หลักคำสอนและพันธสัญญา 47–48

ขอให้นักเรียนนึกถึงประสบการณ์สำคัญๆ ทางวิญญาณที่พวกเขาเคยมีและรู้สึกว่าน่าจดจำ (ตัวอย่างเช่น พวกเขาอาจนึกถึงเหตุการณ์ เช่น การอุทิศพระวิหารหรือการประชุมของศาสนจักร หรือพวกเขาอาจนึกถึงเวลาที่พวกเขาได้รับคำตอบการสวดอ้อนวอนหรือรู้สึกถึงการประทับของพระวิญญาณบริสุทธิ์) เชิญนักเรียนสองสามคนแบ่งปันประสบการณ์ของพวกเขา ถามคำถามต่อไปนี้กับนักเรียนแต่ละคนเหล่านี้

• เหตุใดประสบการณ์นี้จึงมีความหมายต่อท่าน

• ท่านคิดว่าเหตุใดการจดจำประสบการณ์นี้จึงสำคัญ

• บันทึกของประสบการณ์นี้จะเป็นพรแก่ลูกหลานของท่านได้อย่างไร

เชิญนักเรียนคนหนึ่งอ่านออกเสียงคำนำภาคของ หลักคำสอนและพันธสัญญา 47 ขอให้ชั้นเรียนดูตามโดยมองหาว่าพระเจ้าทรงเรียกจอห์น วิตเมอร์ให้ทำอะไร จากนั้นให้นักเรียนอ่าน หลักคำสอนและพันธสัญญา 47:1–3 ในใจและบอกรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับการเรียกของจอห์น วิตเมอร์ ขอให้นักเรียนรายงานสิ่งที่เรียนรู้ (ท่านอาจต้องการเตือนนักเรียนว่าในการเปิดเผยครั้งก่อน พระเจ้าตรัสว่า “จะต้องมีการเขียนบันทึกในบรรดาพวกเจ้า” [คพ. 21:1] อธิบายว่าในศาสนจักรทุกวันนี้ ฝ่ายประธานสูงสุดเรียกผู้เขียนประวัติศาสนจักรและทำบันทึก [ปกติเรียกว่าผู้เขียนประวัติศาสนจักร] และเสนอชื่อเขาเพื่อออกเสียงสนับสนุน)

• ท่านคิดว่าเหตุใดการบันทึกประวัติของศาสนจักรจึงสำคัญ

• เรื่องราวจากประวัติศาสนจักรที่สร้างแรงบันดาลใจให้ท่านเป็นพิเศษคือเรื่องอะไรบ้าง

เชิญนักเรียนคนหนึ่งอ่านออกเสียงคำกล่าวต่อไปนี้ของเอ็ลเดอร์มาร์ลิน เค. เจนเซ็นแห่งสาวกเจ็ดสิบผู้รับใช้เป็นผู้เขียนประวัติศาสนจักรตั้งแต่ ค.ศ. 2005 ถึง ค.ศ. 2012

ภาพ

เอ็ลเดอร์มาร์ลิน เค. เจนเซ็น

“มีเรื่องราวสำคัญอีกหลายเรื่องในประวัติศาสตร์ของเราที่ควรบอกกล่าวและสอนที่โบสถ์และที่บ้าน บทเรียนเกี่ยวกับเคิร์ทแลนด์ การทดลองในมิสซูรี ชัยชนะและการขับไล่วิสุทธิชนออกจากนอวูในที่สุด ตลอดจนการเดินทางสู่ตะวันตกของผู้บุกเบิกล้วนเป็นเรื่องราวที่สร้างแรงบันดาลใจให้วิสุทธิชนยุคสุดท้ายในทุกประเทศและทุกภาษา แต่มีเรื่องราวน่าประทับใจเท่ากันเกี่ยวกับการเติบโตและความเจริญก้าวหน้าของศาสนจักร และอิทธิพลของพระกิตติคุณต่อชีวิตสมาชิกธรรมดาๆ ในทุกประเทศซึ่งพระกิตติคุณที่ได้รับการฟื้นฟูไปถึง เรื่องเหล่านี้ต้องมีการบันทึกและเก็บรักษาไว้ด้วย

