หลักคำสอนและพันธสัญญา 31–32

การเปิดเผยที่บันทึกไว้ใน หลักคำสอนและพันธสัญญา 31 เป็นหนึ่งในการเปิดเผยหลายครั้ง (ดู คพ. 30–36) ที่พระเจ้าประทานเกี่ยวกับงานเผยแผ่ศาสนาระหว่างเวลาที่พระองค์ทรงเปิดเผยหลักธรรมแห่งการรวมผู้คนของพระองค์ครั้งแรก (ดู คพ. 29:1–8) กับเมื่อพระองค์ทรงระบุสถานที่รวมพวกเขาครั้งแรก (ดู คพ. 37)

ทุกคนที่เรียนรู้เกี่ยวกับพระกิตติคุณของพระเยซูคริสต์ต้องเลือกด้วยตัวเองว่าจะยอมรับหรือไม่ อย่างไรก็ดี ตัวอย่างความซื่อสัตย์ของเราจะมีผลดีต่อผู้อื่น วิธีและจังหวะเวลาของพระเจ้าเพื่อทำให้คำสัญญาเกิดสัมฤทธิผลเช่นที่ทรงทำต่อโธมัส บี. มาร์ช ใน หลักคำสอนและพันธสัญญา 31:2, 5–8 อาจไม่บรรลุความหวังและความคาดหวังของเราเสมอไป แต่เรื่องราวต่อไปนี้ที่ประธานโธมัส เอส. มอนสันเล่าเกี่ยวกับประสบการณ์ที่ท่านเคยมีขณะประธานคณะเผยแผ่ในแคนาดาแสดงให้เห็นว่าพระเจ้าทรงทำให้คำสัญญาของพระองค์ต่อคนซื่อสัตย์เกิดสัมฤทธิผล

ภาพ

ประธานโธมัส เอส. มอนสัน

“วันหนึ่งผู้สอนศาสนาที่เพิ่งมาใหม่นั่งอยู่ในห้องทำงานของข้าพเจ้า เขาเป็นคนฉลาด แข็งแรง เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น และปรารถนาจะรับใช้ มีความสุขและปลาบปลื้มที่ได้เป็นผู้สอนศาสนา ขณะที่ข้าพเจ้าพูดกับเขา ข้าพเจ้าบอกว่า ‘เอ็ลเดอร์ ผมคิดว่าคุณพ่อคุณแม่ของคุณคงสนับสนุนคุณสุดหัวใจในการเรียกเป็นผู้สอนศาสนาของคุณ’ เขาก้มหน้าและตอบว่า ’ไม่เลยครับ ประธานครับ คุณพ่อของผมไม่ได้เป็นสมาชิกของศาสนจักร คุณพ่อไม่เชื่ออย่างที่เราเชื่อ ท่านจึงไม่เห็นความสำคัญในงานมอบหมายของผมเท่าใดนัก’ ข้าพเจ้าบอกเขาโดยไม่ลังเลและด้วยการกระตุ้นเตือนจากแหล่งหนึ่งซึ่งไม่ใช่จากตัวข้าพเจ้าว่า ‘เอ็ลเดอร์ ถ้าคุณจะรับใช้พระผู้เป็นเจ้าอย่างซื่อสัตย์และขยันขันแข็งในการประกาศข่าวสารของพระองค์ คุณพ่อของคุณจะเข้าร่วมศาสนจักรก่อนที่คุณจะจบงานเผยแผ่’ เขาจับมือข้าพเจ้าแน่น น้ำตาคลอและเริ่มไหลอาบแก้ม เขาประกาศว่า ‘การได้เห็นคุณพ่อยอมรับความจริงคงจะเป็นพรประเสริฐที่เกิดขึ้นในชีวิตผม’

“ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้นั่งอยู่เฉยๆ โดยหวังและปรารถนาให้คำสัญญานั้นเป็นจริง แต่เขาทำตามตัวอย่างของอับราฮัม ลินคอลน์ ซึ่งมีผู้กล่าวถึงอับราฮัม ลินคอล์น ว่า ‘เมื่อเขาสวดอ้อนวอน เขาสวดอ้อนวอนประหนึ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับพระผู้เป็นเจ้า และจากนั้นเขาทำงานประหนึ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับเขา’ การรับใช้เป็นผู้สอนศาสนาของชายหนุ่มคนนี้เป็นเช่นนั้น

