគេពុំប្រែចិត្តក្ដី ហើយមួយចំនួនទៀតអាចនឹងជឿថា ព្រះអម្ចាស់មានព្រះចេស្ដាដើម្បីអភ័យទោស ប៉ុន្តែពួកគេខ្វះសេចក្ដីជំនឿថា ទ្រង់នឹងអភ័យទោសចំពោះអំពើបាបជាក់លាក់របស់ពួកគេ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យរកមើលសេចក្ដីពិតទាំងឡាយក្នុងម៉ាកុស ២:១៣-២២ដែលអាចលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យស្វែងរកការអភ័យទោសរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។
ចូរសុំសិស្សម្នាក់អាន ម៉ាកុស ២: ១៣– ១៥ ឲ្យ ឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើ បន្ទាប់ពីការព្យាបាលដល់បុរសខ្វិន ។
-
តើព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើអ្វីខ្លះ បន្ទាប់ពីការព្យាបាលដល់បុរសនេះ ?
-
តើលេវីបានឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្ដេច ចំពោះការអញ្ជើញរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ?
ចូរពន្យល់ថា លេវី ក៏មានឈ្មោះថាម៉ាថាយផងដែរ ហើយគឺជាម៉ាថាយដែលបានសរសេរដំណឹងល្អរបស់ម៉ាថាយ ។ ឃ្លាថា« អង្គុយនៅត្រង់កន្លែងយកពន្ធ » (ខ ១៤) មានន័យថា ម៉ាថាយគឺជាអ្នកយកពន្ធ ហើយ « ជាអ្នកប្រមូលពន្ធនៅស្រុកកាពើណិម ប្រហែលជាធ្វើការបម្រើឲ្យ ហេរ៉ូឌ អាន់ទីប៉ាស » ( Bible Dictionary« Matthew ») ។ មានពួកសាសន៍យូថាជាច្រើនបានស្អប់អ្នកយកពន្ធ ដោយសារពួកគេមើលទៅពួកយកពន្ធជាមនុស្សក្បត់ជាតិ ដែលប្រមូលប្រាក់ពីប្រជាជនរបស់ខ្លួនសម្រាប់ពួកជនជាតិរ៉ូម ។
-
យោងតាមខទី ១៥តើម៉ាថាយបានធ្វើអ្វីខ្លះសម្រាប់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ និង ពួកសាវករបស់ទ្រង់ ?
-
តើនរណាបានចូលរួមនៅក្នុងពិធីជប់លៀងនេះ ?
ចូរពន្យល់ថា អំឡុងពេលនៃការបម្រើរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ការចែកចាយអាហារមានន័យច្រើនជាងការគ្រាន់តែទទួលទាន និង ផឹកជាមួយគ្នា ។ វាបញ្ជាក់ថា មានចំណងមិត្តភាព និង ភាពសុខសាន្ដនៅក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងអស់ដែលបានមកចូលរួម ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អានម៉ាកុស ២:១៦ឲ្យឮៗ ហើយសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលរបៀបដែលពួកអាចារ្យ និងពួកផារ៉ាស៊ីបានមានប្រតិកម្ម ពេលពួកគេបានមើលឃើញព្រះអង្គសង្គ្រោះទទួលទានជាមួយនឹងអ្នកយកពន្ធនោះ ។
-
តើពួកអាចារ្យ និង ពួកផារ៉ាស៊ីបាននិយាយអ្វីខ្លះ ?
-
ហេតុអ្វីក៏អ្នកគិតថា ពួកគេបានរិះគន់ដល់ព្រះយេស៊ូវចំពោះការទទួលទានអាហារជាមួយនឹងពួកយកពន្ធ និង មនុស្សមានបាបដូច្នេះ ?