“… เรื่องราวสำคัญๆ มากมายของศาสนจักรมีอยู่ในประวัติส่วนตัวและประวัติครอบครัว นี่คือส่วนหนึ่งของมรดกครอบครัวและของเราแต่ละคน” (“จะมีการเก็บรักษาบันทึกในบรรดาพวกเจ้า,” เลียโฮนา, ธ.ค. 2007, 29)

• ท่านคิดว่าเหตุใดประวัติส่วนตัวและประวัติครอบครัวจึงสำคัญ

กล่าวถึงประสบการณ์ที่นักเรียนนึกถึงในช่วงต้นบทเรียน ขอให้พวกเขาสมมติว่าลูกหลานของพวกเขากำลังอ่านเรื่องราวส่วนตัวเกี่ยวกับประสบการณ์เหล่านั้น เชื้อเชิญให้นักเรียนแต่ละคนไตร่ตรองคำถามต่อไปนี้

• ท่านจะเน้นประสบการณ์ส่วนใด ท่านต้องการให้ครอบครัวท่านรู้สึกและรู้สิ่งใดอันเนื่องจากการอ่านเรื่องราวของท่าน

อธิบายว่าหลักธรรมที่จอห์น วิตเมอร์ทำตามในฐานะผู้เขียนประวัติศาสนจักรและผู้ทำบันทึกสามารถประยุกต์ใช้กับประวัติส่วนตัวและประวัติครอบครัวของเราได้เช่นกัน เชื้อเชิญให้นักเรียนอ่าน หลักคำสอนและพันธสัญญา 47:4 ในใจเพื่อเรียนรู้ว่าพระเจ้าทรงสัญญาอะไรหากจอห์น วิตเมอร์จะซื่อสัตย์ในการทำงานของเขา

• พระเจ้าทรงสัญญาอะไรกับจอห์น วิตเมอร์ (พระเจ้าทรงสัญญาว่าพระผู้ปลอบโยน—พระวิญญาณบริสุทธิ์—จะทรงช่วยเขาขณะพยายามเขียนประวัติศาสนจักร)

• เราจะเชื่อมโยงสิ่งนี้กับความพยายามจัดเก็บประวัติส่วนตัวและประวัติครอบครัวได้อย่างไร (ช่วยให้นักเรียนรับรู้หลักธรรมต่อไปนี้: หากเราซื่อสัตย์ในความพยายามจัดเก็บประวัติส่วนตัวและประวัติครอบครัว พระวิญญาณบริสุทธิ์จะทรงช่วยเรา ท่านอาจต้องการเขียนหลักธรรมนี้ไว้บนกระดาน)

• พระวิญญาณบริสุทธิ์จะทรงช่วยบุคคลหนึ่งอย่างไรขณะที่เขาจัดเก็บประวัติส่วนตัวหรือประวัติครอบครัว

ขณะที่นักเรียนสนทนาคำถามนี้ จงช่วยให้พวกเขาเห็นว่าพระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงสามารถทำให้เราระลึกถึงสิ่งต่างๆ (ดู ยอห์น 14:26) ทรงช่วยเราเขียนเหตุการณ์และสถานการณ์ในลักษณะที่จะเป็นพรแก่สมาชิกครอบครัวและคนอื่นๆ

กระตุ้นให้นักเรียนทูลขอความช่วยเหลือจากพระวิญญาณบริสุทธิ์ขณะพวกเขาจัดเก็บประวัติส่วนตัวและประวัติครอบครัว

ขอให้นักเรียนสมมติว่าวิสุทธิชนในพื้นที่ห่างไกลต้องอพยพออกจากบ้านของพวกเขา ผู้นำศาสนจักรขอให้ครอบครัวของนักเรียนจัดหาอาหารและที่พักให้บางครอบครัวเหล่านี้เป็นเวลาหลายเดือน

