สถานที่ซึ่งเป็นศูนย์กลางของไซอัน

เอ็ลเดอร์ดี. ทอดด์ คริสทอฟเฟอร์สันแห่งโควรัมอัครสาวกสิบสองพูดถึงข้อกำหนดให้สร้างไซอันบนหลักธรรมแห่งกฎของอาณาจักรซีเลสเชียลดังนี้

ภาพ

เอ็ลเดอร์ดี. ทอดด์ คริสทอฟเฟอร์สัน

“งานส่วนใหญ่ที่ต้องทำในการสถาปนาไซอันประกอบด้วยความพยายามในส่วนของเราเพื่อเป็น ‘ผู้มีใจบริสุทธิ์’ (คพ. 97:21) ‘จะเสริมสร้างไซอันไม่ได้เว้นแต่โดยหลักธรรมแห่งกฎของอาณาจักรซีเลสเชียล,’ พระเจ้าตรัส; ‘มิฉะนั้นเรารับนางไว้กับตัวเราไม่ได้’ (คพ. 105:5) แน่นอนว่ากฎของอาณาจักรซีเลสเชียลคือกฎและพันธสัญญาพระกิตติคุณ ซึ่งรวมถึงการระลึกถึงพระผู้ช่วยให้รอดตลอดเวลาและการปฏิญาณตนว่จะเชื่อฟัง เสียสละ อุทิศถวาย และภักดี

“พระผู้ช่วยให้รอดทรงตำหนิวิสุทธิชนยุคแรกบางคนเพราะ ‘ความปรารถนาอันเป็นตัณหาราคะ’ ของพวกเขา (คพ. 101:6; ดู คพ. 88:121ด้วย) คนเหล่านี้อยู่ในโลกที่ไม่มีโทรทัศน์ ภาพยนตร์ อินเทอร์เน็ต และไอพ็อด ในโลกทุกวันนี้จมจ่อมอยู่ใต้ภาพและดนตรีที่ส่อไปในทางเพศ เราเป็นอิสระจากความปรารถนาอันเป็นตัณหาราคะและความชั่วร้ายที่ติดมาหรือไม่ แทนที่จะรุกล้ำขีดจำกัดของความสุภาพเรียบร้อยหรือหลงระเริงอยู่กับการผิดศีลธรรมของภาพอนาจาร เราต้องหิวกระหายความชอบธรรม เพื่อมาสู่ไซอัน การที่ท่านหรือข้าพเจ้าทำชั่วน้อยกว่าคนอื่นเท่านั้นไม่พอ เราต้องไม่เพียงเป็นคนดีเท่านั้น แต่ต้องเป็นชายหญิงที่บริสุทธิ์ด้วย ขอให้เรานึกถึงคำพูดของเอ็ลเดอร์นีล เอ. แม็กซ์เวลล์ที่ว่าขอให้เราสร้างที่พำนักถาวรของเราในไซอันอีกครั้งและทิ้งกระท่อมฤดูร้อนในบาบิโลน (ดู นีล เอ. แม็กซ์เวลล์, A Wonderful Flood of Light [1990], 47)” (“มาสู่ไซอัน,” เลียโฮนา, พ.ย. 2008, 49)

อธิการคีธ บี. แมคมุลลินแห่งฝ่ายอธิการควบคุมระบุหลักธรรมบางประการต่อไปนี้ที่ต้องสร้างไซอันบนนั้น

ภาพ

อธิการคีธ บี. แมคมุลลิน

“พันธสัญญาของการอุทิศถวายครอบคลุมถึงการเสียสละ หมายรวมถึง ความรัก การทำงาน และ การพึ่งพาตนเองและเป็นรากฐานของการสถาปนาอาณาจักรของพระผู้เป็นเจ้า ‘จะเสริมสร้างไซอันไม่ได้’ พระเจ้าตรัส ‘เว้นแต่โดยหลักธรรมแห่งกฎของอาณาจักรซีเลสเชียล’ [คพ. 105:5] พันธสัญญาของการอุทิศถวายเป็นศูนย์รวมของกฎนี้ วันหนึ่งเราจะนำมาใช้อย่างครบถ้วน พันธสัญญานี้ประกอบด้วย ‘การสละเวลา พรสวรรค์ และทรัพย์สินเงินทองของเราเพื่อดูแลคนตกทุกข์ได้ยาก—ไม่ว่าฝ่ายวิญญาณหรือฝ่ายโลก—และในการสร้างอาณาจักรของพระเจ้า’ [ดู Ensign, Aug. 1984, 4; Tambuli, Dec. 1984, 7.]