ចូរសុំសិស្សម្នាក់អានម៉ាកុស ២:១៧ឲ្យឮៗ ហើយសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលការឆ្លើយតបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ចំពោះការរិះគន់របស់ពួកអាចារ្យ និង ពួកផារ៉ាស៊ី ។
-
តើព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រើបន្ទូលអ្វីខ្លះពិពណ៌នាអំពីព្រះអង្គទ្រង់ ? ( សូមចង្អុលបង្ហាញថា តាមរយៈការប្រើពាក្យគ្រូពេទ្យព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបញ្ជាក់សាជាថ្មីអំពីព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ដើម្បីព្យាបាលទាំងខាងវិញ្ញាណ និង ខាងសាច់ឈាម ) ។
-
តើការឆ្លើយតបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះអាចប្រហែលជាជួយដល់ពួកអាចារ្យ និង ពួកផារ៉ាស៊ីឲ្យយល់ពីមូលហេតុដែលទ្រង់បានទំនាក់ទំនងនឹងពួកអ្នកយកពន្ធ និង មនុស្សមានបាបយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
តើសេចក្ដីពិតអ្វីខ្លះ ដែលយើងអាចរៀនមកពីខទី ១៧ អំពីរបៀបដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះឆ្លើយតបចំពោះអំពើបាបរបស់យើង ? ( បន្ទាប់ពីសិស្សបានឆ្លើយ សូមសរសេរសេចក្ដីពិតខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានព្រះទ័យចង់ជួយយើងឲ្យប្រែចិត្តពីអំពើបាបរបស់យើង ហើយបានជាសះស្បើយ )។
-
ហេតុអ្វីក៏វាសំខាន់ដើម្បីជឿថា ព្រះយេស៊ូវមានព្រះទ័យចង់ជួយយើងឲ្យប្រែចិត្ត ហើយត្រូវបានព្យាបាលឲ្យជាសះស្បើយ ?
សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សម្នាក់អានឮៗពីសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនេះដោយអែលឌើរ ក្រេហ្គ អេ ខារដុន នៃក្រុមចិតសិបនាក់ ៖
« ព្រះអម្ចាស់ស្រឡាញ់យើង ហើយចង់ឲ្យយើងយល់ពីព្រះឆន្ទៈអភ័យទោសរបស់ទ្រង់ ។ …
«… យើងទាំងអស់គ្នា រួមទាំងអស់អ្នកដែលកំពុងពុះពារយកឈ្នះលើឥរិយាបទញៀន ដូចជាការបំពានលើសារធាតុ ឬរូបអាសគ្រាម និង អស់អ្នកដែលជិតស្និតនឹងពួកគេ អាចដឹងថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះនឹងទទួលស្គាល់នូវការខិតខំដោយសុចរិតរបស់យើង ហើយនឹងអភ័យទោសដោយក្ដីស្រឡាញ់នៅពេលការប្រែចិត្តត្រូវបានធ្វើឡើងចប់សព្វគ្រប់នោះ » (« The Savior Wants to Forgive »EnsignឬLiahonaខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១៣ ទំព័រ ១៦ ) ។
-
តើយើងអាចដឹងថា ព្រះអម្ចាស់មានព្រះទ័យចង់ជួយយើងឲ្យប្រែចិត្ត ហើយទទួលការអភ័យទោសរបស់ទ្រង់របៀបណា ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យគិតពិចារណាថា តើពួកគេដូចជាពួកអ្នកយកពន្ធ និង មនុស្សមានបាប ( ដែលទទួលស្គាល់នូវសេចក្តីត្រូវការ ចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ពួកគេ ហើយបានមករកទ្រង់ ) ឬក៏ពួកគេដូចជាពួកអាចារ្យ និង ពួកផារ៉ាស៊ី ( ដែលពុំមករកព្រះអង្គសង្គ្រោះដើម្បីសុំការអភ័យទោស និង ព្រះចេស្ដារព្យាបាលរបស់ទ្រង់ឡើយ ) ។
សូមថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះចេស្ដា និង ព្រះរាជបំណងរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដើម្បីព្យាបាលយើង ហើយលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យស្វែងរកការអភ័យទោសពីទ្រង់ តាមរយៈការកែប្រែចិត្ត នៅពេលចាំបាច់ ។
សូមសង្ខេបម៉ាកុស២:១៨-២២ដោយពន្យល់ថា ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនថាហេតុអ្វីក៏ពួកសាវករបស់ទ្រង់ពុំបានតមអាហារ ខណៈដែលទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងពួកគេ ។ ទ្រង់ក៏បានបង្រៀនផងដែរថា ហេតុអ្វីក៏វាពិបាកសម្រាប់មនុស្សមួយចំនួនដើម្បីទទួលយកដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ។ (កំណត់ចំណាំ ៖ ការបង្រៀនទាំងនេះនឹងគ្របដណ្ដប់កាន់តែជ្រៅជ្រះនៅក្នុងមេរៀនសម្រាប់លូកា ៥) ។