• ท่านและครอบครัวอาจจะมีคำถามและข้อกังวลอะไรเกี่ยวกับคำขอดังกล่าว

• ท่านคิดว่าคนที่ย้ายมาอยู่บ้านท่านจะมีความรู้สึกและข้อกังวลอะไรบ้าง

เชื้อเชิญให้นักเรียนเปิดดูแผนที่ 3 (“เขตนิวยอร์ก เพนน์ซิลเวเนีย และโอไฮโอของสหรัฐอเมริกา”) ในหมวดแผนที่ประวัติศาสนจักรในพระคัมภีร์ของท่าน ขอให้พวกเขาหาเมืองเฟเยทท์ รัฐนิวยอร์ก และเมืองเคิร์ทแลนด์ รัฐโอไฮโอ และดูระยะทางโดยประมาณระหว่างสองเมืองนี้ (ราว 250 ไมล์ หรือ 400 กิโลเมตร) เตือนนักเรียนว่าในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1830 พระเจ้าทรงบัญชาวิสุทธิชนในรัฐนิวยอร์กให้ย้ายไปรัฐโอไฮโอ (ดู คพ. 37:3)

เชิญนักเรียนคนหนึ่งอ่านออกเสียง หลักคำสอนและพันธสัญญา 48:1–3 ขอให้ชั้นเรียนดูตามและมองหาว่าพระเจ้ารับสั่งให้วิสุทธิชนในโอไฮโอทำอะไรเพื่อสมาชิกศาสนจักรที่กำลังย้ายมา จากนั้นขอให้นักเรียนรายงานสิ่งที่เรียนรู้

• พระเจ้าทรงบัญชาให้วิสุทธิชนในโอไฮโอทำอะไร (พระองค์ทรงบัญชาให้ผู้มีที่ดินแบ่งที่ดินให้วิสุทธิชนที่กำลังย้ายมา) อะไรคือหลักธรรมที่เราเรียนรู้ได้จากพระบัญชานี้ (คำตอบของนักเรียนควรสะท้อนหลักธรรมต่อไปนี้: พระเจ้าทรงบัญชาให้วิสุทธิชนยุคสุดท้ายแบ่งปันสิ่งที่พวกเขามีให้คนตกทุกข์ได้ยาก อาจจะเป็นประโยชน์ถ้าชี้ให้เห็นว่าใช่ว่าวิสุทธิชนทุกคนในโอไฮโอมีที่ดินแบ่งให้คนอื่นและสมาชิกบางคนจากนิวยอร์กต้องซื้อที่ดินของพวกเขา)

• มีวิธีใดบ้างที่เราสามารถแบ่งปันสิ่งที่มีให้กับผู้อื่น

ขอให้นักเรียนแบ่งปันประสบการณ์ที่เคยมีเมื่อพวกเขาเห็นผู้คนแบ่งปันให้คนตกทุกข์ได้ยาก ท่านอาจจะเชื้อเชิญให้พวกเขาพูดถึงเวลาที่พวกเขาได้ประโยชน์จากความเอื้อเฟื้อและการรับใช้ของผู้อื่น

เพื่อยกตัวอย่างของการช่วยคนตกทุกข์ได้ยาก ขอให้นักเรียนคนหนึ่งอ่านเรื่องราวต่อไปนี้ของประธานโธมัส เอส. มอนสันเกี่ยวกับประสบการณ์ที่ท่านเคยมีกับชั้นเรียนปฐมวัยสมัยเด็ก

ภาพ

ประธานโธมัส เอส. มอนสัน

“เราทำโครงการเก็บเงินเหรียญไว้จัดงานเลี้ยงใหญ่ในวันคริสต์มาส ซิสเตอร์เกิร์ชจดบันทึกความก้าวหน้าของเราอย่างละเอียด ตามประสาเด็กผู้ชายที่เจริญอาหาร เราเปลี่ยนยอดเงินทั้งหมดในความคิดของเราออกมาเป็นเค้ก คุกกี้ ขนมพาย และไอศกรีม งานนี้จะต้องสนุกมากแน่นอน ไม่เคยมีครูคนใดของเราเสนอให้จัดงานรื่นเริงแบบนี้มาก่อน