“หลักธรรมเหล่านี้ของ ความรัก การทำงาน การพึ่งพาตนเอง และ การอุทิศถวาย เป็นหลักธรรมที่พระผู้เป็นเจ้าประทาน คนที่ยึดมั่นหลักธรรมเหล่านี้และปกครองตนเองตามนั้นจะมีใจบริสุทธิ์ ความเป็นหนึ่งเดียวที่ชอบธรรมเป็นตราสัญลักษณ์ของสังคมพวกเขา สันติสุขและความปรองดองของพวกเขากลายเป็นธงสัญญาณให้ประชาชาติ ศาสดาพยากรณ์โจเซฟ สมิธกล่าวว่า

“‘การเสริมสร้างไซอันเป็นอุดมการณ์ที่ผู้คนของพระผู้เป็นเจ้าในทุกยุคทุกสมัยให้ความสนใจ เป็นหัวข้อที่บรรดาศาสดาพยากรณ์ ปุโรหิต และกษัตริย์ทั้งหลายพูดถึงด้วยความเบิกบานใจเป็นพิเศษ … เพื่อให้เราได้เห็น ได้มีส่วนร่วม และช่วยให้รัศมีภาพยุคสุดท้าย [ของไซอัน] เคลื่อนไปข้างหน้า … งานที่มุ่งหมายจะทำลายอำนาจมืด เปลี่ยนโฉมแผ่นดินโลก ทำให้เกิดรัศมีภาพของพระผู้เป็นเจ้า และความรอดของครอบครัวมนุษย์’ [Teachings of the Prophet Joseph Smith, sel. Joseph Fielding Smith (1976), 231–32; เน้นตัวเอน]” (“มาสู่ไซอัน! มาสู่ไซอัน!” เลียโฮนา, พ.ย. 2002, 120)

เอ็ลเดอร์ดี. ทอดด์ คริสทอฟเฟอร์สันแห่งโควรัมอัครสาวกสิบสองสอนดังนี้

ภาพ

เอ็ลเดอร์ดี. ทอดด์ คริสทอฟเฟอร์สัน

“ภายใต้การกำกับดูแลของศาสดาพยากรณ์โจเซฟ สมิธ สมาชิกยุคแรกของศาสนจักรพยายามสถาปนาสถานที่ศูนย์กลางของไซอันในมิสซูรี แต่พวกเขาไม่มีคุณสมบัติเหมาะจะสร้างนครศักดิ์สิทธิ์ พระเจ้าทรงอธิบายเหตุผลประการหนึ่งของความล้มเหลวนี้ว่า

“‘พวกเขามิได้เรียนรู้ที่จะเชื่อฟังสิ่งซึ่งเราเรียกร้องจากมือพวกเขา, แต่เต็มไปด้วยความชั่วนานัปการ, และไม่แบ่งทรัพย์สมบัติของพวกเขา, ให้คนจนและคนเป็นทุกข์ในบรรดาพวกเขา, ดังวิสุทธิชนพึงกระทำ;’

“‘และไม่พร้อมใจกันตามเอกภาพซึ่งกฎของอาณาจักรซีเลสเชียลเรียกร้อง’ (คพ. 105:3–4)

“‘มีความไม่ลงรอยกัน, และการขัดแย้ง, และความริษยา, และการวิวาท, และความปรารถนาอันเป็นตัณหาราคะและความโลภในบรรดาพวกเขา; ฉะนั้น โดยสิ่งเหล่านี้พวกเขาทำให้มรดกของพวกเขาแปดเปื้อน’ (คพ. 101:6)

