หลักคำสอนและพันธสัญญา 58:34–65

เอ็ลเดอร์ดี. ทอดด์ คริสทอฟเฟอร์สันแห่งโควรัมอัครสาวกสิบสองสอนว่าการกลับใจเป็นมากกว่ารายการตรวจสอบสิ่งที่ต้องทำ

ภาพ

ประธานดีเทอร์ เอฟ. อุคท์ดอร์ฟ

“การพยายามสร้างขั้นตอนการกลับใจที่เฉพาะเจาะจงอาจเป็นประโยชน์กับบางคน แต่อาจนำไปสู่วิธีกลับใจตามขั้นตอนแบบเครื่องจักรโดยปราศจากความรู้สึกหรือการเปลี่ยนแปลงที่แท้จริง การกลับใจจริงไม่ใช่เรื่องผิวเผิน พระเจ้าประทานข้อเรียกร้องอันสำคัญยิ่งสองประการ คือ “โดยสิ่งนี้เจ้าจะรู้ว่าถ้าคนกลับใจจากบาปของเขา—ดูเถิด, เขาจะสารภาพและละทิ้งมัน’ (คพ. 58:43)” (“ของประทานอันสูงส่งแห่งการกลับใจ,” เลียโฮนา, พ.ย. 2011, 50)

เอ็ลเดอร์รัสเซลล์ เอ็ม. เนลสันแห่งโควรัมอัครสาวกสิบสองอธิบายความหมายของการกลับใจดังนี้

ภาพ

เอ็ลเดอร์รัสเซลล์ เอ็ม. เนลสัน

“หลักคำสอนเรื่องการกลับใจกว้างกว่านิยามในพจนานุกรมมาก เมื่อพระเยซูตรัสว่า ‘กลับใจ’ สานุศิษย์ของพระองค์บันทึกพระบัญชานั้นเป็นภาษากรีกโดยใช้คำกริยาว่า metanoeo คำอันทรงพลังนี้มีความสำคัญยิ่ง ในคำนี้ meta ที่อยู่ข้างหน้าหมายถึง ‘เปลี่ยน’ คำตามหลังเกี่ยวข้องกับคำสำคัญสี่คำในภาษากรีก ได้แก่ nous หมายถึง ‘ความนึกคิด’; gnosis, หมายถึง ‘ความรู้’; pneuma, หมายถึง ‘วิญญาณ’; และ pnoe, หมายถึง ‘ลมหายใจ’

“ด้วยเหตุนี้ เมื่อพระเยซูตรัสว่า ‘กลับใจ’ พระองค์ทรงขอให้เราเปลี่ยน—เปลี่ยนความนึกคิด ความรู้ และวิญญาณ—แม้แต่ลมหายใจของเรา ศาสดาพยากรณ์ท่านหนึ่งอธิบายว่าการเปลี่ยนแปลงในลมหายใจคือหายใจด้วยความสำนึกคุณต่อพระองค์ผู้ประทานลมหายใจแต่ละเฮือก กษัตริย์เบ็นจามินกล่าวว่า ‘หากท่านจะรับใช้พระองค์ผู้ทรงสร้างท่านมาตั้งแต่ต้น, และทรงปกปักรักษาท่านวันแล้ววันเล่า, โดยทรงให้ท่านยืมลมหายใจ … ครั้งแล้วครั้งเล่า—ข้าพเจ้ากล่าวว่า, หากท่านจะรับใช้พระองค์ด้วยจิตวิญญาณทั้งดวงของท่านแล้วท่านก็จะยังเป็นผู้รับใช้ที่ไม่สมค่า.’ [โมไซยาห์ 2:21]

“ใช่เล้ว พระเจ้าทรงบัญชาให้เรากลับใจ เปลี่ยนวิถีของเรา มาหาพระองค์ และเป็นเหมือนพระองค์มากขึ้น [ดู 3 นีไฟ 27:21, 27] ทั้งหมดนี้เรียกร้องการเปลี่ยนแปลงโดยสิ้นเชิง” (“การกลับใจและการเปลี่ยนใจเลื่อมใส,” เลียโฮนา, พ.ค. 2007, 129)

เอ็ลเดอร์เอฟ. เบอร์ตัน ฮาเวิร์ดแห่งสาวกเจ็ดสิบแบ่งปันประสบการณ์ซึ่งท่านได้เรียนรู้ว่าหลังจากการกลับใจ พระเจ้าไม่ทรงจำบาปของเราอีก