“หลายเดือนของฤดูร้อนผ่านไปสู่ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูใบไม้ผลิเปลี่ยนเป็นฤดูหนาว เราบรรลุเป้าหมายงานเลี้ยงของเรา ชั้นเรียนใหญ่ขึ้น วิญญาณดีมีอยู่ทั่วไป

“พวกเราจะไม่ลืมเช้าที่หม่นมัววันนั้นเมื่อครูที่รักของเราประกาศให้เราทราบว่าคุณแม่ของเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งสิ้นชีวิต เรานึกถึงคุณแม่ของพวกเราและพวกท่านมีความหมายต่อพวกเรามาก เรารู้สึกเสียใจอย่างยิ่งกับบิลลี เดเวนพอร์ทในการสูญเสียครั้งใหญ่ของเขา

“บทเรียนวันอาทิตย์นี้มาจากหนังสือ กิจการของอัครทูต บทที่ 20 ข้อ 35กล่าวว่า ‘ระลึกถึงพระวจนะของพระเยซูองค์พระผู้เป็นเจ้าตามที่พระองค์ตรัสว่า การให้เป็นเหตุให้มีความสุขยิ่งกว่าการรับ’ ตอนท้ายของการนำเสนอบทเรียนที่เตรียมมาอย่างดี ลูซี เกิร์ชแสดงความเห็นเกี่ยวกับสถานะทางเศรษฐกิจของครอบครัวบิลลี ช่วงนี้เป็นช่วงเศรษฐกิจตกต่ำและเงินหายาก ด้วยดวงตาที่เป็นประกายเธอถามว่า ‘พวกหนูจะทำตามคำสอนนี้ของพระเจ้าของเราอย่างไร พวกหนูคิดอย่างไรถ้าเราทั้งชั้นจะนำเงินจัดเลี้ยงของเราไปให้ครอบครัวเดเวนพอร์ทเพื่อแสดงความรักของเรา’ การตัดสินใจเป็นเอกฉันท์ เรานับทุกเหรียญอย่างระมัดระวังแล้วใส่เงินทั้งหมดไว้ในซองใหญ่ เราซื้อการ์ดสวยใบหนึ่งและเขียนชื่อของเราไว้บนนั้น

“การกระทำอันเรียบง่ายของความเอื้อเฟื้อเชื่อมเราเข้าเป็นหนึ่งเดียวกัน” (“อิทธิพลส่วนตัวของท่าน,” เลียโฮนา, พ.ค. 2004, 26)

• เราเรียนรู้อะไรได้บ้างจากเรื่องนี้ ความเอื้อเฟื้อและการรับใช้จะเป็นพรแก่ชีวิตผู้ให้และผู้รับได้อย่างไร

เชื้อเชิญให้นักเรียนแบ่งปันประสบการณ์ที่พวกเขาเคยช่วย (หรือเห็นคนอื่นช่วย) คนตกทุกข์ได้ยาก กระตุ้นให้นักเรียนนึกถึงวิธีหนึ่งที่พวกเขาสามารถช่วยคนบางคนในสัปดาห์ถัดไป

สรุป หลักคำสอนและพันธสัญญา 48:4–6 โดยอธิบายว่าพระเจ้าทรงต้องการให้วิสุทธิชนเตรียมซื้อที่ดินเมื่อพระองค์จะทรงเปิดเผยที่ตั้งของเมืองไซอัน หรือเยรูซาเล็มใหม่ พระเจ้าทรงบัญชาให้วิสุทธิชนออมเงินทั้งหมดที่ออมได้เพื่อเตรียมวางรากฐานของเมืองนั้น (ดู คพ. 48:4–6) บอกนักเรียนว่าพวกเขาจะเรียนรู้มากขึ้นเกี่ยวกับความพยายามสถาปนาเมืองไซอันของวิสุทธิชนในบทต่อๆ ไป