“อย่างไรก็ดี แทนที่จะตัดสินวิสุทธิชนยุคแรกเหล่านี้รุนแรงเกินเหตุ เราควรมองตัวเราเพื่อดูว่าเราทำดีกว่านั้นหรือไม่

“ไซอันเป็นไซอันเพราะอุปนิสัย คุณลักษณะ และความซื่อสัตย์ของพลเมืองในนั้น พึงระลึกว่า ‘พระเจ้าทรงเรียกผู้คนของพระองค์ว่าไซอัน, เพราะพวกเขามีจิตใจเดียวและความคิดเดียว, และดำรงอยู่ในความชอบธรรม; และไม่มีคนจนในบรรดาพวกเขา’ (โมเสส 7:18) หากเราจะสถาปนาไซอันในบ้าน สาขา วอร์ด และสเตค เราต้องลุกขึ้นมารับมาตรฐานนี้ ซึ่งจำเป็นต่อการ (1) เป็นเอกภาพในใจเดียวและความคิดเดียว (2) เป็นคนบริสุทธิ์ทั้งโดยส่วนตัวและโดยรวม และ (3) ดูแลคนจนและคนขัดสนอย่างมีประสิทธิภาพเพื่อขจัดความยากไร้ไปจากบรรดาพวกเรา เราไม่สามารถรอจนกว่าไซอันมาแล้วค่อยทำให้สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้น—ไซอันจะมาก็ต่อเมื่อทั้งหมดนี้เกิดขึ้น” (“มาสู่ไซอัน,” เลียโฮนา, พ.ย. 2008, 47–48)

เอ็ลเดอร์บรูซ อาร์. แมคคองกีอธิบายว่าสเตคเป็นสถานที่รวมวิสุทธิชนที่อยู่ทั่วโลกดังนี้

ภาพ

เอ็ลเดอร์บรูซ อาร์. แมคคองกี

“สเตคมีแนวแบ่งเขตทางภูมิศาสตร์ การสร้างสเตคเปรียบเสมือนการตั้งนครแห่งความบริสุทธิ์ ทุกสเตคบนแผ่นดินโลกคือสถานที่รวมแกะที่หายไปของอิสราเอลผู้อาศัยอยู่ในเขตนั้น …

“เราแต่ละคนสามารถเสริมสร้างไซอันในชีวิตเราเองได้โดยเป็นผู้มีใจบริสุทธิ์ และคำสัญญาคือ ‘คนที่มีใจบริสุทธิ์ก็เป็นสุข เพราะว่าเขาทั้งหลายจะได้เห็นพระเจ้า’ (มัทธิว 5:8) เราแต่ละคนสามารถขยายเขตแดนของไซอันโดยรวมมิตรสหายและเพื่อนบ้านของเราเข้ามาในคอกของอิสราเอล” (“Come: Let Israel Build Zion,” Ensign, May 1977, 118)

โจเซฟ สมิธเขียนเกี่ยวกับการเดินทางกลับไปเคิร์ทแลนด์ของท่านหลังจากเยี่ยมวิสุทธิชนในมิสซูรีดังนี้