ម៉ាកុស ២:២៣-៣:៦
ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនអំពីថ្ងៃឈប់សម្រាក
ចូរសួរសិស្សប្រសិនបើពួកគេធ្លាប់ជ្រើសរើសមិនចូលរួមក្នុងសកម្មភាពមួយ ដើម្បីរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកឲ្យបរិសុទ្ធ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យចែកចាយបទពិសោធន៍របស់ពួកគេ ។
ចូរសរសេរសំណួរដូចខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ហើយអញ្ជើញសិស្សឲ្យគិតពិចារណាអំពីសំណួរនោះ នៅពេលពួកគេបន្ដសិក្សានៅក្នុងម៉ាកុស ២-៣ ៖ តើអ្នកដឹងថាសកម្មភាពមួយត្រឹមត្រូវឬអត់ ដើម្បីធ្វើនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមបែងចែកថ្នាក់ជាពីរក្រុម ។ សូមអញ្ជើញមួយក្រុមអានម៉ាកុស ២:២៣-២៨ដោយស្ងាត់ស្ងៀម ។ ( សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សទាំងនេះឲ្យអានការបកប្រែរបស់ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ម៉ាកុស ២:២៦-២៧ ផងដែរ [នៅក្នុងសេចក្ដីបន្ថែមព្រះគម្ពីរប៊ីប ] ) ។ ចូរសុំសិស្សពាក់កណ្តាលថ្នាក់ទៀតអានម៉ាកុស ៣:១-៦ដោយស្ងាត់ស្ងៀម ។ សូមណែនាំដល់សិស្សឲ្យស្វែងរកអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះ និង ពួកសាវករបស់ទ្រង់បានធ្វើ ដែលពួកសាឌូស៊ីបានជឿថា ជាការបំពានល្មើសនឹងបទបញ្ញត្តិនៃការរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកឲ្យបរិសុទ្ធ ។
ក្រោយពីមានពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមសួរសំណួរដូចខាងក្រោម ៖
-
តើពួកផារិស៊ីបានជឿអ្វីខ្លះថាជាការធ្វើខុសច្បាស់ ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះ និង ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់បានធ្វើនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ? ( ការបេះពោត និង ការព្យាបាលមនុស្សណាម្នាក់ ) ។
-
ហេតុអ្វីក៏ពួកផារ៉ាស៊ីគិតថាការបេះពោត ឬព្យាបាលមនុស្សណាម្នាក់ នៅថ្ងៃឈប់សម្រាកនោះ ជាការល្មើសនឹងច្បាប់របស់ព្រះ ?
ប្រសិនបើចាំបាច់ សូមរំឭកសិស្សថា ពួកគ្រូបង្រៀនសាសន៍យូដាបានបន្ថែមច្បាប់ និង ការបកប្រែផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេចូលទៅ ដែលហៅថាជាច្បាប់តាមមាត់ ឬទំនៀមទំលាប់ ចំពោះក្រិត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេ ។ ច្បាប់ដែលបានបន្ថែមទាំងនេះ មានបំណងដើម្បីរារាំងដល់ការល្មើសច្បាប់របស់ព្រះ ប៉ុន្តែវាក៏បានរារាំងមនុស្សមួយចំនួន មិនឲ្យយល់ពីគោលបំណងពិតនៃបទបញ្ញត្តិជាក់លាក់ រួមមានទាំងការបង្គាប់ឲ្យរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកទុកជាបរិសុទ្ធផងដែរ ។
សូមសរសេរប្រយោគមិនពេញលេញខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ យើងអាចរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកឲ្យបានបរិសុទ្ធដោយ …
-
តើអ្នកបញ្ចប់សេចក្ដីថ្លែងការណ៍នេះ ដោយផ្អែកលើការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅក្នុងម៉ាកុស ២-៣យ៉ាងដូចម្ដេច ? ( បន្ទាប់ពីសិស្សឆ្លើយតប សូមបំពេញប្រយោគនៅលើក្ដារខៀនដើម្បីវានាំទៅរកសេចក្ដីពិតដូចខាងក្រោមនេះ ៖ យើងអាចរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកឲ្យបរិសុទ្ធ ដោយការថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ និងការធ្វើការងារល្អ )។
-
តើយើងអាចថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ នៅថ្ងៃបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ដោយរបៀបណា ?
-
តើគំរូមួយចំនួននៃការធ្វើការងារល្អនៅថ្ងៃបរិសុទ្ធមានអ្វីខ្លះ ?