“ทุกครั้งที่มีการประชุมใหญ่กับผู้สอนศาสนา ข้าพเจ้าจะหาตัวเขาให้พบก่อนเริ่มการประชุมและถามว่า ‘เอ็ลเดอร์ คุณพ่อก้าวหน้าไปถึงไหนแล้ว’

“คำตอบของเขาเหมือนเดิมทุกครั้งคือ ‘ไม่ก้าวหน้าเลยครับประธาน แต่ผมรู้ว่าพระเจ้าจะทรงทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับผมผ่านท่านในฐานะประธานคณะเผยแผ่ของผม’ จากวันกลายเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์กลายเป็นเดือน และในที่สุด สองสัปดาห์ก่อนที่เราออกจากสนามเผยแผ่เพื่อกลับบ้าน ข้าพเจ้าได้รับจดหมายจากคุณพ่อของผู้สอนศาสนาคนนี้ ข้าพเจ้าประสงค์จะแบ่งปันกับท่านวันนี้

“‘เรียนบราเดอร์มอนสัน

“‘ผมประสงค์จะขอบคุณท่านมากที่ท่านดูแลลูกชายผมซึ่งเพิ่งจบจากงานเผยแผ่ในแคนาดาเป็นอย่างดี

“‘เขาเป็นแรงบันดาลใจให้เรา

“‘ลูกชายผมได้รับสัญญาว่าขณะไปเป็นผู้สอนศาสนาผมจะกลายเป็นสมาชิกของศาสนจักรก่อนเขากลับ ผมเชื่อว่าท่านสัญญาเช่นนี้กับเขา แต่ผมไม่ทราบ

“‘ผมมีความสุขที่จะรายงานว่าผมรับบัพติศมาเข้าสู่ศาสนจักรก่อนเขาจบงานเผยแผ่หนึ่งสัปดาห์ …

“‘… น้องชายของเขาเพิ่งรับบัพติศมาและการยืนยันเป็นสมาชิกของศาสนจักร

“‘ผมขอขอบคุณท่านอีกครั้งสำหรับความกรุณาและความรักทั้งหมดที่พี่น้องของท่านในสนามเผยแผ่มอบให้ลูกชายผมในช่วงสองปีที่ผ่านมา

“‘ด้วยความนับถือ

“‘คุณพ่อที่สำนึกในพระคุณ’

“คำสวดอ้อนวอนด้วยความนอบน้อมของผู้มีศรัทธาได้รับคำตอบอีกครั้ง” (ใน Conference Report, Apr. 1964, 131–132)

โธมัส บี. มาร์ชได้ทักษะบางอย่างในการใช้สมุนไพรฤทธิ์อ่อนมาทำเป็นยาและสามารถใช้ความรู้นี้ช่วยคนอื่นๆ แต่การเรียกที่ใหญ่หลวงกว่าของเขาคือการเยียวยาจิตวิญญาณ มีตัวอย่างมากมายบันทึกไว้ว่า โธมัส บี. มาร์ชสละเวลาช่วยสมาชิกของศาสนจักรแก้ไขปัญหาของพวกเขา

ถึงแม้งานเผยแผ่ครั้งแรกในบรรดาชาวเลมันจะประสบผลสำเร็จไม่มากนักในการสอนชาวอเมริกันอินเดียน แต่มีผลอย่างยิ่งต่อประวัติศาสตร์ยุคแรกของศาสนจักร ประธานโจเซฟ ฟิลดิงก์ สมิธอธิบายดังนี้