ภาพ

ศาสดาพยากรณ์โจเซฟ สมิธ

“วันที่ 6 พฤษภาคม [ค.ศ. 1832] ข้าพเจ้าจับมือลาพี่น้องในอินดิเพนเดนซ์และเริ่มเดินทางพร้อมบราเดอร์ริกดันและบราเดอร์วิทนีย์กลับไปเคิร์ทแลนด์ โดยนั่งรถม้าโดยสารไปเซนต์หลุยส์ จากที่นั่นไปวินเซนเนส รัฐอินเดียนา และจากที่นั่นไปนิวอัลบานี ใกล้น้ำตกของแม่น้ำโอไฮโอ ก่อนเรามาถึงสถานที่หลังสุด ม้าตื่นตกใจ และขณะรถวิ่งเต็มพิกัดอธิการวิทนีย์พยายามกระโดดลงจากรถม้า แต่เสื้อคลุมของเขาพันเข้าไปในล้อ เท้าจึงติดล้อ ทำให้ขาและเท้าของเขาหักหลายที่ ข้าพเจ้ากระโดดลงมาพร้อมกันแต่ไม่ได้รับบาดเจ็บ เราพักที่ภัตตาคารเล็กๆ ของคุณพอร์เตอร์ในเมืองกรีนวิลล์สี่สัปดาห์ ส่วนเอ็ลเดอร์ริกดันเดินทางต่อไปเคิร์ทแลนด์ ระหว่างนี้ บราเดอร์วิทนีย์กินไม่ได้นอนไม่หลับ และดร. พอร์เตอร์น้องชายเจ้าของบ้านที่ช่วยดูแลเขาพูดว่าน่าสงสารที่เราไม่ได้ ‘มอรมอน’ สักคนมาช่วยที่นั่น เพราะพวกเขาน่าจะจัดกระดูกที่หักหรือทำอะไรก็ได้ ข้าพเจ้าอยู่กับบราเดอร์วิทนีย์และดูแลช่วยเหลือจนเขาสามารถเคลื่อนไหวได้ ขณะอยู่ที่นี่ข้าพเจ้าเดินเข้าไปในป่าบ่อยครั้ง ที่นั่นข้าพเจ้าเห็นหลุมศพใหม่ๆ หลายหลุม และวันหนึ่งเมื่อข้าพเจ้าลุกจากโต๊ะอาหาร ข้าพเจ้าเดินไปถึงประตูพอดีตอนอาเจียนพุ่ง ข้าพเจ้าอาเจียนออกมาเป็นเลือดและสารพิษจำนวนมาก และระบบกล้ามเนื้อบิดเบี้ยวมากจนขากรรไกรเคลื่อนไปชั่วขณะ ข้าพเจ้าใช้มือดันให้เข้าที่แล้วรีบไปหาบราเดอร์วิทนีย์ (ผู้อยู่บนเตียง) เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ เขาวางมือบนข้าพเจ้าและให้พรข้าพเจ้าในพระนามของพระเจ้า และข้าพเจ้าหายทันทีแม้ผลของพิษจะรุนแรงมากจนทำให้ผมของข้าพเจ้าร่วงไปมาก ขอบพระทัยพระบิดาบนสวรรค์สำหรับการแทรกแซงของพระองค์เพื่อประโยชน์ของข้าพเจ้าในช่วงวิกฤตินี้ในพระนามของพระเยซูคริสต์ เอเมน

“บราเดอร์วิทนีย์ไม่ได้ลุกจากเตียงราวสี่สัปดาห์ ขณะที่ข้าพเจ้าเข้าไปในห้องของเขาหลังจากเดินเข้าไปในป่า ข้าพเจ้าถามว่าเขาเห็นด้วยหรือไม่ถ้าจะกลับบ้านพรุ่งนี้เช้า เราจะนั่งเกวียนราวสี่ไมล์ไปถึงแม่น้ำ และจะมีเรือข้ามฟากรออยู่ที่นั่นซึ่งจะพาเราข้ามน้ำอย่างรวดเร็ว แล้วเราจะพบม้าตัวหนึ่งซึ่งจะพาเราไปท่าเรือทันที ที่ท่าเรือเราจะพบเรือรออยู่ พาเราล่องแม่น้ำก่อนสิบโมง และเดินทางกลับบ้านอย่างราบรื่น เขารวบรวมความกล้าและบอกข้าพเจ้าว่าเขาจะไป เราเริ่มเดินทางเช้าวันรุ่งขึ้น และพบทุกอย่างตามที่ข้าพเจ้าบอกเขาเพราะเราเดินทางอย่างรวดเร็วจนมาถึงแม่น้ำก่อนสิบโมง และขึ้นบกที่เวลส์วิลล์ นั่งรถม้าโดยสารไปชาร์ดอน แล้วนั่งเกวียนต่อไปเคิร์ทแลนด์ เราถึงที่นั่นในเดือนมิถุนายน” (ใน History of the Church, 1:271–272) (ดู ประวัติศาสนจักรในความสมบูรณ์แห่งเวลา คู่มือนักเรียน, ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 2 [คู่มือระบบการศึกษาของศาสนจักร, 2003], 122)