ภาพ

เอ็ลเดอร์เอฟ. เบอร์ตัน ฮาเวิร์ด

“เรื่องสุดท้าย—อีกครั้งจากสมัยข้าพเจ้าเป็นอธิการ คืนหนึ่งขณะข้าพเจ้าหลับสนิท เสียงกระดิ่งประตูดัง ข้าพเจ้าเดินสะลึมสะลือไปเปิดประตูและพบสมาชิกวัยหนุ่มคนหนึ่งในโควรัมปุโรหิตของข้าพเจ้าอยู่ที่ประตู ข้าพเจ้ารู้จักเขาดี ดีพอที่จะออกไปเที่ยวกับเขา สวดอ้อนวอนกับเขาและเกี่ยวกับเขา และสอนเขา ข้าพเจ้ารู้จักเขาดีเท่าๆ กับอธิการที่ดีคนหนึ่งรู้จักปุโรหิตวัยสิบแปดปีที่แข็งขันคนอื่น ดีพอที่ข้าพเจ้าจะถามว่าเขามาทำอะไรอยู่หน้าบ้านข้าพเจ้ากลางดึกอย่างนี้

“เขาตอบว่า ‘ผมต้องคุยกับคุณครับ อธิการ ผมเพิ่งทำผิดร้ายแรงบางอย่าง และผมกลับบ้านไม่ได้’

“เขาพูดถูก ผิดร้ายแรง ข้าพเจ้าเชิญเขาเข้าบ้าน และเราคุยกัน เขาพูดและข้าพเจ้าฟัง จากนั้นข้าพเจ้าพูดและเขาฟัง จนรุ่งเช้า เขามีคำถามมากมาย เขาทำบาปร้ายแรง เขาต้องการรู้ว่ามีความหวังหรือไม่ เขาต้องการรู้วิธีกลับใจ เขาต้องการรู้ว่าการกลับใจรวมถึงการบอกพ่อแม่ของเขาหรือไม่ เขาต้องการรู้ว่าเขามีโอกาสจะเป็นผู้สอนศาสนาหรือไม่ เขาต้องการรู้อีกหลายเรื่อง

“ข้าพเจ้าไม่มีคำตอบทั้งหมด แต่ข้าพเจ้าบอกเขาว่ามีความหวัง ข้าพเจ้าบอกเขาว่าทางกลับจะยาก แต่อยู่ในวิสัยที่ทำได้ ข้าพเจ้าอธิบายสิ่งที่ข้าพเจ้ารู้เกี่ยวกับขั้นตอนการกลับใจและช่วยให้เขาเห็นสิ่งที่ต้องทำ ข้าพเจ้าบอกเขาว่าถ้าเขาต้องการเป็นผู้สอนศาสนาจริงๆ เขาตัดสินใจเรื่องนั้นได้ในอนาคตหลังจากเขากลับใจแล้วเท่านั้น ข้าพเจ้าบอกให้เขากลับบ้าน และเขากลับ

“เขาอธิบายสถานการณ์ให้พ่อแม่ฟัง เขาขออภัยคนที่เขาทำผิด เขาทิ้งบาปและเพื่อนไม่ดีไว้เบื้องหลัง เขาทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อกลับใจ

“หนึ่งปีต่อมาหรือราวๆ นั้น เยาวชนชายห้าคนจากโควรัมนั้นไปเป็นผู้สอนศาสนา เขาเป็นหนึ่งในนั้น ข้าพเจ้าสนิทกับพวกเขาทุกคน ข้าพเจ้าเข้าร่วมงานเลี้ยงอำลาของทุกคน พวกเขาทุกคนรับใช้งานเผยแผ่อย่างสมเกียรติ ภายในช่วงเวลาอันสั้นหลังจากกลับบ้าน พวกเขาทุกคนแต่งงานในพระวิหาร ข้าพเจ้ากับภรรยาเข้าร่วมพิธีของทุกคน ทุกวันนี้ข้าพเจ้ายังสามารถหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งมาเขียนชื่อพวกเขา ชื่อภรรยา และลูกบางคนของพวกเขาได้ ข้าพเจ้ารู้จักพวกเขาดีขนาดนั้น

