Մեծ Ուրացության ժամանակ Հիսուս Քրիստոսի Եկեղեցու արարողությունները փոփոխվեցին, վերացվեցին կամ սկսեցին կատարվել առանց համապատասխան իշխանության: Վարդապետություն և Ուխտեր 22-ում գրված հայտնության մեջ Տերը հաստատեց, որ մկրտության արարողությունը պետք է կատարվի նրանց կողմից, ովքեր իշխանություն ունեն շնորհելու անձանց Եկեղեցու անդամություն և մուտքի իրավունք Աստծո արքայություն: Վարդապետություն և Ուխտերի բաժին 23-ը պարունակում է հայտնություն, որը Ջոզեֆ Սմիթը ստացել է հինգ տղամարդկանց համար, ովքեր մեծ ցանկություն ունեին իմանալու իրենց հանդեպ Աստծո կամքը՝ Օլիվեր Քաուդերիի, Հայրում Սմիթի, Սեմյուել Սմիթի, Ջոզեֆ Սմիթ aվագի և Ջոզեֆ Նայթի:
Մկրտությունը պետք է կատարվի նրանց կողմից, ովքեր համապատասխան իշխանություն ունեն
Հրավիրեք երեք ուսանողների մասնակցել դերակատարմանը: Հրավիրեք մի ուսանողի խաղալ հետաքրքրվողի դերը, ով հավատում է, որ Եկեղեցին ճշմարիտ է: Հետաքրքրվողը մկրտվել է ընկղմամբ մեկ այլ եկեղեցում և չի հասկանում կրկին մկրտվելու անհրաժեշտությունը: Խնդրեք երկու այլ ուսանողների խաղալ միսիոներների դերը, որոնք փորձում են պատասխանել հետաքրքրվողի հարցերին: Հորդորեք ուսանողներին մտածել, թե ինչպես կպատասխանեին նույն իրավիճակում:
Դերակատարումից հետո բացատրեք, որ Վարդապետություն և Ուխտեր 22-ի հայտնությունը նման իրավիճակից է բխել: Շատերը, ովքեր ցանկանում էին դառնալ Եկեղեցու անդամներ, մկրտվել էին այլ հավատքների եկեղեցիներում: Նրանք չէին հասկանում, թե ինչու պետք է նորից մկրտվեն:
Ջոզեֆը նրանց հարցով դիմեց Տիրոջը։ Որպես պատասխան Տերն ուսուցանեց ավետարանի վերականգնման կարևոր վարդապետություն: Ուսանողներից մեկին հրավիրեք բարձրաձայն կարդալ Վարդապետություն և Ուխտեր 22.1 հատվածը: Դասարանին խնդրեք հետևել, փնտրելով ավետարանի վերականգնմանը վերաբերող արտահայտությունը:
Ո՞ր արտահայտությունն է այդ հատվածում վերաբերում ավետարանի վերականգմանը: («Նոր և հավիտենական ուխտը»:)
Որպեսզի օգնեք ուսանողներին ավելի լավ հասկանալ այս արտահայտությունը, հրավիրեք նրանցից մեկին բարձրաձայն կարդալ հետևյալ հայտարարությունը.