“ก่อนสิ้นเดือนเมษายน [ค.ศ. 1833] วิญญาณของการข่มเหงปรากฏให้เห็น ช่วงระยะแรก ชาวเมืองในท้องที่เตือนสมาชิกศาสนจักรว่าพวกเขาไม่พอใจที่วิสุทธิชนยุคสุดท้ายมากันเป็นจำนวนมาก พวกเขาเกรงว่าอีกไม่นานคนเหล่านี้จะชนะคะแนนเสียงเลือกตั้ง วิสุทธิชนส่วนใหญ่มาจากรัฐทางเหนือและโดยทั่วไปต่อต้านการนำคนผิวดำมาเป็นทาสซึ่งสมัยนั้นถูกกฎหมายในรัฐมิสซูรี …

“ฝ่ายตรงข้ามส่งจดหมายเวียนไปทั่ว ซึ่งบางครั้งเรียกว่าธรรมนูญลับ เพื่อขอลายเซ็นจากผู้เต็มใจกำจัด ‘ภัยร้ายมอรมอน’ ความรู้สึกจงเกลียดจงชังเหล่านี้ถึงจุดสูงสุดวันที่ 20 กรกฎาคม ค.ศ. 1833 เมื่อคนร้ายราว 400 คนมาประชุมที่ศาลในอินดิเพนเดนซ์เพื่อประสานงานเรื่องนี้ พวกเขาวางคำขอเป็นลายลักษณ์อักษรต่อหน้าผู้นำของศาสนจักรโดยขอให้วิสุทธิชนออกจากเทศมณฑลแจ็คสัน หยุดพิมพ์หนังสือพิมพ์ Evening and the Morning Star และอย่าให้สมาชิกศาสนจักรคนใดเข้ามาในเทศมณฑลแจ็คสันอีก เมื่อกลุ่มคนร้ายพบว่าผู้นำของศาสนจักรไม่ยอมทำตามคำขอร้องแบบผิดกฎหมายเหล่านี้ พวกเขาจึงบุกที่ทำการหนังสือพิมพ์ซึ่งเป็นบ้านของบรรณาธิการวิลเลียม ดับเบิลยู. เฟลพ์สด้วย คนเหล่านั้นขโมยแท่นพิมพ์และรื้อถอนอาคาร …

“กลุ่มคนร้ายมาอีกครั้งวันที่ 23 กรกฎาคม [ค.ศ. 1833] ผู้นำศาสนาจักรเสนอตัวเป็นค่าไถ่หากพวกเขาจะไม่ทำอันตรายผู้คน แต่กลุ่มคนร้ายขู่จะทำให้ทั้งศาสนจักรเสียหายและบังคับให้ผู้นำเห็นชอบให้วิสุทธิชนยุคสุดท้ายทุกคนออกจากเทศมณฑล เนื่องด้วยกลุ่มคนร้ายกระทำการผิดกฎหมายอันขัดต่อธรรมนูญของสหรัฐและรัฐมิสซูรี ผู้นำศาสนจักรจึงขอความช่วยเหลือจากดาเนียล ดังคลินผู้ว่าการรัฐ เขาให้ข้อมูลผู้นำเรื่องสิทธิพลเมืองและแนะนำให้วิสุทธิชนไปขอคำปรึกษาตามกฎหมาย …

“ปลายปี ค.ศ. 1833 วิสุทธิชนส่วนใหญ่ข้ามแม่น้ำมิสซูรีขึ้นเหนือเข้าไปในเทศมณฑลเคลย์และพบที่หลบภัยชั่วคราวที่นั่น” (มรดกของเรา: ประวัติย่อของศาสนาจักรของพระเยซูคริสต์แห่งสุทธิชนยุคสุดท้าย [1996], 46, 49, 50)