“แต่ตอนนี้ข้าพเจ้าจะบอกท่านบางอย่าง—บางอย่างที่เป็นส่วนตัวมากและสำคัญมาก ข้าพเจ้าจำชื่อเยาวชนชายที่มาบ้านข้าพเจ้ากลางดึกคืนนั้นไม่ได้ ข้าพเจ้ารู้ว่าเขาเป็นหนึ่งในห้าคนนั้น แต่ข้าพเจ้าจำไม่ได้ว่าคนไหน

“มีครั้งหนึ่งข้าพเจ้าเคยวิตกกับเรื่องนี้ ข้าพเจ้าคิดว่าความจำของข้าพเจ้าอาจเลอะเลือนก็เป็นได้ ข้าพเจ้าพยายามนึกว่าคนที่มีปัญหาเป็นใคร แต่นึกไม่ออก

“ในที่สุดข้าพเจ้าได้รับการปลด และข้าพเจ้านำเหตุการณ์ทั้งหมดออกจากความนึกคิด หลายปีต่อมาขณะเดินเล่นตอนค่ำ ข้าพเจ้าพบว่าตนเองอยู่ในวอร์ดที่ข้าพเจ้าเคยเป็นอธิการ ความเงียบสงัดและมืดสลัวทำให้ข้าพเจ้าจำหลายเรื่องได้ ข้าพเจ้าคิดเพลินจนเดินมาถึงหน้าบ้านที่ปุโรหิตคนหนึ่งเคยอยู่เมื่อหลายปีก่อน ทันใดนั้น เรื่องราวของเยาวชนชายที่ข้าพเจ้ากล่าวถึงก็เข้ามาในความนึกคิด และข้าพเจ้าพยายามนึกอีกครั้งว่าเขาเป็นคนไหนในห้าคนนั้น เขาเคยอยู่ในบ้านหลังนั้นไม่ใช่หรือ ข้าพเจ้าสงสัย ทำไมข้าพเจ้าจำไม่ได้

“ขณะข้าพเจ้าเดินอยู่นั้น มีบางอย่างเกิดขึ้น—บางอย่างที่อธิบายได้ยาก แต่เกิดขึ้นจริง ดูเหมือนข้าพเจ้าจะได้ยินเสียงหนึ่งบอกว่า ‘เจ้าไม่เข้าใจหรือลูกพ่อ พ่อลืมไปแล้ว เจ้าจะจำทำไม’

“ข้าพเจ้ารำคาญใจ ไม่มีคำตอบที่น่าพอใจให้แก่คำถามนั้น ข้าพเจ้าไม่สงสัยเรื่องนั้นอีกเลย และเวลานั้นข้าพเจ้ารู้แน่นอนกว่าที่เคยรู้มาก่อนว่าพระเจ้าพอพระทัยเมื่อลูกของพระองค์กลับมาหาพระองค์

“ทุกคนที่เป็นคนเลี้ยงแกะและแกะหายทุกตัวควรสังเกตสิ่งสุดท้ายนี้ พระเจ้าทรงหมายความอย่างนั้นจริงๆ เมื่อพระองค์ตรัสว่า ‘คนที่กลับใจจากบาปของเขา, คนคนนั้นได้รับการให้อภัย, และเรา, พระเจ้า, ไม่จำมันอีก (คพ. 58:42)’” (“Come Back to the Lord,” Ensign, Nov. 1986, 77–78)

เอ็ลเดอร์ริชาร์ด จี. สก็อตต์แห่งโควรัมอัครสาวกสิบสองอธิบายข้อกำหนดของการสารภาพดังนี้

ภาพ

เอ็ลเดอร์ริชาร์ด จี. สก็อตต์

“ท่านต้องสารภาพบาปของท่านต่อพระเจ้าเสมอ หากเป็นการล่วงละเมิดร้ายแรง เช่น การผิดศีลธรรม [ทางเพศ] ต้องสารภาพต่ออธิการหรือประธานสเตค ขอให้เข้าใจว่าการสารภาพไม่ใช่การกลับใจ การสารภาพเป็นขั้นตอนที่ต้องทำแต่ยังไม่พอ การสารภาพบางส่วนโดยกล่าวถึงความผิดน้อยกว่าจะไม่ช่วยท่านแก้ไขการล่วงละเมิดที่ร้ายแรงกว่าและไม่เปิดเผย สิ่งที่จำเป็นต่อการให้อภัยคือเต็มใจเปิดเผยต่อพระเจ้าอย่างหมดเปลือกและหากจำเป็นให้เปิดเผย ทั้งหมด ที่่ท่านทำต่อผู้พิพากษาฐานะปุโรหิตของพระองค์” (“Finding Forgiveness,” Ensign, May 1995, 76)