Նկար
Նախագահ Ջոզեֆ Ֆիլդինգ Սմիթ
Նոր և հավիտենական ուխտը ավետարանի լրիվությունն է: (Տես ՎևՈւ 66.2:) Այն ընդգրկում է «բոլոր ուխտերը, պայմանագրերը, մուրհակները, պարտավորությունները, երդումները, խոստումները, կատարումները, կապերը, ընկերակցությունները կամ ակնկալիքները», որոնք կնքվում են Եկեղեցու անդամների վրա խոստումի Սուրբ Հոգով, կամ Սուրբ Հոգով, Եկեղեցու Նախագահի իշխանությամբ, ով կրում է բանալիները: (Տես ՎևՈւ 132.7:) Եկեղեցու Նախագահը կրում է Մելքիսեդեկյան Քահանայության բանալիները: Նա իշխանություն է տալիս ուրիշներին և լիազորում նրանց կատարելու քահանայության սրբազան արարողությունները:
«Հավերժության համար ամուսնությունը մինոր և հավիտենական ուխտ է: Մկրտությունը նույնպես նոր և հավիտենական ուխտ է [տես ՎևՈւ 132.22], և նմանապես քահանայության կարգումները և ցանկացած այլ ուխտ հավերժական է և հանդիսանում է նոր և հավիտենական ուխտի մասը, որն ընդգրկում է բոլոր բաները» (Answers to Gospel Questions, comp. Joseph Fielding Smith Jr., 5 vols. [1957–66], 1:65):
Խնդրեք ուսանողներին ամփոփել իրենց բառերով նոր և հավիտենական ուխտ արտահայտության իմաստը:
Ինչպե՞ս կարող է նոր և հավիտենական ուխտի մասին սովորելը օգտակար լինել նրանց, ովքեր մկրտվել են առանց քահանայության իշխանության:
Ի՞նչ իշխանությամբ են սպասավորվում արարողությունները նոր և հավիտենական ուխտի ներքո: (Քահանայության իշխանությամբ:)
Գրատախտակին գրեք հետևյալ վարդապետությունը. Մկրտությունը պետք է կատարվի Աստծո իշխանությունը կրողի կողմից:
Ուսանողներից մեկին հրավիրեք բարձրաձայն կարդալ Վարդապետություն և Ուխտեր 22.2-4 հատվածները: Դասարանին խնդրեք հետևել նրան և գտնել այն արտահայտությունները, որոնք նշում են, որ Տերը չի ընդունում մկրտությունները, որոնք կատարվել են առանց քահանայության իշխանության: Այս հայտնության մեջ Տերը նկարագրում է մկրտության արարողությունը որպես «նեղ դռներով» ներս մտնելու արարողություն (տես ՎևՈւ 22.2): Այնուհետև խնդրեք ուսանողներին հաղորդել իրենց գտածի մասին:
Ի՞նչ իմաստով են ոչ լիազորված մկրտությունները «մեռած գործեր»: (Դրանք հավերժական օգուտ չեն տալիս նրանց, ովքեր մասնակցում են:)
Համաձայն Վարդապետություն և Ուխտեր 22.3-ի, ի՞նչ արեց Տերը մեռած գործերի հետ կապված, որ արվել էին այդ ժամանակ: (Նա վերահաստատեց Իր ուխտը և Եկեղեցին:)
Ինչպե՞ս եք դուք օրհնվել, պատկանելով Հիսուս Քրիստոսի Վերջին Օրերի Սրբերի Եկեղեցուն՝ միակ եկեղեցուն, որն ունի հիմնարար արարողությունները կատարելու իշխանությունը:
Ուսանողներին խնդրեք հիշել այն պահի մասին, երբ նրանք այլ մարդու կողմից ստացել են խրախուսանքի կամ ուղղության շատ անհրաժեշտ խոսքեր։ Մի քանի ուսանողների կարող եք խնդրել կիսվել իրենց փորձառություններով:
Խնդրեք ուսանողներին Վարդապետություն և Ուխտեր 23-ի նախաբանում գնել հինգ տղամարդկանց, որոնց ուղղված է այդ բաժնի հայտնությունը: Բացատրեք, որ այս հայտնության մեջ այդ տղամարդկանցից յուրաքանչյուրը հատուկ հրահանգներ ստացավ Տիրոջից: Խրախուսեք ուսանողներին շարունակել գտնել դասեր, որոնք կարող են սովորել, ուսումնասիրելով այդ տղամարդկանց տրված Տիրոջ խոսքերը: Հետևյալ կենսագրականները օգտակար տեղեկություն են տալիս Վարդապետություն և Ուխտեր 23-ի մասին:
Հայրում Սմիթը` Մարգարեի ավագ եղբայրը, օգնում էր Մորմոնի Գրքի տպագրության գործում, աշխատելով անմիջապես տպագրիչի հետ: Նա ծառայեց որպես Եկեղեցու առաջին ճյուղի նախագահը, Քոլսվիլում, Նյու Յորք: Հայրումը հավատարիմ մնաց Տիրոջը և Եկեղեցուն իր կյանքի ընթացքում:
Սեմյուել Սմիթը` Մարգարեի փոքր եղբայրը, մկրտվեց 1829թ. մայիսին: 1830թ. հունիսին նա մեկնեց միսիայի և վերցրեց Մորմոնի Գիրքը, ինչը, ի վերջո, կբերեր Բրիգամ Յանգի և իր ընտանիքի անդամների դարձի գալուն: Սեմյուելը հավատարիմ մնաց իր ընտանիքին և Եկեղեցուն իր կյանքի ընթացքում: Սեմյուելը պատրաստ չէր քարոզելու, երբ տրվեց այդ հայտնությունը, սակայն երկու ամիս անց նա սկսեց իր միսիոներական ծառայությունը:
Ջոզեֆ Սմիթ ավագը` Մարգարեի հայրը, միացել է Եկեղեցուն դրա կազմավորման օրը: Հաջորդ ամառ նա և նրա որդին՝ Դոն Կառլոսը, ընդգրկվեցին միսիայում Նյու Յորքում իր ազգականների մեջ: Նա դարձավ քահանայապետ և Եկեղեցու առաջին հայրապետը: Ջոզեֆ Սմիթ կրտսերը բնութագրում է իր հորը որպես մի տղամարդ, որը հավատարիմ է իր Աստծուն և Եկեղեցուն ցանկացած իրավիճակում և ցանկացած հանգամանքներում, որոնցում հայտնվում է (տես History of the Church, 4:192):
Ջոզեֆ Նայթ ավագը Ջոզեֆ Սմիթ կրտսերի մոտ ընկերն էր և շատ լավ էր վերաբերվում նրան: Նա Մարգարեին ապահովում էր անհրաժեշտ պարագաներով, երբ վերջինս աշխատում էր Մորմոնի Գրքի թարգմանության վրա: Նա ցանկանում էր մկրտվել մյուսների հետ Եկեղեցու կազմավորման օրը, սակայն նա հետաձգեց դա, քանի որ ուզում էր ավելի խորն ուսումնասիրել Մորմոնի Գիրքը: Ավելի ուշ նա գրում է. «Ես ավելի լավ կզգայի, եթե … մկրտվեի (մեջբերում՝ Larry Porter, “The Joseph Knight Family,” Ensign, Oct. 1978, 40, ուղղագրությունը և մեծատառերի օգտագործումը ստանդարտացված են):
Ի՞նչ նախազգուշացում Տերը տվեց Օլիվերին։ Ինչպե՞ս կարող է հպարտությունը տանել գայթակղության:
Որո՞նք են այն ուղիները, որոնցով մենք կարող ենք խուսափել հպարտության զգացումներից, որը կարող է տանել մեզ դեպի գայթակղությունը:
Համաձայն հատված 2-ի, ի՞նչ օրհնություն կունենար Օլիվերը: («Ճշմարտությունը քարոզելու» ունակությունը:)
Ուսանողներից մեկին հրավիրեք բարձրաձայն կարդալ Վարդապետություն և Ուխտեր 23.3-5 հատվածները: Դասարանին հանձնարարեք հետևել նրան, ուշադրություն դարձնելով նմանություններին, որոնք առակ են հրահանգներում, որոնք Տերը տվեց Հայրում Սմիթին, Սեմյուել Սմիթին և Ջոզեֆ Սմիթ ավագին:
Ինչո՞վ են նման այդ տղամարդկանց տրված Տիրոջ հրահանգները: (Յուրաքանչյուրը կանչված էր հորդորելու և ամրապնդելու Եկեղեցին: Կարող եք բացատրել, որ հորդորելու կոչը վերաբերում է ուրիշներին ավետարանն ուսուցանելու պատասխանատվությանը:)