ដើម្បីជួយសិស្សយល់អំពីរបៀបដែលពួកគេអាចសម្រេចអំពីសកម្មភាព ដែលសមរម្យសម្រាប់ថ្ងៃឈប់សម្រាក ចូរសុំឲ្យសិស្សអានឮៗនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដូចខាងក្រោម ដោយប្រធាន ជេមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ដ នៃគណៈប្រធានទីមួយ ៖
« តើបទដ្ឋានយ៉ាងជាក់ច្បាស់ណា ដែលត្រូវអាចទទួលយកបាន និង មិនអាចទទួលយកបាននៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ? នៅក្នុងសេចក្ដីណែនាំ យើងម្នាក់ៗត្រូវតែឆ្លើយសំណួរនេះសម្រាប់ខ្លួនយើង ។ ខណៈដែលសេចក្ដីណែនាំទាំងនេះ មាននៅក្នុងខគម្ពីរ និង ពាក្យសម្ដីរបស់ពួកព្យាការីសម័យទំនើប នោះសេចក្តីណែនាំទាំងនេះក៏ត្រូវបានសរសេរនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់យើង ហើយគ្រប់គ្រងដោយមនសិការបស់យើងផងដែរ ។ … វាមិនទំនងថានឹងមានការបំពានល្មើសដ៏ធ្ងន់ធ្ងរណាមួយ ក្នុងការថ្វាយបង្គំថ្ងៃឈប់សម្រាកទេ ប្រសិនបើយើងមកដោយមានដួងចិត្តរាបទាប នៅចំពោះព្រះអម្ចាស់ ហើយថ្វាយដួងចិត្ត ព្រលឹង និង គំនិតរបស់យើងទាំងអស់ទៅទ្រង់នោះ ។ ( សូមមើល ម៉ាថាយ ២២:៣៧) ។
« អ្វីដែលសក្តិសម ឬ មិនសក្តិសមស្តីពីថ្ងៃឈប់សម្រាកនឹងត្រូវបានវិនិច្ឆ័យដោយយើងម្នាក់ៗ តាមរយៈការព្យាយាមស្មោះត្រង់ ជាមួយព្រះអម្ចាស់ ។ នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក យើងគួរតែធ្វើអ្វីដែលយើងត្រូវតែធ្វើ និង អ្វីដែលយើងគួរតែធ្វើក្នុងឥរិយាបថនៃការថ្វាយបង្គំ ហើយបន្ទាប់មកដាក់កំហិតលើសកម្មភាពដទៃផ្សេងទៀតរបស់យើង » (« The Lord’s Day » Ensign ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩១, ៣៥ ) ។
-
តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថាជាពរជ័យយ៉ាងណា ពេលអ្នកបានព្យាយាមដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះ ហើយធ្វើការងារល្អនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកនោះ ?
សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យពិចារណាអំពីរបៀបមួយ ដែលពួកគេអាចរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកឲ្យបរិសុទ្ធបានកាន់តែល្អប្រសើរ ហើយសរសេរគោលដៅមួយដើម្បីធ្វើដូច្នោះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ចំណាំក្នុងថ្នាក់ ឬកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ ។
ម៉ាកុស ៣:៧-៣៥
ព្រះយេស៊ូវព្យាបាលមនុស្សជាច្រើន ទ្រង់បញ្ជូនពួកសាវករបស់ទ្រង់ឲ្យទៅផ្សព្វផ្សាយ និង ព្រមានអ្នកដទៃអំពីការប្រមាថ ។
សូមសង្ខេបម៉ាកុស ៣:៧-៣៥ដោយពន្យល់ថា ព្រះយេស៊ូវបានយាងចេញទៅសមុទ្រកាលីឡេ ហើយបានព្យាបាលមនុស្សជាច្រើនដែលបានដើរតាមទ្រង់នៅទីនោះ រួមមានទាំងមនុស្សមួយចំនួនដែលមានវិញ្ញាណអសោចផងដែរ ។ បន្ទាប់ពីការជ្រើសរើសពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ព្រះយេស៊ូវបានតែងតាំងពួកគេ ហើយបានបញ្ជូនពួកគេឲ្យចេញទៅផ្សាយ ព្យាបាល និងបណ្ដេញអារក្ស ។ បន្ទាប់មក ទ្រង់បានព្រមានពួកអាចារ្យអំពីការនិយាយប្រមាថទាស់នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយបានបង្រៀនថា គ្រួសាររបស់ទ្រង់គឺជាមនុស្សដែលធ្វើតាមព្រះទ័យរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។