ภาพ

ประธานโจเซฟ ฟิลดิงก์ สมิธ

“การเดินทางราวหนึ่งหมื่นห้าพันไมล์ ส่วนใหญ่จะผ่านแดนทุรกันดาร และในสภาพอากาศที่เลวร้ายใช้เวลาราวสี่เดือน อย่างไรก็ดี นั่นเป็นการเดินทางที่ได้ประโยชน์มากเมื่อหลายคนน้อมรับพระกิตติคุณตามรายทางและเกิดสาขามากมายในเคิร์ทแลนด์และภูมิภาคอื่นๆ มีคนเด็ดเดี่ยวจำนวนมากเข้ามาในศาสนจักร นี่เป็นการเดินทางไปเผยแผ่ศาสนาครั้งแรกทางตะวันตกของรัฐนิวยอร์ก และผลที่เกิดขึ้นพิสูจน์ให้เห็นว่าเป็นประโยชน์ต่อศาสนจักรนับไม่ถ้วน” (Church History and Modern Revelation, 2 vols. [1953], 1:150)

การเปิดเผยใน หลักคำสอนและพันธสัญญา 32 กล่าวกับพาร์ลีย์ พี. แพรทท์และซีบา พีเตอร์สัน ท่านอาจจะอ่านออกเสียงข้อมูลประวัติศาสตร์ต่อไปนี้เพื่อช่วยให้ชั้นเรียนรู้เรื่องราวเกี่ยวกับชายสองคนนี้มากขึ้น

ในฤดูร้อน ค.ศ. 1830 พาร์ลีย์ พี. แพรทท์กับแธงค์ฟูลภรรยาของเขาเดินทางจากบ้านในแอมเฮิสต์ รัฐโอไฮโอไปเยี่ยมญาติในรัฐนิวยอร์ก พระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงกระตุ้นเตือนให้พาร์ลีย์แวะที่หมู่บ้านนวร์ก รัฐนิวยอร์ก ใกล้พอลไมรา เรียนรู้เกี่ยวกับพระคัมภีร์มอรมอนที่นั่น ต่อมาเขาเขียนเกี่ยวกับการตอบสนองต่อหนังสือเล่มนี้ว่า

ภาพ

พาร์ลีย์ พี. แพรทท์

“ข้าพเจ้าอ่านทั้งวัน การกินเป็นภาระ ข้าพเจ้าไม่อยากอาหาร การนอนเป็นภาระเมื่อถึงเวลากลางคืน เพราะข้าพเจ้าชอบอ่านมากกว่านอน

“ขณะอ่าน พระวิญญาณของพระเจ้าสถิตกับข้าพเจ้า และข้าพเจ้ารู้และเข้าใจว่าหนังสือเล่มนี้เป็นความจริง” (Autobiography of Parley P. Pratt, ed. Parley P. Pratt Jr. 1938, 20)

พาร์ลีย์เดินทางไปพอลไมรา ที่นั่นเขาพบและได้รับการสอนจากไฮรัม สมิธ ในไม่ช้าไฮรัมกับพาร์ลีย์จึงเดินทางไปเฟเยทท์ รัฐนิวยอร์ก เพื่อประชุมกับสมาชิกสาขาที่กำลังเติบโตของศาสนจักร พาร์ลีย์รับบัพติศมาและรับการแต่งตั้งเป็นเอ็ลเดอร์โดยออลิเวอร์ คาวเดอรีในเดือนกันยายน ค.ศ. 1830

เรารู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับการเปลี่ยนใจเลื่อมใสของซีบา พีเตอร์สัน เรารู้ว่าเขารับบัพติศมาโดยออลิเวอร์ คาวเดอรีในเดือนเมษายน ค.ศ. 1830 และรับการแต่งตั้งเป็นเอ็ลเดอร์ในเดือนมิถุนายนปีเดียวกัน

เรื่องราวต่อไปนี้เป็นตัวอย่างที่พระเจ้าประทานพรพาร์ลีย์ พี. แพรทท์เมื่อเขาทำงานเผยแผ่ให้เกิดสัมฤทธิผล