Երեք ուսանողների հանձնարարեք հերթով բարձրաձայն կարդալ Հայրում Սմիթի, Սեմյուել Սմիթի և Ջոզեֆ Սմիթ ավագի կենսագրականները: Խնդրեք դասարանին ուշադրություն դարձնել, թե ինչ ճանապարհներով այդ տղամարդիկ կատարեցին հորդորելու և Եկեղեցին ամրացնելու իրենց կոչումը: Երբ կենսագրականը ընթերցվի, խնդրեք ուսանողներին կիսվել իրենց սովորածով:
Ի՞նչ նմանություններ և տարբերություններ կան Հայրում Սմիթին և Սեմյուել Սմիթին տրված հրահանգների միջև:
Ի՞նչ ճանապարհներով մենք կարող ենք հորդորել և ամրապնդել Եկեղեցին:
Հրավիրեք որևէ ուսանողի բարձրաձայն կարդալ Ջոզեֆ Նայթի կենսագրականը: Ապա խնդրեք որևէ այլ ուսանողի կարդալ Վարդապետություն և Ուխտեր 23.6–7, որը պարունակում է Ջոզեֆ Նայթ ավագին տրված Տիրոջ խորհուրդը: Խնդրեք դասարանին ընթացքում հետևել, փնտրելով, թե ինչ Տերը պատվիրեց նրան անել:
Ի՞նչ հանձնարարվեց անելու Ջոզեֆ Նայթին: (Բարձրաձայն աղոթել առանձին, ընտանիքի և ընկերների հետ, միանալ ճշմարիտ Եկեղեցուն և հորդորել ուրիշներին:)
Բացատրեք, որ այս հայտնությունը ստանալուց քիչ ժամանակ անց Ջոզեֆ Նայթ ավագը որոշեց մկրտվել: Նա հավատարիմ մնաց Եկեղեցուն կյանքի ընթացքում, պաշտպանելով Մարգարե Ջոզեֆ Սմիթին՝ գաղտնի կերպով և հրապարակայնորեն: Մարգարեն հետագայում բնութագրում է Ջոզեֆ Նայթ ավագին որպես հավատարիմ ու ճշմարիտ, անաչառ և օրինակելի, առաքինի և բարի, երբեք չշեղվող աջ կամ ձախ կողմ (Եկեղեցու Նախագահների ուսմունքները. Ջոզեֆ Սմիթ [2007], 491):
Խնդրեք ուսանողներին նշել մի սկզբունք, որը սովորեցին Վարդապետություն և Ուխտեր 23 ուսումնասիրելիս: Ուսանողները կարող են նշել հետևյալ սկզբունքները.
Երբ մենք ցանկանում ենք ծառայել Տիրոջը, մենք կարող ենք անձնական առաջնորդություն ստանալ Նրանից:
Տերը կօրհնի մեզ, երբ մենք հետևենք Նրա տված առաջնորդությանը:
Խնդրեք ուսանողներին մտածել առաջնորդության մասին, որը ստացել են Տիրոջից Սուրբ Հոգու, կենդանի մարգարեների խոսքերի կամ սուրբ գրությունների միջոցով: Նրանց տվեք մի քանի րոպե, որպեսզի մտածեն, թե ինչպես կհնազանդվեն ստացած խորհրդին: Կարող եք խնդրել նրանց գրել իրենց մտքերը իրենց դասարանային նոթատետրերում կամ սուրբ գրությունների ուսումնասիրության օրագրերում։ Հավաստիացրեք նրանց, որ նրանք կօրհնվեն Տիրոջ օգնությամբ և առաջնորդությամբ, եթե անեն այն, ինչ Նա խնդրում է:
Վարդապետություն և Ուխտեր 22.1-ում «այսինքն՝ այն, որ կար ի սկզբանե» արտահայտությունը բառացիորեն ճիշտ է: Ավետարանը ուսուցանվեց Ադամին և Եվային և նրանք մկրտվեցին (տես Մովսես 5.58–59, 6.52–68). Ենովքին պատվիրվեց մկրտել Տիրոջ հետևորդներին (տես Մովսես 7.11), իսկ Նոյն ուսուցանեց մարդկանց, որ նրանք պետք է մկրտվեն Հիսուս Քրիստոսի անունով, ինչպես նրանց հայրերը (տես Մովսես 8.24): Մկրտությունը ուսուցանվել է նաև Մորմոնի Գրքում Քրիստոսի գալուց առաջ: 1974թ. Ensign ամսագրում տպագրված մի հոդված նշում էր, որ մկրտություն կատարվել է նաև հին հրեաների մեջ.