(កំណត់ចំណាំ ៖ ព្រឹត្តការណ៍មួយចំនួន បានកត់ត្រានៅក្នុងម៉ាកុស ៣:៧-៣៥នឹងត្រូវបានពិភាក្សាកាន់តែស៊ីជម្រៅនៅក្នុងមេរៀនសម្រាប់ម៉ាថាយ ១២:២២-៣៥) ។
ដើម្បីបញ្ចប់ អ្នកអាចនឹងចង់ថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិតដែលបានរៀបរាប់ប្រាប់នៅក្នុងមេរៀន ។
សេចក្តីពន្យល់ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
ម៉ាកុស ២:៧។ ព្រះយេស៊ូវបានព្យាបាលមនុស្សខ្វិនទាំងខាងវិញ្ញាណ និង ខាងរាងកាយ
អែលឌើរ ប្រូស អរ ម៉ាក់ខនគី បានបង្រៀនថា ព្រះយេស៊ូវបានផ្ដល់ភស្ដុតាងដែលពុំអាចបដិសេធបានថា ទ្រង់គឺជាព្រះមែស៊ី នៅពេលទ្រង់បានព្យាបាលដល់បុរសខ្វិន ៖
« ព្រឹត្តការណ៍នៅក្នុងជីវិតរបស់ព្រះអម្ចាស់របស់យើងនេះ ត្រូវបានមើលឃើញនៅនឹងភ្នែក ហើយវាជាភស្ដុតាងពុំអាចបដិសេធបាន ថាទ្រង់គឺជាព្រះមែស៊ី ហើយត្រូវបានមនុស្សទាំងឡាយដែលទ្រង់បានបម្រើ បានស្គាល់ទ្រង់យ៉ាងច្បាស់ ។ ទ្រង់បានថ្លែងទីបន្ទាល់ជាញឹកញាប់ដោយព្រះឱស្ឋទ្រង់ថា ព្រះគឺជាព្រះបិតារបស់ទ្រង់ ហើយបានគាំទ្រជាសាក្សីផ្ទាល់ខ្លួនតាមការបម្រើនៃការផ្សាយ និង ការព្យាបាលដែលពុំអាចប្រៀបផ្ទឹមបាន ។ ឥឡូវវាគឺជាព្រះរាជបំណងរបស់ទ្រង់ដើម្បីប្រកាសថា ទ្រង់បានធ្វើកិច្ចការដែលគ្មាននរណាម្នាក់អាចធ្វើបាន មានតែព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ ហើយបានបង្ហាញថា ទ្រង់បានធ្វើកិច្ចការនោះដោយការបើកសម្ដែងបន្ថែមទៀតនៃព្រះចេស្ដារបស់ព្រះបិតាទ្រង់ ។
« អ្នកដែលមានវត្តមាននៅទីនោះបានដឹងថា ព្រះយេស៊ូវ និង ‹ ជាអ្នកប្រាជ្ញច្បាប់ › គឺគ្មាននរណាក្រៅពីព្រះទេ ដែលអាចអភ័យទោសអំពើបាបបាន ។ អាស្រ័យហេតុនោះ វាជាសាក្សីដោយផ្ទាល់ និង ជាក់ស្ដែងមួយថា ព្រះចេស្ដានៃព្រះគង់នៅក្នុងទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវ ( ប្រហែលជា ) បានឆ្លៀតយកឱកាសសមរម្យមួយនេះដើម្បីអភ័យទោសអំពើបាប ។ នៅគ្រានោះ ទ្រង់ត្រូវពួកអ្នកចេះដឹងបទគម្ពីរដែលបានដឹង ( ហើយបានដឹងច្បាស់ ) ចោទប្រកាន់ថា ការស្មានខុសឆ្គងអំពីព្រះចេស្ដានៃការអភ័យទោសដល់អំពើបាប គឺជាការប្រមាថ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនូវអ្វីដែលគ្មានមនុស្សក្លែងបន្លំណាអាចធ្វើបាន--ទ្រង់បានបង្ហាញពីព្រះចេស្ដាដ៏ទេវភាពរបស់ទ្រង់ តាមរយៈការព្យាបាលដល់មនុស្សដែលទទួលបានការអភ័យទោស ។ ទ្រង់សួរសំណួរថា ‹ តើវាតម្រូវឲ្យមានព្រះចេស្ដាច្រើនដើម្បីអភ័យទោសដល់អំពើបាប ជាជាងធ្វើឲ្យអ្នកឈឺក្រោកដើរឡើងទៅឬអី ? › នោះអាចជាចម្លើយតែមួយគត់ ! ព្រះចេស្ដាដើម្បីអភ័យទោសដល់អំពើបាប និង ព្យាបាលជំងឺទាំងពីរនេះ គឺដូចតែគ្នាទេ ទ្រង់អាចធ្វើបានមួយ នោះនឹងអាចធ្វើបានមួយទៀតដែរ » (Doctrinal New Testament Commentary វ៉ុល ៣ [ ឆ្នាំ ១៩៦៥–៧៣], ១:១៧៧–៧៨ ) ។
ម៉ាកុស ២:២៧-២៨។ ជាថ្ងៃមួយសម្រាប់ថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ
អែលឌើរ ម៉ាក អ៊ី ភីធើរសិន នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដ់ពីរនាក់បានពន្យល់អំពីអ្វីខ្លះដែលការរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាក ទាក់ទងនឹងព្រះវរិបិតាសួគ៌ និងព្រះយស៊ូវគ្រីស្ទ ៖
« ការគោរព ឬការមិនគោរពរបស់យើងចំពោះថ្ងៃឈប់សម្រាក គឺជារង្វាស់ដ៏ច្បាស់អំពីអាកប្បកិរិយារបស់យើងចំពោះព្រះអម្ចាស់ដោយផ្ទាល់ និង ចំពោះការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់នៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី ការសុគតរបស់ទ្រង់នៅលើឈើឆ្កាង និង ការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ពីសេចក្ដីស្លាប់ » («The Sabbath Day,»Ensignខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៧៥ ទំព័រ ៤៩ ) ។
ម៉ាកុស ៣:៤។ « នៅថ្ងៃឈប់សំរាក តើបើកឲ្យធ្វើការល្អ ឬឲ្យធ្វើការអាក្រក់ ? »
ប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល បានជួយបញ្ជាក់នូវអត្ថន័យដើម្បី « ធ្វើការល្អ » នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ៖
« ថ្ងៃឈប់សម្រាក គឺជាថ្ងៃបរិសុទ្ធដើម្បីធ្វើកិច្ចការនានាដែលសក្តិសម និង បរិសុទ្ធ ។ ការសម្រាកពីការងារ និង ការកម្សាន្តផ្សេងៗគឺសំខាន់ ប៉ុន្តែវាមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់នោះទេ ។ ថ្ងៃឈប់សម្រាកអំពាវនាវឲ្យមាននូវគំនិត និង សកម្មភាពដែលមានប្រយោជន៍ ហើយបើសិននរណាម្នាក់ពិតជាព្រងើយកន្តើយពុំធ្វើអ្វីសោះនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក នោះអ្នកនោះកំពុងតែរំលងច្បាប់នេះហើយ » (« The Sabbath—a Delight, » Ensign, ខែ មករា ឆ្នាំ ១៩៧៨, ៤) ។
ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានចែកចាយដំបូន្មានដូចខាងក្រោមអំពីការរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាក ៖
« កាលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបានសិក្សាពីបញ្ជីមួយ ដែលគេចុះអំពីកិច្ចការដែលត្រូវធ្វើ និង កិច្ចការដែលមិនត្រូវ ធ្វើនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ។ ក្រោយមកទើបខ្ញុំបានរៀនពីព្រះគម្ពីរថា ការប្រព្រឹត្ត និង អាកប្បកិរិយារបស់ខ្ញុំនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក បានបង្កើតជាទីសម្គាល់រវាងខ្ញុំ និងព្រះវរបិតាសួគ៌ខ្ញុំ [ សូមមើល និក្ខមនំ ៣១:១៣, អេសេគាល ២០:១២, ២០] ។ ដោយមានការយល់ដឹងបែបនោះ ខ្ញុំពុំត្រូវការបញ្ជីនៃកិច្ចការដែលត្រូវធ្វើ និង មិនត្រូវធ្វើទៀតឡើយ ។ ពេលខ្ញុំសម្រេចចិត្តថាតើសកម្មភាពណា ដែលសមស្របនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ខ្ញុំសួរខ្លួនឯងថា « តើទីសម្គាល់ណាដែលខ្ញុំចង់បង្ហាញដល់ព្រះ » ? សំណួរនេះបានធ្វើឲ្យជម្រើសខ្ញុំ នៅថ្ងៃឈប់សម្រាកមានភាពច្បាស់លាស់ឡើង ។ …
«… តើទីសម្គាល់អ្វីខ្លះដែលអ្នកនឹងថ្វាយដល់ព្រះអម្ចាស់ដើម្បីបង្ហាញពីក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នកចំពោះទ្រង់ ? » (« The Sabbath Is a Delight » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១៥ ទំព័រ ១៣០) ។