ห้าสิบไมล์ทางตะวันตกของเคิร์ทแลนด์ พาร์ลีย์ถูกจับด้วย “ข้อหาที่ไร้สาระ” ถูกสอบสวน และ “ถูกสั่งขังในเรือนจำ” หรือไม่ก็จ่ายค่าปรับ (Autobiography of Parley P. Pratt, ed. Parley P. Pratt [1938], 36) เพราะเขาไม่สามารถจ่ายได้ คืนนั้นพาร์ลีย์จึงถูกใส่กุญแจไว้ในโรงแรมเล็กๆ แห่งหนึ่ง เช้าวันรุ่งขึ้น เพื่อนร่วมงานมาเยี่ยมเขาช่วงสั้นๆ และเขาขอให้คนเหล่านั้นเดินทางล่วงหน้าไปก่อนโดยสัญญาว่าจะตามไปโดยเร็ว พาร์ลีย์เล่าว่า “หลังจากนั่งข้างกองไฟครู่หนึ่งในความดูแลของเจ้าหน้าที่ ข้าพเจ้าขอออกไปข้างนอก ข้าพเจ้าเดินไปที่ลานสาธารณะโดยมีเขาตามไปด้วย ข้าพเจ้าพูดว่า ‘คุณพีบอดี คุณวิ่งเก่งไหม’ ‘ไม่ครับ’ เขาตอบ ‘แต่หมาบูลด็อกตัวใหญ่ของผมวิ่งเก่งนะ และมันถูกฝึกมาให้ช่วยผมในงานนี้หลายปีแล้ว มันจะจัดการทุกคนตามคำสั่งของผม’ ‘เอาละ คุณพีบอดี คุณบังคับผมให้ไปหนึ่งไมล์ ผมไปกับคุณแล้วสองไมล์ คุณให้โอกาสผมสั่งสอน ร้องเพลง จัดหาที่พักและอาหารเช้าให้ผมด้วย ตอนนี้ผมต้องเดินทางต่อ ถ้าคุณวิ่งเก่งคุณก็ไปกับผมได้ ผมขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของคุณ—ลาก่อนครับ’

“จากนั้นข้าพเจ้าก็เริ่มวิ่ง ส่วนเขายืนตะลึงและก้าวขาไม่ออก … เขาแปลกใจไม่หายจึงไม่ได้วิ่งตามข้าพเจ้าจนกระทั่งข้าพเจ้าวิ่งไปแล้วสองร้อยหลา … ตอนนี้เขาร้องเรียกไล่ตามหลังข้าพเจ้า และตะโกนสั่งสุนัขของเขาให้จับข้าพเจ้า สุนัขตัวนั้นตัวโตที่สุดเท่าที่ข้าพเจ้าเคยเห็น มันไล่กวดข้าพเจ้าด้วยความโกรธจัด เจ้าหน้าที่คนนั้นยังคงไล่ตาม ปรบมือและร้องบอกว่า ‘สตูบอย สตูบอย—จับเขามา—ระวัง—จับเขาให้ได้’ พลางชี้นิ้วมาทางที่ข้าพเจ้าวิ่ง สุนัขวิ่งเร็วจนตามข้าพเจ้าทัน และมันกำลังจะกระโจนใส่ข้าพเจ้าเมื่อความคิดแวบหนึ่งเข้ามาราวฟ้าแลบให้ข้าพเจ้าช่วยเจ้าหน้าที่คนนั้นส่งสุนัขที่กำลังโกรธจัดเข้าป่าเลยหน้าข้าพเจ้าไปหน่อย ข้าพเจ้าชี้นิ้วไปทางนั้น ปรบมือ และตะโกนเลียนแบบเจ้าหน้าที่ สุนัขวิ่งผ่านข้าพเจ้าเข้าไปในป่าด้วยความเร็วอีกเท่าตัว ขณะเจ้าหน้าที่และตัวข้าพเจ้าเร่งมัน และเราทั้งคู่วิ่งไปทางเดียวกัน”

เอ็ลเดอร์แพรทท์หลอกสุนัขกับเจ้าหน้าที่สำเร็จโดยเปลี่ยนเส้นทางวิ่งจนมาสมทบกับเพื่อนร่วมงาน พาร์ลีย์ทราบในเวลาต่อมาว่าสิเมโอน คาร์เตอร์คนที่เขาฝากพระคัมภีร์มอรมอนไว้ กับอีกหกสิบคนในเขตนั้นเข้าร่วมศาสนจักร (ดู Autobiography of Parley P. Pratt, 38–39)