«Թեև վերջնականապես պարզ չէ աշխարհի պատմությունից կամ սուրբ գրություններից, թե արդյոք հրեաները մկրտում էին իրար [Հիսուս Քրիստոսի ժամանակ], սովորական երևույթ էր նրանց մեջ հեթանոսներին հուդաիզմից դարձի եկողներին մկրտելը:
Նշանակալից է, որ երբ Հովհաննեսը եկավ մարդկանց մեջ, նրանք չհարցրեցին. «Այդ ի՞նչ նոր բան ես դու անում», այլ հարցրեցին. «Ո՞վ ես դու»: Նրանց համար ծեսը նորություն չէր» (Robert J. Matthews, “I Have a Question,” Ensign, Sept. 1974, 16):
Մովսեսի օրենքը՝ ֆիզիկական պատվիրանների, ծեսերի, արարողությունների և խորհրդանիշների իր համակարգով, տրվել էր օգնելու համար իսրայելցիներին հիշել Աստծուն և սպասել Հիսուս Քրիստոսի Քավությանը: Փրկիչն իրականացրեց այս օրենքը Քավության միջոցով (տես Ալմա 34.13–14): Իր մահկանացու ծառայության ընթացքում Հիսուս Քրիստոսը և Առաքյալները ուսուցանում էին հրեաներին, որ փրկությունը չի գալիս միայն օրենքին հնազանդվելու արդյունքում, այլ Քավության փրկող զորության շնորհիվ: Ինչպես գրված է Վարդապետություն և Ուխտեր 22.2-ում, Տերը համեմատում է անձին, ով չլիազորված մկրտություն է անցել, նրանց հետ, ովքեր ապավինում են Մովսեսի օրենքին առանց Հիսուս Քրիստոսի հանդեպ հավատք ունենալու: Այդ համեմատությունը շեշտում է կրոնական «մեռած» սովորույթներից ազատվելու անհրաժեշտությունը, որոնք չեն կարող փրկել մեզ, և ընդգծում է ավետարանի նոր և հավիտենական ուխտը, ինչպես պետք է վարվեին քրիստոնեությանը դարձի եկող հրեաները վաղ շրջանում:
Տասներկու Առաքյալների Քվորումից Երեց Ջեյմս Ի. Թալմիջը բացատրել է.
Նկար
Երեց Ջեյմս Ի. Թալմիջ
«Երբ Տերը հիմնեց Իր Եկեղեցին Նեփիացիների մեջ այս մայրցամաքում, նա ասաց ընտրվածներին և կարգվածներին, որոնց իշխանություն էր տրվել, թե ինչպես սպասավորել մկրտության արարողությունը: Նրանք պետք է ասեին. «Իշխանություն ունենալով Հիսուս Քրիստոսի կողմից տրված, ես մկրտում եմ քեզ անունով Հոր և Որդու և Սուրբ Հոգու»: Սա մեզ մեր դարում չի տալիս նման իշխանություն: Քրիստոսի խոսքերը, որոնք ասվել են իր առաքյալներին հին ժամանակներում, իշխանություն չէր ունենա այսօրվա առաքյալների համար, ոչ էլ Եկեղեցու երեցների համար: Ես կրկնում եմ՝ խոսքերը, որ նա՝ Տերը, խոսեց իր աշակերտներին, ովքեր ընտրվել էին Նեփիացիների մեջ, իշխանություն չունեն մեզ համար, բայց այս օրը և այս դարում նա խոսեց կրկին, և տվեց այդ նույն զորությունը և իշխանությունը՝ խոսելու նրա անունով, և սպասավորելու ավետարանի արարողությունները, իր սահմանած ձևով: Հետևաբար երեցները և քահանաները, ովքեր թեկնածուներ են վերցնում, խոստովանել իրենց հավատքը և ովքեր ապաշխարել էին իրենց մեղքերը, մկրտության ջրերում այսօր հայտարարում են, որ իշխանություն ունեն իրենց տրված, և լիազորված լինելով Հիսուս Քրիստոսի կողմից նրանք մկրտում են հանուն Հոր և Որդու և Սուրբ Հոգու» (in Conference Report, Apr. 1924, 68; տես նաև Doctrine and Covenants Student Manual, 2nd ed. [Church Educational System manual, 2001], 46):
Վաղ ժամանակների որոշ Սրբեր չէին հասկանում, որ Տերը չի ընդունում մկրտությունը, եթե այն չի կատարվել քահանայության իշխանություն կրողի կողմից: Նախագահ Ջոզեֆ Ֆիլդինգ Սմիթը գրել է.