ประธานสเป็นเซอร์ ดับเบิลยู. คิมบัลล์สอนเรื่องความสำคัญของความจริงใจและความซื่อสัตย์โดยสมบูรณ์เมื่อสารภาพบาปของเราดังนี้

ภาพ

ประธานสเป็นเซอร์ ดับเบิลยู. คิมบัลล์

“ไม่มีใครจะได้รับการให้อภัยจากการล่วงละเมิดใดๆ จนกว่าจะมีการกลับใจ และคนนั้นไม่กลับใจจนกว่าเขาจะเผยจิตวิญญาณของตนเองและยอมรับเจตนาตลอดจนความอ่อนแอของตนโดยไม่มีข้อแก้ตัวหรือข้ออ้าง” (Love versus Lust, Brigham Young University Speeches of the Year [Jan. 5, 1965], 10)

ในฐานะประธานของฐานะปุโรหิตแห่งอาโรนในวอร์ด อธิการหรือประธานสาขาถือกุญแจแห่งการกลับใจสำหรับคนในวอร์ดของเขา อธิการและประธานสาขาใช้กุญแจดังกล่าวตัดสินสถานะของบุคคลในศาสนจักรและช่วยบุคคลนั้นในขั้นตอนการกลับใจ เอ็ลเดอร์ริชาร์ด จี. สก็อตต์แห่งโควรัมอัครสาวกสิบสองให้ข้อคิดเพิ่มเติมเกี่ยวกับจุดประสงค์ของการสารภาพบาปร้ายแรงต่อผู้นำฐานะปุโรหิตที่ได้รับมอบอำนาจดังนี้

ภาพ

เอ็ลเดอร์ริชาร์ด จี. สก็อตต์

“การล่วงละเมิดร้ายแรงเช่น การผิดศีลธรรม ต้องได้รับความช่วยเหลือจากผู้ถือกุญแจแห่งสิทธิอำนาจเช่นอธิการหรือประธานสเตค เพื่อดำเนินขั้นตอนการกลับใจอย่างเงียบๆ จนแน่ใจว่าสมบูรณ์และทำอย่างเหมาะสม” (“พลังแห่งความชอบธรรม,” เลียโฮนา, ม.ค. 1999, 81)

เอ็ลเดอร์นีล แอล. แอนเดอร์เซ็นแห่งโควรัมอัครสาวกสิบสองสอนความหมายของการกลับใจจากบาปของเราดังนี้

ภาพ

เอ็ลเดอร์นีล แอล. แอนเดอร์เซ็น

“การละทิ้งบาปมีความหมายว่าจะไม่กลับไปทำอีก การละทิ้งต้องใช้เวลา เพื่อช่วยเราบางครั้งพระเจ้าทรงยอมให้ความผิดพลาดตกค้างอยู่ในความทรงจำของเรา นี่คือส่วนสำคัญของการเรียนรู้ในความเป็นมรรตัย

“เมื่อเราสารภาพบาปอย่างซื่อสัตย์ แก้ไขเท่าที่เราทำได้กับคนที่เราทำให้เขาขุ่นเคือง และละทิ้งบาปของเราโดยรักษาพระบัญญัติ เราอยู่ในขั้นตอนที่จะได้รับการให้อภัย วันเวลาจะทำให้ความเจ็บปวดรวดร้าวของเราบรรเทาลง เอา ‘ความผิดไปจากใจเรา’ [แอลมา 24:10] และทำให้เกิด ‘ความสงบในมโนธรรม’ [โมไซยาห์ 4:3]

“สำหรับผู้ที่กลับใจอย่างแท้จริงแต่ดูเหมือนจะรู้สึกไม่สบายใจ ขอให้รักษาพระบัญญัติต่อไป ข้าพเจ้าสัญญากับท่านว่าท่านจะสบายใจขึ้นตามตารางเวลาของพระเจ้า การเยียวยาต้องใช้เวลาเช่นกัน” (“จงกลับใจ … เพื่อเราจะรักษาเจ้า,” เลียโฮนา, พ.ย. 2009, 52)