Նկար
Նախագահ Ջոզեֆ Ֆիլդինգ Սմիթ
«Եկեղեցու կազմավորումից անմիջապես հետո նորադարձներ եղան: Ոմանք պատկանում էին եկեղեցիների, որոնք ընդունում էին ընկղմամբ մկրտությունը: Իրականում, Եկեղեցու վաղ նորադարձները նախկինում ընդունել էին այդ ձևը, հավատալով, որ այն ճիշտ է: Սակայն աստվածային իշխանության հարցը հստակ չէր ամրապնդվել նրանց մտքում: Երբ նրանք որոշում էին գալ Եկեղեցի, ստանալով վկայություն, որ Ջոզեֆ Սմիթը [ճշմարիտ մարգարե էր], նրանք զարմանում էին, թե ինչու էր անհրաժեշտ նորից մկրտվել, եթե արդեն կատարել էին ընկղմամբ մկրտության արարողության պայմանը» (Church History and Modern Revelation [1953], 1:109):
Մկրտությունը դուռ է, կամ պահանջ, սելեստիալ արքայություն մտնելու համար, ցանկացած անձի համար, ով հասել է պատասխանատվության տարիքի (տես 2 Նեփի 31.15–21): Մկրտության արարողությունը, թեև բացարձակապես կարևոր է, ուժ ունի միայն երբ ուղեկցվում է սրտի համապատասխան փոփոխությամբ, որը տանում է նոր կյանքի:
Տասներկու Առաքյալների Քվորումից Երեց Ջոն Ա. Վիդսոուն նկարագրել է այդ փոխված կյանքը.
Նկար
Երեց Ջոն Ա. Վիդսոու
«Հիշում եմ այն տղամարդուն, ով մկրտեց ինձ Եկեղեցում, մի սովորական, հասարակ տղամարդ, … օրը երկու կամ երեք անգամ գարեջրի գավաթով, փոքր ինչ անց մի բաժակ վիսկիով, … ծխախոտը՝ գրեթե ողջ օրվա ընթացքում, նա ապրում էր անիմաստ, աննպատակ կյանքով, երեք անգամ սնվելով և ֆիզիկական ախորժակը բավարարելով: Նա լսեց ավետարանի մասին և ընդունեց այն: Դա լավ էր: Նա դրան շատ էր սպասել: Տղամարդն աճեց զորության և դիրքի մեջ Եկեղեցում: Ինչպես հիշում եմ, նա կատարեց հինգ կամ վեց միսիա և նախագահեց Եկեղեցու միսիաներից մեկում: Դա նույն տղամարդն էր, նույն ձեռքերով, նույն ոտքերով, նույն մարմնով, նույն մտքով, սակայն փոփոխված այն Հոգու շնորհիվ, որը գալիս է հավերժական ճշմարտությունն ընդունելու արդյունքում» (in Conference Report, Apr. 1952, 34; տես նաև Doctrine and Covenants Student Manual, 2nd ed. [Church Educational System manual, 2001] , 46–47):